Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Θεατρικό δράμα στην Αυστραλία
απο Ομογενή συγγραφέα και ηθοποιό

«Οι θεοί των Ξένων»



Mελβούρνη.- Κείμενο Θεοδώρα Μαϊου

Την αυτοθυσία, τις δυσκολίες και τα διλήμματα που κάθε μετανάστρια
πρώτης γενιάς αντιμετώπισε με τον ερχομό της στην Αυστραλία,
πραγματεύεται το νέο θεατρικό έργο της ομογενούς συγγραφέα και
ηθοποιού, Έλενας Καραπέτη, που φέρει τον τίτλο «Οι θεοί των Ξένων» και
πρόκειται να κάνει πρεμιέρα στις 14 Νοεμβρίου, υπό την αιγίδα του
State Theatre Company of SA σε συνεργασία με την Country Arts SA.

«Η συγκεκριμένη θεατρική δουλειά είναι ο δικός μου τρόπος να εκφραστώ
και να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ τόσο στην δική μου όσο και στις
υπόλοιπες μητέρες που μετανάστευσαν στην Αυστραλία και ύστερα από
χίλιες δυο δυσκολίες και θυσίες κατόρθωσαν να μεγαλώσουν μια ολόκληρη
γενιά και να δώσουν σε όλους εμάς ένα καλύτερο μέλλον» λέει  η Έλενα
Καραπέτη. Το έργο «Οι Θεοί των Ξένων» είναι εμπνευσμένο
από τα πάθη και τις θυσίες των μεταναστών εκείνης της εποχής, ενώ στην
γραφή του η Έλενα παραδέχεται ότι έχει επηρεαστεί από δύο θρυλικούς
Έλληνες συγγραφείς, τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Ιάκωβο Καμπανέλλη.

Η ιστορική μυθιστοριογραφία εξερευνά την πτυχή της μετανάστευσης
εκείνης της εποχής και ρίχνει φως στις ανείπωτες μάχες που έδωσαν οι
μετανάστριες για τη διατήρηση της ταυτότητάς τους, την φροντίδα της
οικογενείας τους και, φυσικά, τις θυσίες και τον αγώνα με στόχο να
κατακτήσουν το «ανήκειν» σε μια μεταπολεμική Αυστραλία.

«Το έργο αποτελεί ύμνο, κυρίως, προς τις γυναίκες εκείνης της γενιάς,
που έχουν εν πολλοίς αδικηθεί, αφού δεν είναι λίγοι εκείνοι που τις
παρουσιάζουν ακόμα και σήμερα ως αδύναμες, άβουλες και εξαρτημένες από
το σύζυγό τους, κάτι που δεν αληθεύει. Αυτό ακριβώς επιθυμώ να φέρω
στην επιφάνεια, την συνολική προσφορά των γυναικών αυτών στην
κοινωνία, τον δυναμισμό, το ηρωικό θάρρος και την επιμονή τους καθώς
και την επιρροή που οι ίδιες άσκησαν στην ανατροφή και την διαμόρφωση
του χαρακτήρα των παιδιών τους».

Κατά την διάρκεια του θεατρικού οικογενειακού δράματος, το οποίο
διαδραματίζεται το 1947 στην μικρή επαρχία του Port Pirie της Νότιας
Αυστραλίας, ξετυλίγονται σα κουβάρι μια σειρά από ιστορίες Ελλήνων και
Ιταλών μεταναστών που εγκατέλειψαν την χώρα τους αναζητώντας ένα
καλύτερο αύριο στην ξενιτιά.

Κάθε ιστορία που πραγματεύεται το έργο βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες
Ελλήνων, Ελληνοκύπριων και Ιταλών μεταναστών όπως τις βίωσαν και τις
μετέφεραν οι ίδιοι στην συγγραφέα ή διαπίστωσε η ίδια η Καραπέτη μέσα
από εφημερίδες και κείμενα της εποχής που ανακάλυψε κατά την διάρκεια
της έρευνας της.

Η παράσταση πρόκειται αρχικά να ανέβει σε θέατρο του Port Pirie και
αμέσως μετά θα συνεχίσει να παίζεται στην αίθουσα Dunstan Playhouse,
του Adelaide Festival Centre, πριν ρίξει αυλαία στις 2 Δεκεμβρίου.

«Η υπόθεση του έργου ξεκινά όταν οι δύο αγαπημένες φίλες, η Eλληνίδα
Βασιλική και η Ιταλίδα καλύτερή της φίλη Ασσούντα, σε ανύποπτο χρόνο
δέχονται η κάθε μια ξεχωριστά μια απρόσμενη επίσκεψη στο κατώφλι του
σπιτιού τους.

«Φυσικά, όπως οι Έλληνες όφειλαν να κάνουν, όταν κάποιος ξένος
χτυπούσε την πόρτα τους ήταν υποχρεωμένοι να τον υποδεχτούν,
σεβόμενοι, αφενός, το θεσμό της ελληνικής φιλοξενίας, και, αφετέρου,
τον παλιό μύθο πως ένας ξένος θα μπορούσε να είναι μεταμφιεσμένος
θεός. Οι δυο γυναίκες ανοίγουν τις πόρτες τους, αλλά κανείς δεν ξέρει
τι μπορεί να φέρνει μαζί του ο κάθε ξένος» λέει η Έλενα, η οποία
θεωρεί ότι είναι χρέος όλων των παιδιών των μεταναστών να εκτιμήσουν
όλα όσα έκαναν οι γονείς του ώστε εκείνοι σήμερα να απολαμβάνουν
σήμερα μια άνετη και ελεύθερη ζωή στην Αυστραλία.

«Στους γονείς μας και ειδικά στις μητέρες μας, χρωστάμε την όποια
ευτυχία και επιτυχία μας και ήρθε η ώρα να τους το αναγνωρίσουμε»
καταλήγει η Καραπέτη.

*Στην παράσταση εμφανίζονται οι ηθοποιοί Dina Panozzo, Deborah
Galanos, Renato Musolino (1984, Othello), Eugenia Fragos (Things I
Know To Be True,) Elizabeth Hay και Philippos Ziakas. Σκηνοθεσία
Geordie Brookman.
Πηγή Νέος Κόσμος

 


 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία