Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Στη Δημοκρατία της ατιμωρησίας!

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας


ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ και μεγαλώνουμε στην χώρα της... ασυλίας! Με την χειρότερη έννοια του όρου. Όπου ουδείς,(όστις  καθ´ οιονδήποτε τρόπο "εγκλημάτησε" σε βάρος του συνόλου, αλλά και του ατόμου), τιμωρήθηκε. Από τον πλέον ανάξιο και επικίνδυνο πολιτικό, που με αποφάσεις του έκανε μαζικό το "έγκλημα", μέχρι τον αμετανόητο ισοβίτη δολοφόνο Κουφοντίνα, πλην όμως ιδεολόγο της τρομοκρατίας και του αίματος, ο οποίος, αφού στέρησε την ζωή δεκάδων ανθρώπων και άφησε ορφανά τα παιδιά τους, μπορεί να απολαμβάνει ολιγοήμερων διακοπών, για ... ξεκούραση! Μάλιστα ο τελευταίος, τόσο πολύ ωφελήθηκε από τον πολυετή σωφρονισμό του, που αν τον ρωτούσε κανείς τώρα θα το ξανάκανες, ναι θα απαντούσε.  

ΣΤΗ χώρα της λήθης και του ασύλου, στην δημοκρατία της ατιμωρησίας, άραγε μετά από κάποια χρόνια, θα θυμάται κανείς ας πούμε, εκείνον τον ανεκδιήγητο καθηγητή Κατρούγκαλο, όταν αφού τον έβαλαν και έκανε όλη την "βρώμικη δουλειά" με το ασφαλιστικό, στη συνέχεια τον τύλιξαν με ... μανδύα δημόσιας προστασίας, δίνοντας του μάλιστα άλλο υπουργείο, τέτοιο που το τεράστιο ιστορικό "έγκλημά" του να χαθεί στον χρόνο...

ΘΑ θυμάται άραγε κανείς τον άλλον, τον προηγούμενο υπουργό, της άλλης κυβέρνησης, τον υπουργό εργασίας Γιάννη Βρούτση που τίναξε τα εργασιακά στον αέρα και ξεθεμελίωσε τα εργατικά κεκτημένα, οδηγώντας την εργατική τάξη, πίσω στον μεσαίωνα; Ή τον άλλο, που χρησιμοποίησε την πανθομολογούμενη συνταγματική εξυπνάδα του, μόνο για κακό, κάνοντας όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες ιδιοκτήτες, νοικάρηδες στο ίδιο τους το σπίτι; 

ΠΟΣΟ πιο μεγάλο το μέγεθος του ασύλου και της ατιμωρησίας στην χώρα, όπου, αριστεροί και δεξιοί, πασόκοι και ανεξάρτητοι, σε διάφορες χρονικές περιόδους που κυβέρνησαν, έκοβαν συντάξεις και μισθούς αλόγιστα, άρπαξαν τα χρήματα των ταμείων των εργαζομένων, όπως - όπως, αρκεί να δώσουν περισσότερα στους δανειστές; Τώρα που με δικαστικές αποφάσεις επιβάλλονται επιστροφές, στέλνουν τον κόσμο να προσφύγει ατομικά στη δικαιοσύνη (!) για να βρει τα "κλοπιμαία" και να τα πάρει - αν ποτέ τα πάρει πίσω...  

ΣΕ ποιά χώρα, ένας περίεργος εξυπνάκιας οικονομολόγος, που έγινε γνωστός στους Έλληνες από τις "παλληκαρήσιες λύσεις" που πρότεινε και τους λεονταρισμούς στα τηλεοπτικά παράθυρα, θα "κορόιδευε" έναν πρωθυπουργό, ώστε να του εμπιστευτεί την πολιτική για την έξοδο της χώρας από τον οικονομικό βούρκο;    Και ποιός πρωθυπουργός άλλης χώρας θα έπεφτε σε μια τέτοια γκάφα; 

ΛΑΘΗ γίνονται πολλά. Εκείνα που κοστίζουν όμως περισσότερο είναι τα εθνικά. Η δυστυχία της χώρας όμως, δεν είναι ότι κανείς δεν τα πληρώνει ουσιαστικά, η δυστυχία είναι ότι ουδείς διδάσκεται από αυτά. Και είναι στη μοίρα της νέας γενιάς, να πληρώσει για όλα τα λάθη, που υποβάθμισαν την κοινωνική ζωή των Ελλήνων και υποθήκευσαν το μέλλον της. Δυστυχώς εξακολουθούμε να τους καλλιεργούμε περιπέτειες τους νέους μας. Πιστεύει κανείς ότι το Σκοπιανό και οι τουρκικές διεκδικήσεις  είναι θέματα που θα κλείσουν στο σύντομο μέλλον; 
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία