 |
|
|  Παρασκευή 25/9
----------------------------------------
Ιταλία
----------------------------------------
Μετά από τέσσερα χρόνια ερευνών, αντί για το κρανίο, οι αρχαιολόγοι βρήκαν το μηριαίο οστό της "Μόνα Λίζα"
----------------------------------------
ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ.-
Οι Ιταλοί ερευνητές που αναζητούσαν το κρανίο της Λίζας Γκεραρντίνι, της γυναίκας που πιστεύεται ότι υπήρξε το μοντέλο για την Τζοκόντα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, δεν βρήκαν παρά μόνο ένα... μηριαίο οστό στο παλιό μοναστήρι της Φλωρεντίας όπου είχε ενταφιαστεί η σύζυγος του Φραντσέσκο ντελ Τζοκόντο.
Για τους επιστήμονες, ήταν μια μεγάλη απογοήτευση: οι ανασκαφές στο μοναστήρι σταμάτησαν και φαίνεται ότι το κρανίο της Φλωρεντινής αρχόντισσας χάθηκε για πάντα. Οι ερευνητές το αναζητούσαν με στόχο να ανακατασκευάσουν το πρόσωπό της και να το συγκρίνουν με το πορτρέτο.
Η Λίζα Γκεραρντίνι γεννήθηκε το 1479 και παντρεύτηκε τον έμπορο μεταξιού Φραντσέσκο ντελ Τζοκόντο ο οποίος το 1503 ζήτησε από τον ντα Βίντσι να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της που σήμερα κοσμεί το Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Όταν χήρεψε, η Γκεραρντίνι αποσύρθηκε στο μοναστήρι όπου είχαν μονάσει και δύο από τις κόρες της. Ενταφιάστηκε εκεί όταν πέθανε, το 1542.
Στο κτίριο της μονής, στο κέντρο της Φλωρεντίας, από τις ανασκαφές που ξεκίνησαν το 2011 βρέθηκαν τα λείψανα δώδεκα ανθρώπων. Οι οκτώ πρώτοι σκελετοί είχαν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση αλλά από τη χρονολόγησή τους με άνθρακα 14 διαπιστώθηκε ότι ήταν πολύ παλαιότεροι από την εποχή που έζησε η Μόνα Λίζα. Οι υπόλοιποι τέσσερις βρέθηκαν σε έναν κοινό τάφο που χρησιμοποιούσαν οι μοναχές μέχρι το 1545. Όμως μόνο ένα μηριαίο οστό εξακριβώθηκε ότι ανήκε σε άνθρωπο που έζησε την ίδια περίοδο με την Γκεραρντίνι.
"Τα στοιχεία, από τις ανθρωπολογικές έρευνες μέχρι τα ιστορικά έγγραφα, μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι αυτά τα λείψανα ανήκουν στη Λίζα Γκεραρντίνι" είπε ο Σιλβάνο Βιντσέτι, ένας ιστορικός που συντόνιζε τις έρευνες, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη Φλωρεντία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
