Εβδομάδα κινηματογραφικής λιτότητας, με τρεις νέες ταινίες. Ένας ερωτευμένος Ντίκενς κατά Ρέιφ Φάινς, μια κινέζικη «όπερα» απίστευτης βίας και μια γαλλική ταινία μυστηρίου στην παράδοση του Χίτσκοκ.

Η αόρατη γυναίκα *** ½

(The invisible woman)

Δραματική – Διάρκεια 111’

Σκηνοθεσία: Ρέιφ Φάινς

Παίζουν: Ρέιφ Φάινς, Φελίσιτι Τζόουνς, Κρίστιν Σκοτ Τόμας, Τομ Χόλαντερ

Έναν εξωσυζυγικό και σχετικά άγνωστο έρωτα του Καρόλου Ντίκενς φωτίζει ο Ρέιφ Φάινς, στη δεύτερη σκηνοθετική του εμφάνιση, μετά τον «Κοριολανό» (2011). Ο κολοσσός της παγκόσμιας λογοτεχνίας κράτησε στο ημίφως τη σχέση του με τη νεαρή ηθοποιό Έλεν Τέρναν, επί δεκατρία χρόνια, από τότε που έγιναν εραστές ως τον θάνατο του, επειδή φοβόταν ότι ένα ερωτικό σκάνδαλο θα έβλαπτε τη φήμη του εντός και εκτός της πουριτανικής βικτοριανής Αγγλίας. Εκείνη είναι 18 χρόνων και εκείνος 45άρης, όταν γνωρίζονται, όμως τη διαφορά ηλικίας γεφυρώνει η βαθιά πνευματική συγγένεια του συγγραφέα με την κοπέλα που τον έχει λατρέψει από τα γραπτά του και την φιλανθρωπική του δράση και που τώρα ποθεί να ανακαλύψει τον άνθρωπο πίσω από αυτά. Παρά την εκδηλωμένη ποικιλοτρόπως στοργή του για τη Νέλι (το χαϊδευτικό της), ο Ντίκενς κρατάει αποστάσεις, σε μια όχι πάντα επιτυχή προσπάθεια να μην εκτεθεί, αναγκάζοντας την ερωμένη του να περάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωή της μέσα στην αμφιβολία και τη σκιά. Το 1883, παντρεμένη και μητέρα πλέον (και με άλλο όνομα για ευνόητο λόγο), αγωνίζεται να γιατρέψει το ανεπούλωτο τραύμα της αόρατης αγαπημένης με το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου του νεκρού εδώ και χρόνια εραστή της. Αναθεωρώντας το κείμενο αναθεωρεί το παρελθόν της, με την ελπίδα ότι οι λέξεις και οι ιδέες –αυτά που την έδεσαν με τον Ντίκενς- θα λειτουργήσουν επάνω της θεραπευτικά. Μόνο αν ξεχωρίσει την αγάπη από τις οδυνηρές μνήμες, θα μπορέσει να χαρεί τον γάμο της με ένα τρυφερό σύζυγο που αγνοεί την παλιά της σχέση με τον διάσημο άνδρα. Αυτός ακριβώς ο αγώνας για λύτρωση αποτελεί την ουσία της ταινίας που διαφορετικά θα ήταν μια απλή βιογραφία. Τις μεταπτώσεις της Νέλι στη διάρκεια μιας μακρόχρονης συναισθηματικής οδύσσειας αποδίδει έξοχα η Φελίσιτι Τζόουνς με το εκφραστικό βλέμμα, ώριμη γυναίκα στο παρόν (1883), κοπελίτσα ερωτευμένη με το λογοτεχνικό ίνδαλμά της στις αναδρομές. Ο Φάινς –που υποδύεται τον Ντίκενς- δίνει στη συμπρωταγωνίστριά του τη μεγαλύτερη υποκριτική μερίδα και παίζει δεύτερο βιολί στο ρόλο του εγωιστή γίγαντα του γραπτού λόγου. Με ματιά αποστασιοποιημένη και γνήσιο βρετανικό φλέγμα, ο σκηνοθέτης δείχνει μόνο την κορυφή ενός ηφαιστείου που σιγοβράζει, αλλά ποτέ δεν εκρήγνυται. Προφανώς αυτή η συγκράτηση οφείλεται στην προσπάθειά του να μην πέσει στον βούρκο του μελό και ψυχραίνει κάπως ένα έργο στοχαστικό, όμορφο εικαστικά και προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια (η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ κοστουμιών), όμως από την άλλη τονίζει την υπεροχή του πνευματικού πάθους επάνω στο σαρκικό. Στον διακριτικό ρόλο της μητέρας που ανησυχεί για την υπόληψη της κόρης της, η Κρίστιν Σκοτ Τόμας συναντιέται ξανά με τον παρτενέρ της στον «Άγγλο ασθενή», ύστερα από 18 χρόνια.

Αίσθηση αμαρτίας ***

(A touch of sin)

Κοινωνική – Διάρκεια 126’

Σκηνοθεσία: Ζία Ζανγκ – Κε

Παίζουν: Ζάο Τάο, Ζιανγκ Γου, Γουάνγκ Μπάοκιανγκ

Το άγαλμα του Μάο ατενίζει με νεκρό βλέμμα τη σύγχρονη Κίνα που έχει βυθιστεί στην αλόγιστη βία. Με αιματοβαμμένες σκηνές αλά Κουέντιν Ταραντίνο, ο Ζία Ζανγκ- Κε περιγράφει τον ακήρυκτο πόλεμο μεταξύ των προνομιούχων συμπατριωτών του και εκείνων που εξακολουθούν να ζουν μέσα στην ανέχεια. Οι νεόπλουτοι είναι τα θύματα στις τρεις από τις τέσσερις ιστορίες αυτής της σπονδυλωτής ταινίας που κέρδισε το βραβείο σεναρίου στις Κάννες. Στην πρώτη, ένας μεταλλωρύχος καταγγέλλει ένα διεφθαρμένο προύχοντα, ο οποίος διαθέτει ακόμη και ιδιωτικό αεροπλάνο. Όταν οι προσπάθειές του για απονομή δικαιοσύνης πέφτουν στο κενό, ο απελπισμένος άνδρας βγάζει από τη ντουλάπα μια κυνηγετική καραμπίνα και όποιον πάρει ο χάρος! Στο δεύτερο σκετς ένα καλοντυμένο ζευγάρι , αφού «σηκώνει» ένα σεβαστό ποσό από ένα μηχάνημα ανάληψης, δολοφονείται μέρα μεσημέρι, στο κατάμεστο κέντρο μιας πόλης, μπροστά σε εκατοντάδες αμέτοχους μάρτυρες. Η πιο ανατριχιαστική σκηνή του «Αίσθηση αμαρτίας» βασίζεται σε πραγματικό γεγονός. Στην τρίτη ιστορία, μια υπάλληλος σπα αντιμετωπίζει με μαχαίρι τη σεξουαλική επίθεση ενός πλούσιου πελάτη, ενώ στην τέταρτη και καταληκτική το θύμα είναι ένα φτωχόπαιδο, που αγωνίζεται να επιβιώσει. Άγρια Ανατολή όπου επικρατεί ο νόμος του Φαρ Ουέστ η Κίνα, από βορρά ως το νότο. Βία αφόρητη, κάθε λογής: άνδρα ενάντια σε άνδρα, γυναίκα , παιδί και ζώο, γυναίκας ενάντια σε γυναίκα και άνδρα, βία λεκτική, ψυχολογική και φυσική. Η εικόνα μίας νοσούσας κοινωνίας – εξ αιτίας του ιδιόμορφου μεικτού οικονομικού συστήματος της χώρας- ολοκληρώνεται με αναφορές σε συγκαλυμμένες καταχρήσεις αξιωματούχων, σε παιδική πορνεία, σε έξαρση του έιτζ και σε γενικότερη κοινωνική αδικία. Με άλλα λόγια, η Κίνα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον «παράδεισο» της Δύσης. Ο Ζία Ζανγκ – Κε, συνδυάζοντας το δοκιμασμένο ντοκιμαντερίστικο στιλ του με την κινεζική όπερα και την ταινία πολεμικών τεχνών, δίνει σκληρή αληθοφάνεια στις ιστορίες του, τοποθετώντας τις παράλληλα μέσα στην καθημερινότητα, με τον μόχθο, τα γλέντια, τις συγκεντρώσεις και τις μετακινήσεις ενός τεράστιου πλήθους σε ρόλο κομπάρσου.

Ο έρωτας είναι το τέλειο έγκλημα ** ½

(L’ amour est un crime parfait)

Θρίλερ – Διάρκεια 110’

Σκηνοθεσία: Ζαν – Μαρί Λαριέ και Αρνό Λαριέ

Παίζουν: Ματιέ Αμαλρίκ, Κορίν Βιάρ, Μαϊουέν, Ντενί Πονταλιντές

Στο ξεκίνημα της ταινίας, ένα αυτοκίνητο διασχίζει μέσα στη νύχτα έναν αλπικό δρόμο, σκοτεινό όσο και η προσωπικότητα του Μαρκ, καθηγητή δημιουργικής γραφής στο πανεπιστήμιο της Λωζάνης. Ο κεντρικός αντι-ήρωας αυτού του ερωτικού θρίλερ των αδελφών Λαριέ παραμένει ανεξιχνίαστος για τον θεατή για αδικαιολόγητα μεγάλο διάστημα. Ασάφεια περιβάλλει επί μακρόν και την εξαφάνιση μιας φοιτήτριας που έκανε έρωτα με τον Μαρκ στο ορεινό σαλέ του, τη σχέση του με την αδελφή του και την αληθινή ταυτότητα της μητριάς της εξαφανισμένης, που ζει ένα παράφορο έρωτα με τον καθηγητή. Ώσπου να γίνουν οι απαραίτητες αποκαλύψεις, οι σκηνοθέτες- σεναριογράφοι αξιοποιούν τις ερμηνευτικές δυνατότητες του Ματιέ Αμαλρίκ σε ρόλο εκκεντρικού Δον Ζουάν με ένα φοβερό μυστικό, αναδεικνύουν τις φυσικές και αρχιτεκτονικές ομορφιές της περιοχής και ξεγυμνώνουν καλλίγραμμα γυναικεία κορμιά. Οι αναφορές στον Χίτσκοκ, στο αμερικανικό φιλμ νουάρ του ’40 και του ’50, ακόμη και στον Ντέιβιντ Λιντς δεν είναι παρά προφάσεις για μια άσκηση σκηνοθετικού ύφους, κομψότατου, ομολογουμένως, αλλά χωρίς ανθρώπινη θερμότητα. Αδύνατη η ταύτιση με τους χαρακτήρες, όταν δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν.