Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΛΑΟΥ...

Έφυγε και ο τελευταίος των «χαρισματικών!».

Γράφει απο τη Λάρισα ο Δημοσιογράφος Χρ. Τσαντήλας


ΔΕΝ γνωρίζω ποιό συναίσθημα μπορεί να προκάλεσε στον καθένα η είδηση του θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, προσωπικά μου έφερε μία έντονη θλίψη. Και παράλληλα αναμνήσεις. Από μια μεγάλη περίοδο της ζωής, για πολλούς από εμάς μέσα στον προηγούμενο αιώνα, που χρόνο με το χρόνο κλείνει. Θύμισες από μια εποχή που δεν θα ξανάρθει, μια εποχή γεμάτη από πολιτική και πολιτικούς, ηγέτες που οδήγησαν τη χώρα μέσα από πολέμους, ίντριγκες, εμφύλιο, εθνικές νίκες, χαρές και λύπες, πρόοδο, ανάπτυξη και τελικά στον δανεισμό. Θα έλεγα πως, ο αιώνας που πέρασε ήταν απλά, ο αιώνας του Μητσοτάκη!

Η ΕΙΔΗΣΗ του θανάτου του επίτιμου προέδρου της ΝΔ, μου προκάλεσε και έναν προβληματισμό τυλιγμένο με μια περίεργη ανησυχία. Για την περίοδο των παλιών, των σπουδαίων και πατριωτών πολιτικών, των χαρισματικών ανδρών, που εξέλιπαν πλέον. Για μια χρονική περίοδο που μαζί με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έφυγε οριστικά.

 ΌΛΟΙ αυτοί οι μεγάλοι ηγέτες που κυβέρνησαν την χώρα και των οποίων οι κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις προβάλλονταν από όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, εξυμνώντας την δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε, όλοι αυτοί οι πολιτικοί άνδρες, που κατακρίθηκαν και δοξάστηκαν και λοιδορηθήκαν και εξυψώθηκαν, είχαν κοινά χαρίσματα. Σοβαρότητα και πειθώ. Είχαν μεστό λόγο στο κοινοβούλιο, κατανοητό, άγγιζαν τα προβλήματα του κόσμου. Είχαν αποτελεσματικότητα και αναγνωρισιμότητα. Μπορούσαν να προβλέψουν και να το πουν. Ποιος δεν εντυπωσιάστηκε από τα λόγια του Μητσοτάκη πριν 25 χρόνια όταν προέβλεψε ότι η Ελλάδα θα γίνει μια μέρα επαίτης του ΔΝΤ! Διέθεταν δύναμη στο εξωτερικό και αξιοπρέπεια. Και το κυριότερο κράτησαν με πολιτική σοβαρότητα το επίπεδο αντιπαράθεσης μέσα στο εθνικό κοινοβούλιο. Ποιος από τους παλιότερους δεν θυμάται πόσος κόσμος και με τι μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούσε εκείνες τις μονομαχίες των πολιτικών αρχηγών της εποχής. Η εποχή του Ανδρέα, του Κώστα, του Χαρίλαου, του Λεωνίδα του Καραμανλή πέρασε πια και για όλους μας όσοι τους γνώρισαν με τον θάνατο του τελευταίου των αρχηγών, θα μείνει ένα περίεργο συναίσθημα θλίψης και βέβαια πολλές αναμνήσεις. Υπήρξαν οι πολιτικοί που έζησαν πολέμους διωγμούς και κακουχίες.

Όσο και να διαφωνούσε κανείς με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη δεν μπορεί να παραβλέψει ότι υπήρξε ένας από τους χαρισματικούς πολιτικούς του αιώνα. Χωρίς να κάνει κάτι πιο πέρα από το φυσιολογικό, με τον θάνατό του απλά, ο αιωνόβιος πολιτικός έκανε πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και φίλους, να συμφωνούν όλοι, ότι τέτοιους ηγέτες χαρισματικούς, όπως ο ίδιος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Χαρίλαος Φλωράκης, δεν πρόκειται να βγάλει το πολιτικό μας σύστημα, ούτε στον επόμενο αιώνα! Και να μας προβληματίζει η διαφορά με τους σημερινούς, αλλά και ο ουσιαστικός πολιτικός διάλογος, τότε και τώρα, στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων.

ΤΟΝ εκλιπόντα πρόεδρο τον γνώρισα μέσα από την ιδιαίτερη σχέση του με τον αείμνηστο εκδότη της «Ελευθερίας» φίλο του και συνάδελφο (εκδότης κι εκείνος του «Κήρυκα» Χανίων) Τάκη Δημητρακόπουλο. Δύο τρείς φορές στο «Τράβελ Στοπ» και άλλες τόσες στα γραφεία της εφημερίδας ή σε κάποιες κοινωνικές εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Γνώριζε ο επίτιμος, ότι ο φίλος του ο Τάκης, ήταν και φίλος με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Καθόλου δεν τον πείραζε. Και όταν ο Δημητρακόπουλος του έλεγε στο γραφείο, το γνωστό ανέκδοτο με …«τον βλάχο και το φίδι», ο επίτιμος τον προλάβαινε: «Αυτό μην το μάθει και ο Ανδρέας… Να το ξέρω μόνον εγώ Τάκη… θα το ξεφουρνίσω στους Βλάχους βουλευτές μου»!

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όσο κι αν επικρίθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους, στην εποχή του πρόσφερε ήθος και συνέπεια στο πολιτικό σύστημα. Έκανε πολλούς δεξιούς «μάγκες». Άλλοι το εκτίμησαν, άλλοι τον πρόδωσαν, άλλοι άλλαξαν και κόμμα, κάποιοι εξελέγησαν βουλευτές, δήμαρχοι και νομάρχες, άλλοι κατέχουν δημόσιες θέσεις ακόμα και σήμερα σ ολόκληρη τη χώρα, πολλοί από τους ευνοημένους βρίσκονται εντός και εκτός και του νομού, πάντως οι στενοί του συνεργάτες έλεγαν ότι και τους χειρότερους εχθρούς του, ήξερε να τους συγχωρεί...

ΔΕΝ είναι δόκιμο για δημοσιογράφο να γράφει μόνο καλά λόγια για πολιτικούς, ειδικά όταν φεύγουν από τη ζωή. Του το χρωστούσα όμως του επίτιμου εδώ και 25 χρόνια περίπου. Σε ένα ταξίδι στην Τεχεράνη, συμμετέχοντας στην πρωθυπουργική αποστολή για λογαριασμό της εφημερίδας, έσκυψε πάνω μου διασχίζοντας το διάδρομο του αεροπλάνου και με ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον: «Αισθάνεστε καλά σήμερα; Σας πρόσεξαν;». Την προηγούμενη νύχτα ένα κρυολόγημα με πυρετό, με είχε βρει στην (χιονισμένη μετά από 60 χρόνια!) Τεχεράνη. Αργότερα έμαθα ότι ο ίδιος ο πρόεδρος είχε ενημερωθεί και μέσω της φρουράς του μου έστειλε γιατρό στο ξενοδοχείο. Άλλος, από όσους προέδρους γνώρισα από κοντά, δεν θα έδειχνε προσωπικό ενδιαφέρον…    

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία