 |
|
|  |  |  | 
΄Ελληνες στον Κόσμο
--------------------------------
Έκθεση ζωγραφικής των Ομογενών Στέλιου και Άντρεα Παπαγεωργίου στην Ουγγαρία
Βουδαπέστη
Και οι δύο έχουν πολλές ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στο ενεργητικό
τους, αλλά και συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις σε πολλές χώρες, εκτός
Ουγγαρίας, όπου ζουν και δημιουργούν. Το μεγάλο όνειρο τους είναι το
καλλιτεχνικό έργο τους να γίνει γνωστό και στην πατρίδα τους, την
Ελλάδα.
Ο λόγος για τον ομογενή ζωγράφο, Στέλιο Παπαγεωργίου και την κόρη του,
Άντρεα, οι οποίοι «κοινωνούν» μέσα στα έργα τους τον ελληνικό
πολιτισμό και την κουλτούρα των προγόνων τους.
Τις μέρες αυτές πατέρας και κόρη εκθέτουν έργα τους στο εκθεσιακό
Κέντρο Πολιτισμού ΜΟΜ, του 12ου Διαμερίσματος της Βουδαπέστης. Η
έκθεση διοργανώθηκε από την Ελληνική Αυτοδιοίκηση.
Ο Στέλιος Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Βουδαπέστη, το 1950, όπου είχαν
εγκατασταθεί οι γονείς του μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου στην
Ελλάδα. Από μικρό παιδί, επέδειξε κλίση προς την ζωγραφική και οι
ζωγραφιές του ξεχώριζαν από αυτές των άλλων παιδειών.
Γνωρίζοντας τις δυνατότητες του ηλεκτρονικού υπολογιστή, επεδίωξε και
κατάφερε την ανάπτυξη μια νέας, μικτής τέχνης, διαφυλάσσοντας τις
αξίες του παρελθόντος, δίνοντας μέσω των έργων του σύγχρονα μηνύματα.
Η ουσία της τεχνικής αυτής είναι η σάρωση των μοτίβων που σχεδιάζει, ή
που θέλει να χρησιμοποιήσει στα σχέδιά του, και η μετατροπή τους σε
εικόνα μέσα στον υπολογιστή.
Η Άντρεα γεννήθηκε στην Βουδαπέστη το 1980 και είναι, όπως λένε οι
γνωρίζοντες, η συνέχεια Ελλήνων ζωγράφων του 19ου αιώνα, όπως του
Δημήτρη Λακκατάρη, της Nako Berta, του Sterio Karoly, του Lyka Karoly
κ.ά..
Στα εγκαίνια της έκθεσης παρέστησαν ο Πρόξενος της Ελλάδας, Ι.
Σταματέκος, ο Σύμβουλος Τύπου, Νίκος Βλαχάκης, ο πρόεδρος της
Ελληνικής Αυτοδιοίκησης, Λ. Κοράνης, και ο Γραμματέας της Ελληνικής
Εκκλησιαστικής Κοινότητας Βουδαπέστης και του Ελληνικού Κυπριακού
Ουγγρικού Συλλόγου Φιλίας, Βασίλειος Σταματόπουλος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
