Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μια ανθρώπινη ιστορία στο περιθώριο της μεγάλης ιστορίας

Η «Ρόζα της Σμύρνης»



Αθήνα.-

 Σμύρνη -Αθήνα, ο ξεριζωμός του ελληνισμού ανασύρεται στη μνήμη από άλλους δρόμους με την ταινία του Γιώργου Κορδέλλα, η «Ρόζα της Σμύρνης» που βγήκε στις αίθουσες.


   Μια ερωτική ιστορία που ξεκινά από τη Σμύρνη και την καταστροφή του 1922, διαφυλάσσεται σαν επτασφράγιστο μυστικό πάνω από μισό αιώνα κι όταν αποκαλύπτεται ανατρέπει τις βεβαιότητες της τρίτης γενιάς.

   Η ταινία με τη Λήδα Πρωτοψάλτη στον ομώνυμο ρόλο τοποθετείται στην Αθήνα της δεκαετίας του 80. Για τον σκηνοθέτη της διάσημης «Αναστασίας» και άλλων επιτυχημένων τηλεοπτικών σίριαλ είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του στον κινηματογράφο και φιλοδοξεί στο ευρύ κοινό. Είναι «μια ταινία ευανάγνωστη, λαϊκή» προσδιορίζει ο ίδιος υπερασπιζόμενος την αξία ενός «είδους που σπανίζει στον ελληνικό κινηματογράφο, ο οποίος διαθέτει πολύ καλό δυναμικό αλλά όχι χώρο για διαφορετικές από τις φεστιβαλικές και πιο ελιτίστικες ταινίες».

   Τα γυρίσματα έγιναν στη Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη και Μυτιλήνη. Μάλιστα η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία τον περασμένο Ιούλιο βρήκε το συνεργείο και τους ηθοποιούς στη Σμύρνη. «Εμείς δεν πήραμε χαμπάρι, η πόλη ήταν ήσυχη, ήταν σαββατοκύριακο και οι Σμυρνιοί είχαν φύγει για μπάνιο στις παραλίες» λέει ο σκηνοθέτης. Πώς είναι η Σμύρνη για έναν Έλληνα που τη γνωρίζει από αναγνώσματα ή ακούσματα των παλαιότερων; «Εντελώς διαφορετική απ΄ αυτό που φαντάζεται κάποιος. Ελάχιστα σπίτια έχουν απομείνει από παλιά, η ελληνική συνοικία έχει μεταμορφωθεί σ΄ ένα τεράστιο πάρκο».

   Παραγωγός της ταινίας είναι ο Πάνος Παπαχατζής και συμπαραγωγοί η Cosmote tv, η Ειρήνη Σουγανίδου και ο Μπαράν Σεϋχάν, γνωστός στην Ελλάδα και από τις παραγωγές «Αθήνα Κωνσταντινούπολη» του Ν.Παναγιωτόπουλου, «Όμηρος» του Κωνστατίνου Γιάνναρη. Στην διανομή εκτός από τον Τάσο Νούσια, την Ευγενία Δημητροπούλου, τη Γιούλικα Σκαφιδά σε ρόλους κλειδιά, πρωταγωνιστούν, επίσης, οι Τούρκοι ηθοποιοί Αϊσάν Σουμερτζάν, Τζεμ Ακσακάλ και ο ιδιαίτερα γνωστός στην Τουρκία ηθοποιός Γιλμάζ Γκρουντά.

   Κατά τον Γιώργο Κορδέλλα η «Ρόζα της Σμύρνης» κρατά «πολύ καλή ισορροπία για τις σχέσεις των δύο λαών. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους σε μια σωστή διάσταση. Δύο λαοί μπορούν να είναι φίλοι με την προϋπόθεση να παραδεχτούν ειλικρινά και οι δύο τα λάθη του παρελθόντος. Όπως συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Μετά το 1922, οι Τούρκοι κι εμείς ζήσαμε λίγο παράλληλη ιστορία και η προπαγάνδα ήταν αντίστοιχη. Δηλαδή απέναντι ο εχθρός και για τους δύο».

    Η ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Γιάννη Γιαννέλλη-Θεοδοσιάδη «Ισμαήλ και Ρόζα» (εκδ.Πατάκη). Πέρασαν δέκα χρόνια για να πραγματοποιηθεί το πρότζεκτ εξαιτίας αλλαγών στους σεναριογράφους, μεσολάβησαν άλλα πρότζεκτ του σκηνοθέτη και του παραγωγού… Το σενάριο τελικά υπογράφει η Χριστίνα Λαζαρίδη.

   «Το βιβλίο είχε μια πάρα πολύ καλή ιδέα: την ιστορία με το νυφικό και το σημείωμα που είναι ραμμένο στη φόδρα. Έτσι αποφάσισα να κάνω την ταινία, αλλάζοντας κατά πολύ το σενάριο. Δώσαμε μια άλλη παράμετρο στον χαρακτήρα που υποδύεται ο Τάσος Νούσιας, κι ένα εντελώς διαφορετικό φινάλε» λέει ο Γιώργος Κορδέλλας.

   Το σάουντρακ της ταινίας εμπιστεύτηκε στον παλιό και σταθερό του συνεργάτη Δημήτρη Παπαδημητρίου ( δική του η μουσική στην «Αναστασία») ο οποίος έγραψε τη μουσική και τα τραγούδια της ταινίας που ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς, η Χάρις Αλεξίου και η Αρετή Κετιμέ.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία