 |
|
| "Δεν φταίμε εμείς, αλλά φταίει ο ...Χατζηπετρής" !
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
-
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ απο καιρό τώρα, φαίνεται οτι λειτουργεί με τρόπο ωσάν να εγκατέλειψε τις προσπάθειες να ...επανεκλεγεί! Η προαποφασισμένη υλοποίηση απο την αρχή του νέου έτους, των μέτρων της τελευταίας αξιολόγησης, πριν την έξοδο απο τα μνημόνια, θα σημάνει την ανεπανόρθωτη οικονομική καταστροφή για την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Θα σημάνει το "τέλος των συνταξιούχων" και την απώλεια κάθε ελπίδας να δουν (έν´ ζωή!) καλύτερες ημέρες...
ΦΑΙΝΕΤΑΙ οτι μπροστά στον κυκεώνα αυτών των νέων εξοντωτικών μέτρων που έρχονται, κανείς υπουργός της κυβέρνησης κανείς βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, περοσσότερο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δεν εκδηλώνουν κάν αγωνιστική διάθεση να προτάξουν την παραμικρή αντίσταση ιδιαίτερα ως προς την (ψηφισμένη ήδη) νέα δυσβάστακτη μείωση των συντάξεων. Είναι περίεργο να μην κατανοούν, ή να κάνουν πως δεν κατανοούν οι κυβερνώντες, οτι με μισθούς πείνας και συντάξεις φιλοδωρήματα η χώρα δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγηθεί σε πορεία ανάπτυξης, είναι περίεργο να πιστεύουν πως με τους δυο στους τρεις νέους στην ανεργία θα αυξηθεί η παραγωγή και θα σωθούν οι επιχειρήσεις, οτι θα διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας που
εγγυάται η λειτουργία τους.
-
ΚΑΙ επειδή τίποτε στην χώρα αυτή που έχει σχέση με τους πολιτικούς δεν γίνεται στην τύχη, μια καλή υποψία που προσανατολίζεται σε "εγκατάλειψη του σκάφους" όπως και με άλλες κυβερνήσεις συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν, δεν απέχει πολύ απο την πραγματικότητα.
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ κανείς τις τελευταίες ομιλίες του πρωθυπουργού Αλέξη, έχει την αίσθηση οτι απο ώρα σε ώρα, όλοι μας, θα τρώμε με ... χρυσά κουτάλια! Το "τέρμα τα μνημόνια ζήτω η ανάπτυξη" αφήνει σαστισμένο τον ελληνικό πληθυσμό, καθώς δεν μπορεί να βρεί στο πορτοφόλι του τα αντίστοιχα νομίσματα ...αισιοδοξίας!
Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ καταλήστευση των Ελλήνων πολιτών ανεξαρτήτου ηλικίας απο την αρχή της κρίσης και απο όλες τις κυβερνήσεις που "ήθελαν να μας σώσουν" μέχρι σήμερα, καθώς και το "συμβόλαιο υποδούλωσης" της χώρας στους δανειστές, δυστυχώς για πολλές δεκαετίες, δίνουν το δικαίωμα στους τελευταίους κυβερνώντες να επενδύουν κι αυτοί με τη σειρά τους, στο πολιτικό ελαφρυντικό που ακούει στο εθνικό παραδοσιακό σπορ της ..."καμένης γης".
-
Μ´αυτά και μ´αυτά, πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν οτι προετοιμάζεται μια "ηρωική έξοδος" της κυβέρνησης, διότι το άλλο σενάριο, της παραμονής και του αγώνα να αποκατασταθούν τα πολιτικά ψέματα και η οικονομική αναπτυξιακή ευταξία στη χώρα, δεν εμπίπτουν στην πραγματικότητα μιας γενικής αγανάκτησης και λαϊκής δυσφορίας, που μόνο για τους ονειροπόλους θα σημάνει επιβράβευση ξανά της κάλπης για την κυβέρνηση και τον κυβερνητικό εταίρο της...
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ λοιπόν το λαϊκό άσμα του αείμνηστου Λουκιανού, "...τι θα πει δεν φταίμε εμείς
τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι,
τι θα πει φταίγαν αυτοί
φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
φταίει ...κι ο Χατζηπετρής!" θα οδεύσουμε (όποτε γίνουν εκλογές) ξανά προς την κάλπη και εκεί θα ψάχνουμε τον ίδιο τον Χατζηπετρή να μας σώσει!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
