ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα
΄Ελληνες
και Παγκόσμιος
Ελληνισμός		 Σχόλια Αγγελίες Τουριστικό
Ρεπορτάζ 		Ιατρικά
Θέματα		 Παρουσίαση
Βιβλίων
 
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΑΡΤΕΜΙΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
     
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Η ανταλλακτική οικονομία ως τρόπος ζωής

Αθήνα

Την ώρα που πολλοί ανακαλύπτουν σήμερα την ανταλλακτική οικονομία πιεζόμενοι λόγω της κρίσης και τη δυνατότητα να καλύπτονται κάποιες από τις καθημερινές ανάγκες χωρίς τη μεσολάβηση χρημάτων, ο «Σκόρος» στα Εξάρχεια έχει κάνει πράξη την αλληλέγγυα οικονομία εδώ και τέσσερα χρόνια. «Η φιλανθρωπία δεν μας αφορά, αλλά δεν θα πούμε όχι σε κάποιον που έχει ανάγκη να πάρει κάτι», εξηγεί ο 46χρονος Μπάμπης. Όπως περιγράφουν οι άνθρωποι που άρχισαν αυτή την προσπάθεια, «δεν είναι όμως, μια απάντηση στην πρόσφατη οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, την ανεργία, τη συμπίεση μισθών και συντάξεων, τις καθημερινές χρεοκοπίες επιχειρήσεων κλπ, είναι μια πρακτική αλληλέγγυας οικονομίας, μια πρόταση δημιουργικής αντίστασης, που συναντώντας ανάλογες αντιστάσεις θέλει να θέσει τις βάσεις για μιαν άλλη κοινωνία». Γεννήθηκε από 20 ανθρώπους στο πατάρι του «Σπόρου» στα Εξάρχεια (κατάστημα που πουλούσε προϊόντα από διάφορες περιοχές του κόσμου) και στη συνέχεια βρήκε τον δικό του χώρο στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ερεσσού. Δέχεται ρούχα, παπούτσια, τσάντες, βιβλία, cd, dvd, παιχνίδια καθαρά, σε καλή κατάσταση και οι άνθρωποι εκεί θα εκτιμούσαν ιδιαίτερα «αν κάθε φορά που φέρνατε πράγματα, συμμετείχατε και στην τακτοποίησή τους». Όποιος το επισκέπτεται μπορεί να πάρει μέχρι τρία πράγματα τη φορά, στο πλαίσιο της αντικατανάλωσης, καθώς όπως υπογραμμίζεται «αντικαταναλωτισμός, δεν σημαίνει μόνο να μην ξοδεύω χρήματα, αλλά να συνειδητοποιώ και να περιορίζω τις ανάγκες μου». Οι άνθρωποι που επισκέπτονται τον «Σκόρο» είναι από 20 έως 55 χρόνων, φοιτητές, άνεργοι, επαγγελματίες και μετανάστες. Η Άσπα, μεταφράστρια που κατοικεί στην περιοχή, πηγαίνει στον «Σκόρο» τα τελευταία τρία χρόνια. Όπως λέει , μόλις έχει βγει από το παραβάν όπου δοκίμαζε κάποια ρούχα, στο παρελθόν ήταν μόνο το πιστεύω της, η μη μεσολάβηση των χρημάτων, που οδηγούσε τα βήματά της εκεί, σήμερα λόγω της κρίσης έγινε και λίγο ανάγκη. Ανάλογη άποψη εκφράζει και η Κατερίνα, φοιτήτρια, που επισκέπτεται τον «Σκόρο», τα τελευταία 2 χρόνια. Κρατάει μια τσάντα με ρούχα, βιβλία, παιχνίδια για να τα αφήσει, προκειμένου να τα βρει κάποιος που τα έχει ανάγκη. Τονίζει ότι πιστεύει στην ανταλλαγή για να μη σπαταλούνται χρήματα και να μην πετάγονται αγαθά, αλλά σήμερα, εξαιτίας και της ανεργίας, τη διευκολύνει να παίρνει αν βρει, ό,τι χρειάζεται χωρίς χρήματα. Τον χώρο επισκέπτονται και θεατρικές ομάδες νέων ανθρώπων που δεν γίνεται να ανταπεξέλθουν σε πολλά έξοδα και παίρνουν ρούχα, αφήνοντας λίγα χρήματα. Επίσης, ο «Σκόρος» δεν περιορίζεται μόνο στη λειτουργία του ως «μαγαζιού», οργανώνει κατά καιρούς χαριστικά παζάρια ρούχων και αντικειμένων, μαθήματα ξένων γλωσσών, σεμινάρια για παρασκευή σαπουνιού, ραπτομηχανής, ακόμη και για τη δημιουργία τσαντών, μέσω μεταποίησης ρούχων. Πολλοί άνθρωποι έχουν αγκαλιάσει αυτή την προσπάθεια και προσφέρουν τις «υπηρεσίες τους». Όπως ο παραγωγός που πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα στον «Σκόρο» το «καλάθι λαχανικών». Προσφέρει ένα μεγάλο καλάθι με φρούτα και λαχανικά της εποχής, αξίας δέκα ευρώ και ένα πιο μικρό, αξίας πέντε ευρώ. Επόμενος στόχος των επικεφαλής να γίνονται περισσότερα σεμινάρια και να συμμετέχουν περισσότεροι νέοι σε αυτή την προσπάθεια. «Η συντήρηση του χώρου (ενοίκιο, ηλεκτρικό και άλλα έξοδα), μέσα στην λογική του μοιράσματος και της προσφοράς, είναι υπόθεση όλων και απαιτεί την οικονομική στήριξη», κάτι που λόγω της κρίσης η αλήθεια είναι πως έχει γίνει πιο απαραίτητο από το παρελθόν, όπως λέει ο 46χονος Μπάμπης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι όποιος πηγαίνει στον Σκόρο πρέπει να αδειάζει την τσέπη του, αρκεί να αφήνει ελάχιστα ευρώ στο «κουτί της οικονομικής ενίσχυσης» που υπάρχει εκεί. Ο Σκόρος είναι ανοιχτός 6 - 9 κάθε απόγευμα τις καθημερινές και κάποιες ώρες το πρωί την Παρασκευή και το Σάββατο, ενώ κάθε 15 μέρες γίνεται συνέλευση στην οποία συζητούνται προβλήματα, προτάσεις, εκφράζονται σκέψεις. Στην ερώτηση, εάν η φιλοσοφία αυτής της πρωτοβουλίας, την οποία έχουν μιμηθεί και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως στις Σέρρες, στο Βόλο, στην Ξάνθη, μπορεί να γίνει πράξη στην καθημερινότητα ο 46χρονος Μπάμπης, που έχει οικογένεια, απάντησε πως ο ίδιος την εφαρμόζει, είναι όμως δύσκολο το ίδιο να συμβεί και με τα παιδιά του, καθώς το καταναλωτικό πρότυπο είναι αρκετά ισχυρό. Από την πλευρά του, ο 41χρονος Μιχάλης λέει ότι το να μοιράζεται είναι κάτι που έχει μάθει από μικρός, από την οικογένειά του και έτσι ζει μέχρι σήμερα. Μοιράζομαι? «Γιατί έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο για να μοιραστούμε με τον διπλανό μας, για να σκεφτούμε ότι έχει ανάγκη, όχι απαραίτητα υλική, έστω για μια καλημέρα;», αναρωτιέται η καλλιτέχνις Έρη Στάη, στην οποία ανήκει η ιδέα για την έκθεση με τίτλο «Μοιράζομαι?η συνέχεια», που θα διαρκέσει έως τις 10 Φεβρουαρίου . Η έκθεση ήταν στην ουσία ο στόχος τριών καλλιτεχνών -της Ε. Στάη, του Κώστα Πίτσιου και της Αλίκης Κριτσέλη- όταν δημιούργησαν τον περασμένο Δεκέμβριο την έκθεση με τίτλο «Μοιράζομαι?». Όπως εξηγεί η κ. Στάη, στην πρώτη έκθεση οι τρεις καλλιτέχνες επέλεξαν αγαπημένα τους έργα Τέχνης, τα οποία ο επισκέπτης της έκθεσης μπορούσε να αποκτήσει, δίνοντας «απλά» κάτι που αγαπούσε. «Ήταν μια δοκιμασία αρχικά για εμάς» περιγράφει η κ. Στάη, «γιατί προσπαθήσαμε και τελικά καταφέραμε να δώσουμε στον κόσμο αγαπημένα έργα τέχνης. Αποδείχθηκε όμως, ότι ήταν δύσκολο και για τον κόσμο. Πολλοί επέμεναν να δώσουν χρήματα για να αγοράσουν το έκθεμα που επέλεγαν, όταν τους εξηγούσαμε πως αυτό δεν γινόταν, κάποιοι έφευγαν, κάποιοι πήγαιναν σπίτι τους και επέστρεφαν με ένα αντικείμενο, κάποιοι άλλοι πραγματικά έδιναν κάτι που αγαπούσαν». Στη συνέχεια, οι επισκέπτες έπρεπε να εξηγήσουν τι ένιωσαν όταν έδιναν κάτι δικό τους, πόσο δύσκολο ή πόσο εύκολο ήταν, τι σημαίνει γι' αυτούς προσφορά? Ένα ερώτημα, ουσιαστικό, σε μια εποχή που γίνεται τόσος λόγος για την αλληλεγγύη. Και μερικές από τις απαντήσεις όσων μοιράστηκαν? «Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Όλα μαζί σε μία πράξη», «Μοιράζομαι? δεν έχει αρχή και τέλος όπως ο κύκλος», «Θέλω αυτό που δίνω να μιλάει στον άλλον? έτσι αποκτά νόημα ο κύκλος». «Είναι πολύ δύσκολο οι άνθρωποι να μοιραστούν και αντικείμενα και συναισθήματα. Να φύγουν από το υλικό και να μάθουν να μοιράζονται ακόμη και τις ανάγκες τους», διαπιστώνει η κ. Στάη και ευχαριστεί όλο τον κόσμο που συμμετείχε καθώς και τη στήριξη σε αυτή την προσπάθεια από το ίδρυμα Κακογιάννη . Η φράση ενός επισκέπτη της έκθεσης: «Η ώρα του αποχωρισμού του συμβόλου και η συνέχιση του δρόμου» στάθηκε έμπνευση για τους τρεις καλλιτέχνες όταν προσπάθησαν, αφού διάβασαν τα σημειώματα, τις αντιδράσεις αυτές, «τα συναισθήματα, τα λόγια, τα χέρια, τις φωνές» να τα κάνουν Τέχνη? Και το συμπέρασμά τους σχετικά με το «μοιράζομαι», μέσα από αυτή την έκθεση, που θα ανακαλύψει όποιος επισκεφθεί το ίδρυμα Κακογιάννη, «θέλω αλλά είναι δύσκολο...μπορώ όμως..! Θέλω χρόνο...θέλω χώρο...».

AΡΧΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

 
 
Ειδήσεις για όλους | Σχόλια | Αγγελίες | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία