Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ραλλία Χρηστίδου

«Η μουσική και η αγάπη μου σε αυτήν έχει ξεπεράσει την ίδια μου τη ζωή»

Συνέντευξη στη Β.Παπατζίκου



Αθήνα

Η αναγνωρισιμότητά της μετά τη συμμετοχή της σε τηλεοπτικό μουσικό παιχνίδι, υπήρξε το εφαλτήριο για να αναδείξει το ταλέντο της και την ατσάλινη προσωπικότητά της. Η Ραλλία Χρηστίδου συνδυάζει την τριπλή ιδιότητα της μουσικού-τραγουδοποιού-ερμηνεύτριας, η οποία αυτή τη φορά, ξεδιπλώνει μια διαφορετική πτυχή της αγάπης της για τη μουσική, υπηρετώντας το λαϊκό τραγούδι στο πλευρό του Δημήτρη Μπάση, και για ένα ακόμα Σάββατο (21/3) στον Ρυθμό stage.

 

Έχοντας συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες και έχοντας στο ενεργητικό της ήδη έξι δίσκους με πιο πρόσφατο το άλμπουμ της, που κυκλοφόρησε το 2014 και τίτλο «Με όπλο την αγάπη», η Ραλλία Χρηστίδου αποτελεί παράδειγμα συνεχούς επαγρύπνησης στα μουσικά μονοπάτια, με μόνο οδηγό, την αγάπη της για τη μουσική.

 

Στη μουσική σκηνή του Ρυθμού stage, οι δύο καλλιτέχνες, με μοναδικό κριτήριο την ψυχαγωγία του κοινού, έχουν στήσει μια μουσική παράσταση συνδυάζοντας ήχους λαϊκούς, έντεχνους, παραδοσιακούς και σύγχρονους, με χρώμα ελληνικό αλλά και μη αναμενόμενες διασκευές που θα προκαλέσουν έκπληξη στο κοινό.

 

«Η παράσταση, που έχουμε ετοιμάσει, είναι πολύ όμορφη, με γνωστά τραγούδια δικά μας, αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Έχουμε πάρα πολύ καλή διάθεση με τον Δημήτρη και στόχος μας είναι να περάσει καλά αυτός που θα έρθει να μας δει» αναφέρει σε συνέντευξή της  η Ραλλία Χρηστίδου.

 

Μιλώντας για τη συνεργασία της με τον Δημήτρη Μπάση, αποκαλύπτει: «Είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο το να συνεργάζεσαι επί σκηνής με έναν καλλιτέχνη, όπως ο Δημήτρης. Είναι γνήσιος εκπρόσωπος του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού, εργασιομανής και ταιριάζουμε σ' αυτό. Και πάνω απ' όλα, εξαιρετικός συνεργάτης και καθόλου ανταγωνιστικός. Χαίρομαι να μοιραζόμαστε την ίδια σκηνή».

 

Επιπλέον, εξηγεί πως μπορούν διαφορετικά μουσικά είδη να συνδυαστούν και να ...συνεργαστούν: «Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες. Θα ήθελα και προσπαθώ να υπηρετώ με αξιοπρέπεια τα είδη της μουσικής που μου αρέσουν. Είτε είναι ροκ, είτε είναι έντεχνο, είτε λαϊκό».

 

Για τη Ραλλία Χρηστίδου, μουσικό και τραγουδίστρια, όλα ξεκίνησαν σε ηλικία τριών ετών, όταν ο αγαπημένος της παππούς τη μυεί στον κόσμο της μουσικής και την παροτρύνει να πιάσει το χειροποίητο κιθαρόνι του. Λίγο αργότερα, στα 7 της ξεκινά να διδάσκεται κλασική κιθάρα και στη συνέχεια ανώτερα θεωρητικά αποφοιτώντας από το Ωδείο Αθηνών με αριστείο. Ακολουθούν πολλές βραβεύσεις και συμμετοχές σε σπουδαίες παραστάσεις.

 

Διατυπώνει τη θέση για τα νέα δεδομένα, που επικρατούν στον χώρο της δισκογραφίας, αλλά και την αισιοδοξία της για την εξέλιξη σε αυτόν: «Ευτυχώς, η νέα τεχνολογία βοηθάει στο να βρεθούν τρόποι, ώστε να δημιουργηθεί μια δισκογραφική δουλειά, είτε ολοκληρωμένη είτε single με πολύ χαμηλότερα λειτουργικά κόστη... Επειδή όμως δεν υπάρχουν στη μουσική βιομηχανία και στις εταιρείες τα λεφτά που υπήρχαν παλιότερα, θα σταματήσουν να βγαίνουν καινούργια τραγούδια; Όχι βέβαια! Οποίος αγαπά αυτό που κάνει, θα τον βρει τον τρόπο. Είτε με λεφτά, είτε χωρίς αυτά».

 

Η απάντηση της στο ερώτημα αν υπάρχει σήμερα ποιοτική μουσική, είναι ξεκάθαρη: «Φυσικά και υπάρχει. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει».

 

Όσο για όλα εκείνα που την εμπνέουν να γράφει τα τραγούδια της... «τα τραγούδια μου λένε όλα εκείνα που δεν μπορώ να πω με λέξεις. Αντλώ έμπνευση που αντλώ από τους τριγύρω μου, γνωστούς ή αγνώστους. Ένα βλέμμα, μια κουβέντα ακόμα και μια μυρωδιά μπορεί να αποτελέσει την έναρξη μιας μουσικής ιστορίας. Κομμάτια της ψυχής μου αποτυπωμένα σ' ένα πεντάγραμμο».

 

Έχοντας χαράξει τη δική της πορεία στο πέρασμα των χρόνων, αποκαλύπτει τα συναισθήματα που νιώθει απέναντι στο κοινό της, ενώ δεν παραλείπει να αναφέρει την ουσία της διαχρονικότητας ενός καλλιτέχνη: «Χαίρομαι πολύ που συναντιόμαστε μουσικά με ανθρώπους που γνωρίζω πια από μικρά παιδιά... Μεγαλώνουμε μαζί και προστίθενται και νέα παιδιά και μεγαλύτεροι, πράγμα που προφανώς με χαροποιεί και άλλωστε για μένα αυτό που μετράει στο τέλος είναι η διάρκεια ενός καλλιτέχνη και η συνέπειά του σε αυτά που λέει και πράττει. Η μουσική απαιτεί αφοσίωση. Απόλυτη αφοσίωση. Προσωπικά η μουσική και η αγάπη μου σε αυτήν, έχει ξεπεράσει την ίδια μου τη ζωή».

 

Ερωτώμενη για το μέλλον ενός καλλιτέχνη με προσόντα στην Ελλάδα, απαντά αφοπλιστικά: «Αν είχα υπερφυσικές δυνάμεις, σίγουρα δεν θα ήθελα να γνώριζα το μέλλον... θα έχανα πιστεύω το νόημα της ζωής, που είναι απλά το ταξίδι... Το ταξίδι ανάμεσα στις εμπειρίες, τις προσμονές και τις αναμνήσεις...».

 

Η Ραλλία Χρηστίδου μετά την ολοκλήρωση της χειμερινής περιοδείας της με τον Δημήτρη Μπάση, θα συνεχίσει τις σόλο παραστάσεις της με τίτλο «Σαν κάτι βόλτες μακρινές».

 

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία