Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Δύναμη δεν σημαίνει και ασφάλεια»

της Βάσως Κόλλια

(Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων)


Βία στη δουλειά;

Η αλήθεια δεν είναι πάντα προφανής. Συχνά, όταν σκεφτόμαστε ή μιλάμε για τις γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους, μιλάμε για «θύματα».

Φανταζόμαστε γυναίκες νέες και ελκυστικές, με χαμηλού βαθμού προσόντα και τέλος πάντων ποικιλοτρόπως ευάλωτες που βρίσκουν μια θέση εργασίας και ο άντρας εργοδότης, που γνωρίζει την αδυναμία τους και τις εκμεταλλεύεται. Αυτή είναι μια πραγματική και διαχρονική ιστορία.

Αλλά αυτή δεν είναι όλη η ιστορία. Από τα στοιχεία πρόσφατης πανευρωπαϊκής έρευνας του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA, 2014), αποκομίζουμε μια πιο σύνθετη εικόνα. Πράγματι, οι περισσότερες γυναίκες που υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας τους είναι στις ηλικίες 18-29 και 30-39 (38%).

Πράγματι, οι γυναίκες που ασκούν κάποιου είδους χειρωνακτική και χαμηλόμισθη εργασία έχουν κατά 44% υποστεί κάποιας μορφής σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους από εργοδότη, συνάδελφο, ή ακόμα και πελάτη. Αυτό που όμως είναι στατιστικά απρόσμενο είναι ότι ακόμα και οι κατά τεκμήριο κοινωνικά καταξιωμένες και ισχυρές γυναίκες φαίνεται να έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους, και μάλιστα σε ποσοστό 75%. Προφανώς, μια ερμηνεία του απρόσμενα υψηλού αυτού ποσοστού είναι ότι οι γυναίκες που έχουν μορφωθεί, που έχουν επαγγελματικά εξελιχθεί, που είναι οικονομικά ανεξάρτητες, δεν είναι λιγότερο «ευάλωτες», αλλά είναι περισσότερο έτοιμες να αναγνωρίσουν τη βία και να μιλήσουν γι αυτή.

Για τη γυναίκα, δύναμη δε σημαίνει ασφάλεια. Η οικονομική και κοινωνική δύναμη της γυναίκας δε μεταφράζεται αυτονόητα σε αξίωση για σεβασμό. Οι γυναίκες που έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους, σε όλη την Ευρώπη, κάθε κοινωνικής τάξης ή μορφωτικής βαθμίδας, θεωρούν συχνά ότι η βία που έχουν υποστεί είναι «προσωπική» τους υπόθεση και δεν μιλούν γι’ αυτό: το 35% δεν είπε τίποτα σε κανέναν, το 28% το ανέφερε σε φίλο/φίλη, το 24% σε μέλος της οικογένειας, το 4% σε ανώτερο διοικητικό στέλεχος, και το 1% σε δικηγόρο ή στο συνδικάτο.

Υπό αυτό το πρίσμα, το σύνθημα της καμπάνιας της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων κατά της βίας «δεν είσαι η μόνη, δεν είσαι μόνη» δεν αφορά μόνο την βία στο σπίτι, αλλά και τη βία στο χώρο εργασίας, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εάν δεν αναγνωριστεί. Και για την αναγνώριση αυτού του προβλήματος, το κύριο ερώτημα δεν είναι «που είναι το κράτος» αλλά «που είναι η κοινωνία». Η βία στη δουλειά, είτε αφορά εμάς ή μια συνάδελφο, μας αφορά όλους. Και καμμία κοινωνία δεν αντιμετωπίζει τη βία που μπορεί να ανεχθεί.


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία