Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΤΑ «10ΧΡΟΝΑ ΘΥΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

Τα παιδιά της κρίσης...

Γράφει απο τη Λάρισα ο Χρ. Τσαντήλας


ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ πως, μια γενιά που ήδη μεγαλώνει, δεν ξέρει άλλη πραγματικότητα από αυτή που δημιούργησε η σημερινή οικονομική κρίση. Τα 8χρονα σήμερα παιδιά, που γεννήθηκαν δηλαδή από την χρονιά που άρχισε η οικονομική κατάρρευση και η δανειοληπτική κατρακύλα της χώρας και μετά, δεν είδαν ποτέ την άλλη Ελλάδα. Δεν γνώρισαν καν την προηγούμενη κατάσταση. Την πολύ - πολύ κοντινή. Την Ελλάδα του πλούτου, της απληστίας, της χλιδής, την Ελλάδα της σπατάλης, την κοινωνία της επίπλαστης ευημερίας και την γενικευμένη ψευδαπάτη μιας εποχής, της εποχής του χρηματιστηρίου…

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ αυτά, δεν είδαν τους γονείς τους σε πελάγη εργασιακής και ως εκ τούτου και οικονομικής ευημερίας. Ούτε είδαν τους σημερινούς έφηβους με τα απίστευτα έξοδα στα φροντιστήρια, σε ρούχα, σε διασκέδαση, σε εκδρομές και κινητά… Δεν είδαν, τους λίγα χρόνια μεγαλύτερούς τους νεολαίους, την γενιά δηλαδή των καλοζωισμένων, καλοταϊσμένων και κακομαθημένων νέων, με τα ακριβά ρολόγια και τα κάμπριο του μπαμπά, τα φιρμάτα ρούχα …«τα σέα και τα μέα τους».

ΑΥΤΟΙ οι άτυχοι νέοι, οι σημερινοί 8χρονοι και 10χρονοι, η γενιά της ανέχειας, προφανώς θα αντέξει περισσότερο στην σκληρή δοκιμασία μιας ανοργάνωτης και απογοητευμένης κοινωνίας και στα επακόλουθα της κρίσης. Σε αντίθεση με την «φουρνιά» των σημερινών 20άρηδων και των 30άρηδων, τούτοι οι πιτσιρίκοι θα είναι πιο ανθεκτικοί, πιο σκληροί, πιο έτοιμοι, καθώς γεννήθηκαν μέσα στο χειρότερο. Και αυτό επειδή δεν είδαν ποτέ πως είναι το καλύτερο. Αυτή λοιπόν η γενιά σίγουρα δεν θα αισθάνεται καμιά ευθύνη για το κατάντημα της χώρας αφού είναι η μόνη που δεν το δημιούργησε. Και θα είναι αυτοί οι νεολαίοι που θα δίνουν το ανάθεμα στους προηγούμενους, όχι μόνο για την κατρακύλα που ανέχθηκαν, αλλά και γιατί δεν έκαναν το παραμικρό να την σταματήσουν…

ΕΙΝΑΙ αναμφισβήτητα η πιο άτυχη γενιά. Η οποία χωρίς προνόμια στην μόρφωση στην εργασία και στην δημιουργία οικογένειας, καλείται τώρα να αντιμετωπίσει και να χτίσει πάνω σε ερείπια την ζωή της. Απέναντι σε μια κοινωνία καταβεβλημένη από το μακροχρόνιο κτύπημα της οικονομικής κρίσης, απέναντι σε ένα κράτος απίστευτα διαλυμένο, σε ένα εργασιακό καθεστώς με συνθήκες μεσαίωνα και σε ένα στείρο σε παραγωγικότητα περιβάλλον, αυτοί οι νέοι δεν έχουν πολλές ελπίδες για κοινωνική, οικογενειακή ή προσωπική ανέλιξη…

ΑΥΤΑ τα παιδιά που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την εποχή του χρηματιστηρίου, ούτε βεβαίως με όσα δεινά έφεραν στον τόπο οι πολιτικές που ακολούθησαν συναλλασσόμενες (και εναλλασσόμενες) κυβερνήσεις, οι νέοι που δεν ευθύνονται για το μεγάλο εθνικό φαγοπότι των δανεικών, που δεν ήταν αυτοί που έφτασαν την ανεργία στο υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών της συμμαχίας, αυτοί οι νεολαίοι Έλληνες, θα χρειαστούν ηρωικές προσπάθειες να επιβιώσουν επαγγελματικά και ουσιαστικά θα πρέπει να πράξουν το ακατόρθωτο προκειμένου να επαναφέρουν την χώρα και το βιοτικό επίπεδο, σε δρόμους συμβατούς με ανάπτυξη, σε κατάσταση εθνικής ανάκαμψης την χώρα.

ΜΙΑ γενιά που καλείται να αναμετρηθεί με την γενική χρεοκοπία σε ένα περιβάλλον αναξιοκρατίας που εξακολουθεί να ευλογεί η πολιτεία, παρά τις περί του αντιθέτου φανφάρες, της (και αριστερής) κυβέρνησης, ε λοιπόν, αυτή η γενιά που καλείται να φορτωθεί όλα τα κακά της μοίρας μας, αν μη τι άλλο, είναι μια ηρωική γενιά. Κληροδοτήσαμε δυστυχώς στους νέους την υποχρέωση να ξαναφτιάξουν μια Ελλάδα που καταστρέψαμε εμείς. Τουλάχιστον ας τους κατανοήσουμε… 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία