Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μια άγνωστη ελληνο-αυστραλιανή ιστορία αγάπης που γεννήθηκε στον πόλεμο του 1940



Μελβούρνη - (Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)

Μια  άγνωστη ιστορία αγάπης που γεννήθηκε μέσα στην «κόλαση» του πολέμου του 1940 ήρθε αυτές τις μέρες στη δημοσιότητα από τον αυστραλιανό τύπο. Κεντρική ηρωίδα η ελληνίδα Ξανθούλα Παπαδόπουλου που σε ηλικία μόλις 14 ετών γνώρισε τον αυστραλό λοχία Herbert Wrigley.

Ο Herbert Wrigley πολεμούσε με τις αυστραλιανές δυνάμεις στη Μακεδονία όταν συνελήφθηκε από τους Γερμανούς. Κατόρθωσε όμως να δραπετεύσει και διέφυγε στο χωριό Ρητίνη όπου βρήκε προστασία στο σπίτι του δασκάλου Ιωάννη Παπαδόπουλου. Ο Παπαδόπουλος, αργότερα, συνελήφθηκε από τη Γκεστάπο και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Ο Herbert Wrigley ήταν ένας ψηλός εντυπωσιακός άνδρας. Έλαβε μέρος στον αντιστασιακό αγώνα των Ελλήνων και το 1943 διέφυγε στην Τουρκία από όπου και επέστρεψε στην Αυστραλία.

Η Ξανθούλα Παπαδοπούλου μάθαινε αγγλικά. Το 1949 καθώς κοιτούσε κάποιες παλιές φωτογραφίες βρήκε σε ένα χαρτί και το όνομα με την διεύθυνση του Herbert Wrigley και του έγραψε, μετά από προτροπή της μάνας της, ζητώντας να μάθει τι απέγινε. Ο αυστραλός θυμόταν πολύ καλά την όμορφη ελληνοπούλα και την προσκάλεσε στην Αυστραλία, μια πρόσκληση που αποδέχθηκε μετά από μεγάλο προβληματισμό η 24χρονη Ξανθούλα.

Πέντε εβδομάδες μετά την άφιξη της στην Αυστραλία παντρεύτηκαν και μάλιστα σε ελληνική εκκλησία. «Για να τιμήσω την μάνα σου και τον παππού σου» της είπε. Απέκτησαν δυο παιδιά, τον Γιάννη και το Μιχάλη. Ο Herbert είχε μάθει ελληνικά , μια γλώσσα που του ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη καθώς εργαζόταν στην Ομοσπονδιακή αστυνομία.

Η Ξανθούλα με τα παιδιά επισκεπτόταν τακτικά την Ελλάδα. Την είχε κερδίσει όμως ο Herbert και η Αυστραλία. Ήταν παντρεμένοι 45 χρόνια όταν το 1995, σε ηλικία 75 ετών πέθανε ο Herbert. «Τον ίδιο τον αιχμαλώτισαν οι Γερμανοί για λίγο αλλά ο Herber αιχμαλώτισε την καρδιά μου για πάντα» λέει σήμερα η Ξανθούλα.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ελληνικού Παραρτήματος των Αυστραλών Παλαιών Πολεμιστών (RSL) Στιβ Κυρίτση κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο 17.000 Αυστραλοί πολέμησαν στην Ελλάδα και 840 Αυστραλοί έπεσαν σε μάχες και έχουν ταφεί στην Ελλάδα.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία