 |
|
|  Σάββατο 18/2
Κριστιάν Ατσού
Ένα γκολ κράτησε στην Τουρκία τον Γκανέζο ποδοσφαιριστή, που είχε προγραμματίσει να φύγει 5,5 ώρες πριν τον φονικό σεισμό,που τού στοίχισε τη ζωή...
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Μια απίστευτη ιστορία βρίσκεται πίσω από τον είδηση του θάνατου του Κριστιάν Ατσού, του 31χρονου ποδοσφαιριστή που βρέθηκε τελικά νεκρός στα συντρίμμια κτηρίου στο Χατάι μετά τον σεισμό στην Τουρκία, σύμφωνα με τον ατζέντη του.
Όπως αποκάλυψε σε ραδιοφωνικό σταθμό της Τουρκίας ο διευθυντής της Χατάισπορ, (ομάδα στην οποία έπαιζε ο Ατσού) Φατίχ Ιλέκ ο 31χρονος ποδοσφαιριστής είχε προγραμματίσει να φύγει από τη χώρα με πτήση στις 11 το βράδυ της 5ης Φεβρουαρίου, περίπου, δηλαδή, 5,5 ώρες πριν τον φονικό σεισμό.
Το γκολ, όμως, που πέτυχε το ίδιο βράδυ στον αγώνα της ομάδας του με την Κασίμπασα, έκανε τον Κριστιάν Ατσού να αλλάξει την απόφασή του και να παραμείνει στην Τουρκία χωρίς να γνωρίζει ότι σε λίγες ώρες θα τον έβρισκε ο θάνατος.
«Ο Ατσού είχε πει στον προπονητή μας ότι ήθελε χρόνο στο γήπεδο πριν τον αγώνα με την Γκαζιαντέπ. "Μπορώ να φύγω αν βρω μια ομάδα;" είχε ρωτήσει. Ο Βολκάν Ντεμιρέλ είχε κάνει δεκτό το αίτημά του» αφηγήθηκε την τραγική ιστορία ο Ιλέκ.
«Δεν έπαιξε τελικά με την Γκαζιαντέπ αλλά πέτυχε ένα γκολ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα με την Κασίμπασα. Στην πραγματικότητα επρόκειτο να ταξιδέψει για να συναντήσει την οικογένειά του. Αλλα όταν έπαιξε καλά και σκόραρε, ακύρωσε το εισιτήριο. Ο σεισμός σημειώθηκε στην πιο ευτυχισμένη ημέρα του. Θα επιβιβαζόταν σε πτήση στις 11 το βράδυ. Ακύρωσε το εισιτήριο και ο σεισμός χτύπησε στις 4 τα ξημερώματα. Πρόκειται για μια απόλυτη τραγωδία» κατέληξε ο Ιλέκ.
Το άψυχο κορμί του μεσοεπιθετικού από τη Γκάνα βρέθηκε κάτω από τα χαλάσματα του σπιτιού του, με τον μάνατζερ του, Μουράτ Ουζουνμεχμέτ να επιβεβαιώνει τη θλιβερή είδηση μέσω ανάρτησης στο twitter.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
