Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η κατάθλιψη αυξάνει τον κίνδυνο για εκδήλωση Πάρκινσον



Πανεπιστήμιο Ουμέα/Σουηδία

Οι άνθρωποι που πάσχουν από κατάθλιψη, κινδυνεύουν περισσότερο να εκδηλώσουν τη νόσο Πάρκινσον, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη σουηδική επιστημονική έρευνα. Η μελέτη δείχνει ότι όσο σοβαρότερη είναι η κατάθλιψη, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος εμφάνισης της νευροεκφυλιστικής πάθησης του εγκεφάλου.

 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Πέτερ Νόρντστρομ του Πανεπιστημίου Ουμέα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Neurology" της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 140.000 ανθρώπους, που είχαν διαγνωσθεί με κατάθλιψη μεταξύ 1987-2012, καθώς και για 421.000 άτομα που δεν είχαν πρόβλημα κατάθλιψης (για λόγους σύγκρισης).

 

Στη διάρκεια της 26ετούς έρευνας, το 1,1% όσων είχαν κατάθλιψη, εμφάνισαν Πάρκινσον, έναντι ποσοστού μόνο 0,4% μεταξύ όσων δεν είχαν κατάθλιψη. Οι άνθρωποι με κατάθλιψη είχαν 3,2 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εκδηλώσουν Πάρκινσον νωρίτερα, μέσα στο επόμενο έτος μετά την έναρξη της έρευνας, σε σχέση με όσους δεν είχαν κατάθλιψη.

 

Η πιθανότητα εμφάνισης Πάρκινσον μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου και, έτσι, 15 έως 20 χρόνια μετά την ένραξη της μελέτης, οι άνθρωποι με κατάθλιψη είχαν 50% μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης Πάρκινσον, σε σχέση με τους μη καταθλιπτικούς.

 

Η συσχέτιση κατάθλιψης-Πάρκινσον είναι πιο έντονη ανάλογα με τη σοβαρότητα της ψυχικής διαταραχής. Έτσι, άτομα που είχαν νοσηλευθεί τουλάχιστον πέντε φορές για κατάθλιψη, είχαν 40% μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης Πάρκινσον, σε σχέση με όσους είχαν νοσηλευθεί μόνο μια φορά.

 

Η νέα μελέτη έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες, που συνδέουν το Πάρκινσον με συγκεκριμένες πλευρές της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου. Για παράδειγμα, μια έρευνα του 2012 έδειξε ότι οι άνθρωποι που είναι επιφυλακτικοί και δεν ρισκάρουν στη ζωή τους, έχουν αυξημένες πιθανότητες να εκδηλώσουν Πάρκινσον κάποια στιγμή.

 

Προς το παρόν, παραμένει αβέβαιο κατά πόσο και με ποιό τρόπο η κατάθλιψη προκαλεί Πάρκινσον. Όπως είπε ο Νόρντστρομ, είναι πιθανό ότι η κατάθλιψη επηρεάζει βιοχημικά τον εγκέφαλο με τέτοιο τρόπο, που αυξάνει την πιθανότητα εκδήλωσης της νευροεκφυλιστικής νόσου.

Είναι επίσης πιθανό, κατά τους ερευνητές, ότι τα αντικαταθλιπτικά ή αντιψυχωσικά φάρμακα αυξάνουν τον κίνδυνο για Πάρκινσον. Εναλλακτικά, μπορεί απλώς η κατάθλιψη να είναι ένα πρόωρο σύμπτωμα που προηγείται της εκδήλωσης Πάρκινσον, τουλάχιστον σε μερικούς ανθρώπους.

«Η κατάθλιψη μπορεί να αποτελεί ένα πολύ πρώιμο σύμπτωμα της νόσου Πάρκινσον ή ένα παράγοντα κινδύνου για την εν λόγω ασθένεια», δήλωσε ο Νόρντστρομ. Από την άλλη, επεσήμανε πως «μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό όσων έχουν κατάθλιψη, τελικά αναπτύσσουν τη νόσο Πάρκινσον». 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία