 |
|
|  ΄Ελληνες τής Διασποράς
-----------------------------------
ΟΜΟΓΕΝΗΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ 100 "ΕΞΥΠΝΟΤΕΡΟΥΣ ΑΥΣΤΡΑΛΟΥΣ"
ΕΔΩ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ.-(Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης/Παρασκευή Ωρα 12.40μμ)
Ο Ελληνοαυστραλός επιδημιολόγος Τζόναθαν Καραπέτης, που εχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους 100 «εξυπνότερους Αυστραλούς» είναι ο νέος διευθυντής του Telethon Institute of Child Health Research, ενός μεγάλου Ινστιτούτου που εδρεύει στο Περθ και ασχολείται με την έρευνα σε θέματα που αφορούν την υγεία των παιδιών.
Τα προηγούμενα έξι χρόνια ο δρ. Καραπέτης ήταν διευθυντής του Menzies School of Health Research, όπου ίδρυσε και το πρώτο πρόγραμμα ελέγχου ρευματικής καρδιοπάθειας στην Αυστραλία.
Στόχος του, όπως λέει, είναι να βρεθούν τρόποι, μέσα από την έρευνα του ώστε να περιοριστεί, αν όχι να εξαλειφθεί η ρευματική καρδιοπάθεια που πλήττει κυρίως τους Αβορίγινες αλλά και τους αυτόχθονες των νησιών γύρω από την Αυστραλία.
«Στις βιομηχανικές χώρες μόνο ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 1% του συνόλου των παιδιών, έχουν ρευματικό πυρετό σε αντίθεση με τους αυτόχθονες όπου το ποσοστό αυτό φτάνει το 4%» είπε ο κ. Καραπέτης ο οποίος πρόσθεσε ότι σε μερικές χώρες, το 10% των παιδιών πεθαίνει μέχρι την ηλικία των 5 και σχεδόν οι περισσότεροι απ΄ αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί».
Ειδικά για τους Αβορίγινες, διαπίστωσε ότι η κατάσταση της υγείας τους ήταν από τις χειρότερες ανάμεσα στις αναπτυσσόμενες χώρες.
«Παγκοσμίως η ρευματική καρδιοπάθεια πλήττει 30.000 εκατομμύρια ανθρώπους και 300.000 έως 500.000 πεθαίνουν ετησίως» λέει ο ομογενής επιστήμονας που πιστεύει ότι στην επόμενη δεκαετία στην Αυστραλία και στις γειτονικές ώρες τα ποσοστά αυτά θα μειωθούν ως αποτέλεσμα των ερευνών που κάνει το ίδρυμα Telethon Institute of Child Health Research.
Ο Τζόναθαν Καραπέτης γεννήθηκε στο Port Pirie, στη νότια Αυστραλία το 1961. Ο πατέρας του, ο οποίος ήταν μηχανικός, ταξίδευε συχνά στην Τανζανία και την Ουγκάντα όπου ο Τζόναθαν ήρθε πολύ νωρίς σε επαφή με τις τραγικές υγειονομικές συνθήκες που επικρατούσαν εκεί και επηρεάστηκε βαθιά. Οι γονείς του πατέρα του ήταν Έλληνες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
