 |
|
| Είναι τεράστιες οι κοινωνικές επιπτώσεις στην οικογενειακή ζωή
Κατέρρευσε ο Έλληνας, μαζί του και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη
Άρθρο του Ευάγγελου Παπαγεωργίου, υποψήφιου Ευρωβουλευτή των «Ανεξάρτητων Ελλήνων»
Είναι πανθομολογούμενο ότι η χώρα μας διέρχεται την μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική, θεσμική, ανθρωπιστική και ηθική κρίση της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Έλληνες πολίτες βιώνουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τραγικές καταστάσεις και έχουν φτάσει στα όρια της απόγνωσης.
Το δράμα των ανέργων, το δράμα των χαμηλοσυνταξιούχων, το δράμα των ιδιωτικών υπαλλήλων, το δράμα των δημοσίων υπαλλήλων, το δράμα των επιχειρηματιών είναι ορατό. Ίσως ακόμη δεν είναι τόσο ορατό το δράμα των ελεύθερων επαγγελματιών, οι οποίοι μάταια περιμένουν να χτυπήσει το τηλέφωνό τους από κάποιον «παλιό» συνήθως πελάτη τους…
Μέχρι σήμερα όλοι εμείς οι φίλοι της Ενωμένης Ευρώπης αναφερόμασταν με θέρμη σε μία βασική θεσμική αρχή της ένωσης των ευρωπαϊκών κρατών: στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Τι απέγινε όμως το όραμα της ουσιαστικής Ένωσης και κατά πόσο υλοποιείται στις ημέρες μας;
Η πολιτική της Μέρκελ, και εν γένει η πολιτική των Μνημονίων που εφαρμόζονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, σίγουρα δεν αντανακλά και δεν αποτυπώνει το νόημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Σήμερα, που στην Ελλάδα χιλιάδες συμπολίτες μας σπρώχνονται στην αυτοκτονία σίγουρα δεν κυριαρχεί η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αλλά το δόγμα «σοκ και δέος».
Αυτοί που έφυγαν...
Δεν περνά εβδομάδα που τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης στη χώρα μας να μην ασχοληθούν με κάποια τραγική περίπτωση αυτοκτονίας. Οι πάντοτε ανοιχτόκαρδοι Έλληνες, εξαιτίας των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων, όχι μόνο έχασαν το γέλιο τους, αλλά επιπλέον απέκτησαν και έντονα, μη διαχειρίσιμα πολλές φορές ψυχολογικά προβλήματα. Ορισμένοι από αυτούς, ίσως περισσότερο ευαίσθητοι και ευάλωτοι, ένιωσαν αδυναμία να ελέγξουν τη νέα κατάσταση και να τη διαχειρισθούν και σε μία στιγμή πρόσκαιρης αδυναμίας, σκέφθηκαν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.
Οι συμπολίτες μας από τα συνεχή μνημονιακά μέτρα «έπεσαν» στη φτώχεια, την ανέχεια, την εξαθλίωση, την πείνα, την απελπισία, τη θλίψη, την απόγνωση, έφτασαν στο σημείο να μην έχουν ούτε καν ένα στοιχειώδες εισόδημα ώστε να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους (αδυναμία πληρωμής στέγης) και να ντρέπονται επειδή ένιωσαν, με τρόπο βίαιο, πως απέτυχαν στη ζωή τους.
Οι συμπολίτες μας, αυτοί που οδηγήθηκαν σε μια οδυνηρή πράξη απελπισίας, πριν ξεσπάσει η κρίση βρίσκονταν ανάμεσά μας, ήσαν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κι αυτό είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να υποτιμάται.
Είναι τεράστιες οι κοινωνικές επιπτώσεις στην οικογενειακή ζωή των Ελλήνων.
Τα νέα ζευγάρια δεν αποφασίζουν να παντρευτούν, οι νέες γυναίκες αρνούνται να τεκνοποιήσουν, οι γονείς οι ίδιοι αποξενώνονται από τα παιδιά τους αφού αδυνατούν να τους προσφέρουν τα στοιχειώδη.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο ελληνικός λαός δέχεται μια επίθεση, συμπιέζεται, υφίσταται τον απόλυτο ευτελισμό.
Ο μύθος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης κατέρρευσε και μαζί της εξευτελίστηκαν πολιτικοί, θεσμοί και κυβερνήσεις και μαζί τους και ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η ελληνική κυβέρνηση στάθηκε ανίκανη να αρθρώσει λόγο, να διαμορφώσει πολιτική, να χαράξει στρατηγική, να σχεδιάσει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα ανάπτυξης, να σηκώσει το ανάστημά της και εν τέλει να αλλάξει τη ροή της ευρωπαϊκής ιστορίας… που ήδη κατέταξε τα μέλη της στους μικρούς και ασήμαντους.
Μαχόμενος δικηγόρος, ενεργός πολίτης με κοινωνική δράση
Ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Θράκης και στο Λονδίνο ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο «Ευρωπαϊκό Δίκαιο». Στην Ελλάδα ίδρυσε τη νομική εταιρεία «EURO-CONSULTANTS», αναλαμβάνοντας κυρίως εμπορικές και αστικές υποθέσεις ευρύτερου ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. Τη διετία 1981-1983 υπήρξε Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Παπάγου και Πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής Νεολαίας των Βορείων Προαστίων, ενώ την τετραετία 1991-1994 εκλέχτηκε Δημοτικός Σύμβουλος στον Δήμο Παπάγου. Το 2012 εντάχθηκε στο Κίνημα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
