ΥΠΑΡΧΕΙ έστω και ένας Έλληνας, που να μην γνωρίζει από τώρα, το (πραγματικό) αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών που θα γίνουν στις 20 Σεπτεμβρίου; Ότι οι έλληνες υπερψηφίσαμε («θα» είναι το σωστό - αλλά πέστε το πώς έγινε) την αποδοχή της απώλειας της εθνικής μας αξιοπρέπειας; Ότι επιλέξαμε να αποδεχθούμε την αναγκαστική κατάσταση, της απώλειας επίσης, της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Ότι, με απλά λόγια, θα ψηφίσουμε ότι αποδεχόμαστε να μας επιβάλλουν τις αποφάσεις της εθνικής βουλής, του ελληνικού κοινοβουλίου, οι ξένοι παράγοντες;

ΘΑ πει κανείς, μα τι κάνουμε τόσα χρόνια, από τα μνημόνια και μετά; Εμείς κυβερνούμε τον τόπο και εμείς καθορίζουμε τις τύχες των εκατομμυρίων Ελλήνων; Όχι, αλλά μου φαίνεται απίστευτο που δεν αισθανόμαστε και ντροπή να το λέμε. Και όχι μόνο να το λέμε, αλλά στις 20 Σεπτεμβρίου θα το ψηφίσουμε κιόλας (όσοι βεβαίως το ψηφίσουμε). Και επειδή αντιμνημονιακή κυβέρνηση δεν φαίνεται εις τον ορίζοντα να μας προκύπτει, θα κληθούμε να επιλέξουμε έναν από εκείνους που συναγωνίζονται για το ποιος θα μπορέσει να εφαρμόσει καλύτερα το τελευταίο σκληρότατο μνημόνιο που υπέγραψε για λογαριασμό όλων των ελλήνων μια αριστερή κυβέρνηση(!) βεβαίως με την σύμφωνη γνώμη και άλλων πολιτικών δυνάμεων…

ΤΑ «πάνω κάτω» ήρθαν στον τόπο… Να τα λες, να τα βλέπεις και να μην τα πιστεύεις. Οι αντιμνημονιακοί, που είχαν στυλώσει τα πόδια, ξαφνικά έγιναν …μνημονιακοί! Οι αριστεροί έγιναν δεξιοί και οι δεξιοί έγιναν αριστεροί! Η τουλάχιστον συμπεριφέρονται έτσι. Κοσμοχαλασιά! Λες και κάτι γνώριζε ο Καμένος που έλεγε ότι …μας ψέκαζαν! Κέντρο δεν υπάρχει, την χάσαμε την μπάλα! Να σε βρίσκει ο άλλος στο δρόμο, σκληρός αριστερός από χρόνια, σκέτος Μπρέζνιεφ που λέμε, και να σου φωνάζει: «βρε δεν έρχεται για λίγα χρόνια ο Σόϊμπλε να μας κυβερνήσει, μπας και σωθούμε;». Και να σου λέει το ίδιο πράγμα και ο δεξιός! Ο οποίος τώρα, κι αυτός δεν ξέρει τι να ψηφίσει!

ΜΟΥ φαίνεται «παραδοθήκαμε» οι Έλληνες, για μια ακόμα φορά στους Γερμανούς, άντε συνθηκολογήσαμε, έστω και με μια αξιοζήλευτη αντίσταση, όπως λέει και ο Αλέξης, ένα πείσμα που έσωσε για λίγο της υπερηφάνεια μας, αλλά που δυστυχώς, μας χρέωσε μέχρι… και τα μπούνια (!) Και είναι πολύ βαρύ να το λέμε, μας κακοφαίνεται δηλαδή, δοξασμένος λαός που είμαστε…

ΑΛΛΑ, πώς μπορούμε να «αναδεύουμε» μνήμες στην γεμάτη δόξες ιστορία μας; Ποια είναι η αλήθεια; Οι βασικοί διεκδικητές της εξουσίας, και εκείνοι που στο τέλος, μόνοι ή με συνεταίρους, πρόκειται να μας κυβερνήσουν για τα επόμενα δύσκολα χρόνια, δεν είναι αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν για το ποιος θα μπορέσει να είναι πιο υπάκουος στις εντολές των τροϊκανών; Και εμείς δεν είμαστε αυτοί που θα ψηφίσουμε εκείνον που θα εφαρμόσει πιο πιστά τα μνημόνια; Πού κάνω λάθος;