 |
|
|  Παρασκευή 17/7
----------------------------------------
ΕΕ-Ελλάδα
----------------------------------------
Από την ευρωζώνη θα έπρεπε να φύγει η Γερμανία και όχι η Ελλάδα, επισημαίνει ο καθηγητής και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ Ασόκα Μόντυ σε άρθρο του στο Bloomberg
----------------------------------------
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.-
Ο τελευταίος γύρος αντιπαράθεσης μεταξύ της Ελλάδας και των Ευρωπαίων πιστωτών της έδειξε για άλλη μια φορά ότι οι χώρες με τέτοιες ανόμοιες οικονομίες δεν θα έπρεπε ποτέ να μπουν σε μια νομισματική ένωση. Θα ήταν καλύτερα για όλους τους εμπλεκόμενους, εάν η Γερμανία, αντί για την Ελλάδα, ήταν η πρώτη που έφευγε από αυτή, αναφέρει σε άρθρο του στο Bloomberg ο Ασόκα Μόντυ, επισκέπτης καθηγητής διεθνούς οικονομικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και πρώην αναπληρωτής διευθυντής του τμήματος έρευνας και του ευρωπαϊκού τμήματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).
Ο αρθρογράφος υποστηρίζει πως, προτείνοντας την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, η Γερμανία έκανε μια χάρη στην Ευρώπη, επειδή έσπασε ένα πολιτικό ταμπού.
Τώρα που η ιδέα μιας εξόδου υπάρχει στον αέρα, αξίζει να σκεφθεί κανείς πέρα από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα και να εξετάσει το ποιος θα έπρεπε να φύγει, συνεχίζει ο Μόντυ. Εάν ήταν να φύγει η Ελλάδα, πιθανόν ακολουθούμενη από την Πορτογαλία και την Ιταλία τα επόμενα χρόνια, η αξία των νέων νομισμάτων θα υποχωρούσε σημαντικά. Αυτό θα τους αφαιρούσε τη δυνατότητα να πληρώσουν τα χρέη τους σε ευρω, προκαλώντας διαδοχικές χρεοκοπίες. Αν και η συναλλαγματική υποτίμηση εν τέλει θα τις καθιστούσε περισσότερο ανταγωνιστικές, τα οικονομικά δεινά θα παρατείνονταν και αναπόφευκτα θα επεκτείνονταν και πέρα από τα σύνορά τους.
Εάν, ωστόσο, έφευγε η Γερμανία από την ευρωζώνη – όπως έχουν προτείνει άνθρωποι με επιρροή, ανάμεσά τους ο Κένεθ Γκρίφιν, ιδρυτής της Citadel, ο Ανίλ Κασιάπ, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και ο επενδυτής Τζορτζ Σόρος – στην πραγματικότητα δεν θα υπήρχαν χαμένοι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
