Το διάβασμα γι' αυτήν είναι "ένα ταξίδι" και το γράψιμο "εσωτερική ανάγκη" και μπορεί στο σχολείο να επιλέγει τους αριθμούς και όχι τις λέξεις, όπως χαρακτηριστικά λέει, αλλά με την πένα της καταφέρνει όχι μόνο να "ταξιδεύει" άλλους με τις ιστορίες της αλλά και να κερδίζει βραβεία και διακρίσεις. Μαθήτρια της πρώτης λυκείου φέτος, η Δέσποινα Μαρία Γιαννακοπούλου, από την ακριτική Αλεξανδρούπολη, κατάφερε την περσινή σχολική χρονιά να κατακτήσει όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τρία βραβεία σε ισάριθμους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Ο "χορός" των διακρίσεων άνοιξε με το 1ο βραβείο διηγήματος στον 5ο πανελλήνιο σχολικό διαγωνισμό του Μορφωτικού Ιδρύματος Πετρούπολης, τον περασμένο Μάρτιο, για το διήγημα "Αγάπη δίχως όρια". Ακολούθησε ο έπαινος από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, δυο μήνες αργότερα, για το διήγημα "Το Μυστικό της Ευτυχίας" και η περσινή χρονιά "έκλεισε" με το 1ο βραβείο του Α' Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού πρωτόλειου διηγήματος που διοργάνωσε το ίδρυμα "Αικατερίνη Λασκαρίδη" για το διήγημα "Με πυξίδα τη ζωή".
Με τη χαρούμενη χροιά της φωνής της να διαπερνά σαν ρεύμα την τηλεφωνική γραμμή, αλλά και ωριμότητα που ξεπερνά τα ηλικιακά όρια μιας εφήβου, η Δέσποινα δεν παραλείπει να μοιραστεί τη διάκρισή της αυτή με τους συμμαθητές της αλλά και να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που πίστεψε σ' αυτήν.
"Οι διακρίσεις που έχω κερδίσει δεν αισθάνομαι πως είναι μόνο δικές μου. Ανήκουν εξίσου και στους συμμαθητές μου στο 3ο Γυμνάσιο Αλεξανδρούπολης 'Δόμνα Βισβίζη' (πέρυσι), που με παρότρυναν να συμμετάσχω στους διαγωνισμούς. Καταλυτικό ρόλο έπαιξε ο φιλόλογός μας, Δημήτρης Κίτσος, ο οποίος πίστεψε στον λόγο μου, με εμπιστεύτηκε και με έπεισε ότι αυτό που έχω να πω ίσως αφορά και άλλους. Εγώ, προσωπικά, δεν ένιωθα την ανάγκη να μοιραστώ κάτι τόσο προσωπικό με ανθρώπους που δεν γνώριζαν" λέει χαρακτηριστικά.
Στο άκουσμα της πρωτιάς στον διαγωνισμό του ιδρύματος "Αικατερίνη Λασκαρίδη", η νεαρή μαθήτρια (τού 3ου γενικού λυκείου Αλεξανδρούπολης φέτος) ένιωσε χαρά και συγκίνηση, αλλά μας αποκαλύπτει πως το γράψιμο είναι γι' αυτήν μια εσωτερική ανάγκη που δεν θέλει να κάνει επάγγελμα. "Δεν θέλω να το κάνω επάγγελμα, για να μην χαθεί η μαγεία. Ούτως ή άλλως, στο σχολείο εγώ επιλέγω τους αριθμούς και όχι τις λέξεις" μας εξηγεί.
"Είναι μια εσωτερική ανάγκη. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να καταγράφω συναισθήματα, σκέψεις και να δημιουργώ ιστορίες. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο δεν χάνω ούτε ένα δευτερόλεπτο από τη ζωή. Δημιουργώντας χαρακτήρες και ιστορίες ζω παράλληλα με τους ήρωές μου" τονίζει, σημειώνοντας πως ακόμη δεν έχει εξοικειωθεί με την ιδέα πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να "ταξιδεύουν" με τις δικές της ιστορίες.
Πνεύμα ανήσυχο, με ψυχή ευαίσθητη, η Δέσποινα, που επέστρεψε πριν από πέντε χρόνια στη γενέθλια γη των γονιών της -τού Βασίλη Γιαννακόπουλου και της Λαμπρινής Παπαδημητρίου, οι οποίοι τη στηρίζουν σε κάθε της βήμα -θέλησε να καταγράψει με τα μάτια της ψυχής της ένα κομμάτι της καθημερινότητάς της που δεν είναι άλλο απ' αυτό των μη νόμιμων μεταναστών, η παρουσία των οποίων στις ακριτικές περιοχές είναι ιδιαίτερα έντονη.
"Τα τελευταία πέντε χρόνια ζω στην Αλεξανδρούπολη και οι μη νόμιμοι μετανάστες είναι μέρος της καθημερινότητάς μου. Στην αρχή τρομάζεις από το άγνωστο. Μετά, σταδιακά, το βλέμμα μένει επάνω τους ολοένα και περισσότερο κι έτσι καταλήγεις να φαντάζεσαι την προσωπική ιστορία του καθενός. Ότι ίσως να κοιμούνται στις γραμμές του τρένου- κάτι το οποίο έχω δει κι εγώ πολλές φορές -να πλένονται στα λασπόνερα, να κοιμούνται στα χαρτόκουτα. Είναι αληθινές εικόνες που δεν μπορούν να μην δημιουργήσουν συναισθήματα. Κάποια στιγμή νιώθεις να κάνεις την ανάγκη κάτι για να τους βοηθήσεις" λέει η Δέσποινα, με φωνή που μαρτυρά αγωνία και θλίψη για το δράμα αυτών των ανθρώπων.
Στο διήγημά της "Με πυξίδα τη ζωή", η νεαρή μαθήτρια έπλασε χαρακτήρες φτιαγμένος από τις εικόνες που αντικρίζει συχνά στους δρόμους της πόλης της και με πρωταγωνιστή τον Ομάρ, έναν μικρό πρόσφυγα- μη νόμιμο μετανάστη -και το μακρύ ταξίδι του από τη χώρα του, το Πακιστάν, στην Ελλάδα, κατάφερε να συγκινήσει όχι μόνο τον καθηγητή, τους φίλους και τους συμμαθητές της αλλά και την κριτική επιτροπή που ξεχώρισε το διήγημά της ανάμεσα σε πολλά άλλα.
"Εγώ κατέγραψα τη διαδρομή από την πατρίδα τους στη δική μου, από τις εικόνες που έβλεπα- γιατί τις περισσότερες φορές αρκεί μια λέξη ή μια εικόνα για να πυροδοτήσει τη φαντασία μου" καταλήγει.
