 |
|
| "ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ" ΣΕ ΕΙΡΗΝΗ!
Τιμές και ... ατιμίες!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ πρό εβδομάδος του πιλότου της πολεμικής μας αεροπορίας, που πότισε θλίψη την ψυχή των Ελλήνων, έφερε στην επιφάνεια και πλείστες όσες ελλείψεις και προχειρότητες καταργούν το "πρωτόκολλο" μιας οφειλόμενης ευγνωμωσύνης, απόδοσης αξιοπρέπειας και σεβασμού, που οφείλουν οι εκπρόσωποι της πολιτείας απέναντι σε κείνους που πέφτουν στο καθήκον για να διαφυλάττουν την δική μας ελευθερία και να εγγυώνται της χώρας την ανεξαρτησία. Τον οφειλόμενο σεβασμό δηλαδή και την φροντίδα των οικείων αυτών των ηρώων, που θρηνούν τους ανθρώπους τους, την έμπρακτη αγάπη της πατρίδας στα μικρά ορφανά των νεκρών στρατιωτικών...
ΤΟΥΤΟΙ δω οι απίστευτοι τύποι όμως που μας (συγ)κυβερνούν, μάλλον ισοπέδωσαν και το πρωτόκολλο. Είναι ικανοί, τυχόν κήρυξη πολέμου να την ανακοινώσουν με... twitter! Όπως ανακοίνωσαν και τον θάνατο του πιλότου. Τους έχω ακόμα ικανούς, να αντιμετωπίσουν μια κρίση, μια εχθρική πράξη, επικοινωνώντας μέσω ...Facebook! Θα μπορούσαν επίσης να στέλνουν μέσω διαδικτίου μηνύματα στα κινητά των επιτελών του στρατεύματος, για οδηγίες πολεμικού σχεδιασμού και σχέδια ετοιμότητας. Το internet μπήκε στη ζωή μας και για τους έξυπνους αλλά δυστυχώς, ακόμα και για τους ανόητους...
ΑΥΤΑ όσον αφορά στο τυπικό μέρος της υπόθεσης. Γιατί το σκληρό μέρος μιας οικογενειακής τραγωδίας, της απώλειας του συζύγου, του πατέρα και παιδιού, δεν έχει να κάνει με τους τύπους. Δεν έχει να κάνει με τιμές, σημαίες, αγήματα, μετάλλια και επίσημες δηλώσεις και εκδηλώσεις. Έχει να κάνει με τον βουβό πόνο των συγγενών, το ασυναίσθητο εκείνης της ώρας και την δυσκολία κατανόησης της κατάστασης και ιδιαίτερα την αγωνία των μικρών παιδιών. Έχει να κάνει με το βαθύ μαύρο περιτύλιγμα της ζωής πλέον της συζύγου και το οδυνηρό της ζωής των χαροκαμένων γονέων.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ένα άλλο
μέρος του δράματος, το τελευταίο και ουσιαστικότερο, μετά απο αυτό το γεγονός της ανθρώπινης απώλειας. Έχει να κάνει με το γραφειοκρατικό κομμάτι και την σκληρή συνήθως συμπεριφορά του κράτους απέναντι στις οικογένειες των ηρώων-θυμάτων. Τις συντάξεις των συζύγων τους και τις συνθήκες συνέχισης της ζωής και της προόδου των παιδιών τους. Και στο κομμάτι αυτό η πολιτεία συνήθως τους ξεχνά. Αναγκάζει χήρες γυναίκες σε μεγάλες ηλικίες να δουλέψουν για να συνεχίσουν να ζουν την οικογένεια. Κόβει επιδόματα απο τις συντάξεις θανόντων, ακόμα και βοηθήματα ανικανότητας απο αναπήρους πολέμου! Δίνει ψίχουλα στις συζύγους ηρώων και παχυλούς μισθούς σε ελεεινούς συμβούλους που αρνήθηκαν να υπηρετήσουν την πατρίδα. Προσφέρει υπουργικούς θώκους σε ανθρώπους που δεν εργάστηκαν ποτέ ούτε υπηρέτησαν αξίες στη ζωή τους, ενώ αντίθετα τιμωρεί αποστρατεύοντας σε δυναμικές ηλικίες στρατιωτικούς και στελέχη που θα μπορούσαν να εγγυηθούν με την εμπειρία τους την ανάπτυξη και την ασφάλεια της χώρας. Το χειρότερο; Για τα "εγκλήματα" αυτά δεν πληρώνει ποτέ κανείς...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
