Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πως το εξηγούν οι επιστήμονες

Οι άνθρωποι που αηδιάζουν πολύ τις μυρωδιές του σώματος, έλκονται περισσότερο από... αυταρχικούς πολιτικούς ηγέτες και συντηρητικές απόψεις!!! 



Πηγή «Royal Society Open Science»

Όσοι αηδιάζουν εύκολα τις οσμές του σώματος του δικού τους και των άλλων, όπως του ιδρώτα και των ούρων, έλκονται πιο πολύ από αυταρχικούς πολιτικούς ηγέτες, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα.

   Η μελέτη δείχνει ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην υποστήριξη προς ένα δεσποτικό ηγέτη και στην ευαισθησία απέναντι στις σωματικές μυρωδιές, κάτι που -κατά τους επιστήμονες- πιθανώς προέρχεται από ένα βαθύ ριζωμένο ένστικτο αποφυγής των μολυσματικών νόσων.

   Οι ερευνητές των πανεπιστημίων της Στοκχόλμης στη Σουηδία και της Μεγάλης Ελλάδας στο Καταντζάρο της Ιταλίας, με επικεφαλής το σουηδό ψυχολόγο Γιόνας Όλοφσον, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Royal Society Open Science» της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών της Βρετανίας, μελέτησαν στοιχεία για πάνω από 750 ανθρώπους από πολλές χώρες, τους οποίους κατέταξαν σε δύο κλίμακες ανάλογα αφενός με το βαθμό αηδίας καθενός απέναντι στις οσμές και αφετέρου τις πολιτικές προτιμήσεις του με βάση μια κλίμακα συντηρητισμού-προοδευτισμού.

   «Η μελέτη μας δείχνει ότι οι άνθρωποι που αηδιάζουν περισσότερο τις μυρωδιές, είναι επίσης πιθανότερο να ψηφίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ, από ό,τι οι λιγότερο ευαίσθητοι στις οσμές. Πράγμα ενδιαφέρον, επειδή ο ίδιος ο Τραμπ μιλά συχνά για το πόσο διάφοροι άνθρωποι τον αηδιάζουν. Προκύπτει ότι και οι ίδιοι οι υποστηρικτές του αηδιάζουν πιο εύκολα» δήλωσε ο Όλοφσον.

   «Υπάρχει σαφής σύνδεση ανάμεσα στο πόσο έντονα κανείς αηδιάζει από τις μυρωδιές και στην επιθυμία του να έχει έναν ηγέτη τύπου δικτάτορα, ο οποίος μπορεί να καταπιέσει τα ριζοσπαστικά κινήματα διαμαρτυρίας και να κρατήσει διαχωρισμένες τις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Αυτή η μορφή κοινωνίας μειώνει την επαφή ανάμεσα στις διαφορετικές ομάδες και, τουλάχιστον θεωρητικά, την πιθανότητα να αρρωστήσει κανείς», πρόσθεσε.

   Σύμφωνα με τους ερευνητές πάντως, δεν είναι δυνατό να προβλέψει κανείς το βαθμό αυταρχικότητας και πολιτικο-κοινωνικού συντηρητισμού ενός ανθρώπου με βάση μόνο τις αντιδράσεις του στις οσμές, καθώς η συσχέτιση δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο Όλοφσον εκτίμησε, σύμφωνα με τη «Γκάρντιαν», ότι περίπου το 10% του αυταρχισμού μπορεί να εξηγηθεί από την ευαισθησία των ανθρώπων στις μυρωδιές και μόνο το 2% της υποστήριξης των ψηφοφόρων στο Ντόναλντ Τραμπ.

   Η αηδία, σύμφωνα με τους εξελικτικούς ψυχολόγους, είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα, που εξελίχθηκε από τα πολύ παλιά χρόνια, επειδή βοηθά τον άνθρωπο να επιβιώνει, π.χ. να αποφεύγει κάτι σάπιο και γεμάτο μικρόβια. Η αηδία γενικότερα λειτουργεί πια ως ένα μέσο προστασίας απέναντι σε ό,τι κανείς θεωρεί επικίνδυνο και μολυσματικό (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), οτιδήποτε θέλει να αποφύγει. Για μερικούς ανθρώπους, σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτό μπορεί να είναι π.χ. οι μετανάστες, με συνέπεια να αυξάνεται η τάση για κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος τους.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία