 |
|
| ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ
«Τα χειρότερα να βλέπουμε».
Γράφει ο Χρήστος Τσαντήλας, Δημοσιογράφος
ΔΕΝ είμαι βέβαιος αν το ίδιο το αντιλαμβάνεται το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αλλά μπήκαμε δυστυχώς σε περίοδο έντονου …ψυχοπλακώματος. Στον αστερισμό της απογοήτευσης. Σε μακρά περίοδο μαυρίλας και καταχνιάς. Τίποτα δεν πάει καλά, όλα μαύρα, σκοτεινά, καταθλιπτικά, μέσα κι έξω, πάνω και κάτω, δίπλα και απέναντι. Βιώνουμε μια από τις χειρότερες περιόδους της χώρας και με αβέβαιη την συνέχεια και το μέλλον…
ΟΙ διαπραγματεύσεις, των δικών μας κυβερνητικών με τους εκπροσώπους των τροϊκανών (όχι για το «αν», αλλά για το «πόσο» ακριβώς θα πονέσουμε με τα νέα φορολογικά και ασφαλιστικά κοστούμια που μας ράβουν, και πόσο ακόμα θα αντέξουμε στο πρωτοφανές ξεζούμισμα των νοικοκυριών και στο ψαλίδισμα των μισθών και των συντάξεων) δεν πάνε καλά… Τείνουν να καταλήξουν και πάλι σε νίκη των δανειστών. Μας έχουν κλείσει μονότερμα σε έναν αγώνα που δεν λέει να λήξει…
ΣΤΑ εσωτερικά μας, χειρότερα δεν γίνεται. Αλλά και τα εξωτερικά, στον ίδιο παρονομαστή. Με την Ευρώπη να έχει πια λόγο να υπολογίζει σοβαρά το μεταναστευτικό ζήτημα που τελευταία προέκυψε και κατέστη μια βραδυφλεγής βόμβα στην αγκαλιά μας και τους λαούς να μην απολαμβάνουν από δω και στο εξής τόσο ξένοιαστα πλέον τον καφέ τους στα γνωστά πολυσύχναστα στέκια των πρωτευουσών της Ευρώπης.
Η ΥΦΗΛΙΟΣ συγκλονίστηκε κυριολεκτικά από την σφαγή των αμάχων, νεαρών κυρίως πολιτών στο Παρίσι και οι ηγέτες των ισχυρών της ευρωπαϊκής συμμαχίας που αντάμωναν κάθε τρείς και λίγο για να δουν πώς θα πάρουν πίσω τα δανεικά που έδωσαν στην Ελλάδα, (ένα και μοναδικό αντικείμενο είχαν τόσα χρόνια στο …πιάτο τους, αποφασίζοντας με μέτρα και όρους την πλήρη εξόντωσή της), επιτέλους θα δοκιμαστούν σε πιο δύσκολες και σκληρές αποφάσεις. Αποφάσεις που έχουν να κάνουν με το πώς θα προστατέψουν τους πληθυσμούς τους από την απίστευτη μανία των τζιχαντιστών τους οποίους εκκόλαπταν ανεξέλεγκτα στον κόρφο τους…
ΜΕΣΟΥΣΗΣ αυτής της διεθνούς αναμπουμπούλας, και ενώ ακόμα τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης παίζουν βίντεο και εικόνες από την μεγάλη σφαγή του Παρισιού, μας έρχεται καπάκι πρωί πρωί και ο εγκέλαδος. Στην Λευκάδα το επίκεντρο, αλλά στην ψυχολογία μας το δράμα. Σκέτο ψυχοπλάκωμα! Και πάνω που τον είχαμε ξεχάσει. Από μόνο του το φυσικό φαινόμενο, που στο παρελθόν κτύπησε και άλλες φορές άγρια την ελληνική επικράτεια, σκορπίζοντας τον θάνατο και την καταστροφή, δημιουργεί καταστάσεις φόβου που δεν θα μπορούσαν χιλιάδες τζιχαντιστές. Και αυτήν την κατάσταση οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν ούτε με μέτρα ασφαλείας, ούτε με διπλωματία. Μέσα στην απογοήτευση που προκαλούν όλα τα πιο πάνω μύρια κακά που μας συμβαίνουν ας δούμε με άλλο μάτι και το μήνυμα του εγκέλαδου. Ότι δηλαδή υπάρχουν και χειρότερα που μπορεί να σε βρουν σε όποιον κόσμο και αν ανήκεις. Και αυτό μόνο Ένας το γνωρίζει…
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
