 |
|
|  Παρασκευή 13/3
----------------------------------------
Αυστρία
----------------------------------------
Κλείνει ο φάκελος των αυστριακής καταγωγής ναζιστών εγκληματιών πολέμου
----------------------------------------
ΕΔΩ ΒΙΕΝΝΗ.-(Ανταπόκριση Δημήτρης Δημητρακούδης)
Με το θάνατο του ηλικίας 91 χρόνων Γιόχαν Χούμελ, πρώην δεσμοφύλακα του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης ¶ουσβιτς, που επήλθε στις αρχές Φεβρουαρίου —στον τόπο διαμονής του, στο Έφερντινγκ της ¶νω Αυστρίας— αλλά έγινε γνωστός μόλις σήμερα, μοιάζει να κλείνει ο φάκελος των ευρισκόμενων στη ζωή και κατοικούντων στην Αυστρία τελευταίων ναζιστών εγκληματιών πολέμου.
Σύμφωνα με πληροφορίες, επρόκειτο για τον τελευταίο του καταλόγου των προσώπων για τα οποία υπήρχε, τουλάχιστον θεωρητικά, η δυνατότητα να προσαχθούν κάποτε σε δίκη στην Αυστρία, ως κατηγορούμενοι δράστες του ναζιστικού μηχανισμού εξόντωσης, με τον ίδιο να έχει "υπηρετήσει" σε λόχο των Ες-Ες στο ¶ουσβιτς, μεταξύ Νοεμβρίου 1942 και Νοεμβρίου 1944, στο χρονικό δηλαδή διάστημα κατά το οποίο θανατώθηκαν εκεί εκατοντάδες χιλιάδες κρατούμενοι του.
Ο Γιόχαν Χούμελ, όπως τόσοι άλλοι ναζιστές εγκληματίες πολέμου, παρέμεινε επί δεκαετίες ανενόχλητος από την αυστριακή Δικαιοσύνη και μόνον το Φεβρουάριο του 2012, έπειτα από καταγγελία ενός ιδιώτη, είχαν κινηθεί νομικές διαδικασίες εναντίον του και ο ίδιος είχε ανακριθεί, ωστόσο αυτές αναστάλθηκαν έπειτα από την επιδείνωση της υγείας του, ειδικότερα έπειτα από σχετική ιατρική γνωμάτευση τον Οκτώβριο του 2013.
Όπως αναφέρεται από το αυστριακό υπουργείο Δικαιοσύνης, η υπόθεση του Γιόχαν Χούμελ, υπήρξε η πιο μακρόχρονη δικαστική διαδικασία των τελευταίων χρόνων εναντίον ενός κατηγορούμενου για ναζιστικά εγκλήματα πολέμου, η οποία μάλιστα βρισκόταν λίγο πριν την ολοκλήρωσή της, με ογκώδη μάλιστα δικογραφία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
