Το βιβλίο αυτό, με πρόλογο του Σεβ. Μητροπολίτου Αργολίδος Νεκταρίου, έχει ένα αναμφισβήτητο προσόν:  Είναι γραμμένο με αγάπη!

            Γράφει η Φιλοθέη Μοναχή¨(Ηγουμένη Ι. Ησυχαστηρίου «Παναγία των Βρυούλων), ότι ο Καποδίστριας είχε ο ίδιος υπογράψει σε ένα από τα πολλά πορτρέτα που έχουν φιλοτεχνηθεί γι’ αυτόν την εξής φράση: «Αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο είναι το να ζούμε μέσα στη μνήμη των ανθρώπων.»

            Αναπολεί, ακόμα, ο Καποδίστριας κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του, πώς κόντεψε να χάσει τη ζωή του, όταν ο οδηγός της άμαξας έχασε το δρόμο του και έχασε τον έλεγχο της άμαξας, με αποτέλεσμα το όχημα να ανατραπεί και να πλακώσει τον Ιωάννη μέσα στα χιόνια.  Πώς κατάφερε να βγει από το αμάξι, να περπατήσει ολομόναχος μέσα στη νύκτα με θερμοκρασία 30 και 35 βαθμούς υπό το μηδέν, για να βρει βοήθεια σε ένα σπίτι όπου από μακριά έβλεπε φως, να επιστρέψει και να σώσει και τους υπόλοιπου ανθρώπους που τον συνόδευαν στο ταξίδι, αυτό μέχρι και σήμερα με την ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να το εξηγήσει.  Ξέρει όμως ότι η Θεία Πρόνοια, την οποία πάντοτε αφήνει να τον καθοδηγεί, φρόντισε για τη σωτηρία του, γιατί ακόμη χρειάζεται σ’ αυτόν τον βασανισμένο τόπο.

Γι’ αυτό και στις ικεσίες της άγνωστης γυναίκας που μπήκε με ορμή στο Κυβερνείο, για να τον αποτρέψει από το να πάει το πρωί στην εκκλησία, γιατί θα τον σκοτώσουν, εκείνος αντιστάθηκε με υπομονή και πίστη.  «Ο ουρανός προβλέπει μέχρι τώρα για μας, δεν θα μας εγκαταλείψει στο μέλλον. Αν είμαι χρήσιμος για την Πατρίδα, θα με φυλάξει. Αν τελείωσε η αποστολή μου θα πάω κοντά στην αγαπημένη μου Παναγία και στον θαυματουργό άγιο του νησιού μου, τον Άγιο Σπυρίδωνα.»                             σ. 31

            … Ο Καποδίστριας κοπίαζε, αγωνιούσε, πάλευε να βάλει τα πάντα σε μια σειρά, έγραφε και έστελνε δεκάδες επιστολές στους ισχυρούς φίλους του, στους ξένους, στους φιλέλληνες, για να δώσουν δάνεια, να στείλουν χρήματα, φάρμακα, τρόφιμα στους δοκιμαζόμενους από την πείνα, τις αρρώστιες και τους πολέμους συμπατριώτες του.  Αγωνιζόταν μέρα και νύκτα ν’ αναστηλώσει την Ελλάδα, το «απέραντο ερείπιο», όπως το είχαν καταντήσει οι τουρκικές βιαιότητες. 

            Αλλά είχε και ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, συνεχίζει η συγγραφέας.  Την μεταξύ των Ελλήνων φαγωμάρα. Πόσες φορές, από την αρχή ήδη, πριν τον καλέσουν να ανορθώσει τη χώρα, τους είχε γράψει όλο αγωνία να σταματήσουν τις μεταξύ τους έριδες και τα μίση και να ενωθούν για χάρη της ελευθερίας και της Πατρίδας τους! «Σταματήστε κάθε λογομαχία και διχόνοια μεταξύ σας, έγραφε, ξεχάσετε τις προσωπικές σας απαιτήσεις και την ατομική σας προβολή…».  Ποιος άραγε τον άκουγε; Διερωτάται η Φιλοθέη Μοναχή.                                                    σ.22

            Και αλλού: «Ο Καποδίστριας θέλησε να δημιουργήσει ένα κράτος νομιμότητας, ισότητας όλων των πολιτών δίχως παράνομες διακρίσεις.   Η σύγκρουση λοιπόν ήταν αναμενόμενη.  . Παρ’ όλα αυτά, παρέμενε ακλόνητος: «Είμαι έτοιμος να προσφέρω και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου αρκεί αυτή να συντελέσει στην απελευθέρωση της Ελλάδος, στην πλήρη ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους, στη μόρφωση των Ελληνοπαίδων και στην ευτυχία του Ελληνικού λαού.» επανελάμβανε με πίστη και καρτερία στους σκληρούς αντιπάλους του.

                                                                                                                              σ.88

            Γράφει στην εισαγωγή της η συγγραφέας: «Με την ελπίδα ότι έστω και ένα παιδί μπορεί να διαβάσει αυτά τα λίγα λόγια από την ζωή του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, να καταλάβει τον αγώνα του και να αγαπήσει μέσα από εκείνον τον τόπο μας, παραδίδουμε αυτό το βιβλίο στα παιδιά μας, στο «ροδόχρουν τούτο όνειρο της πατρίδος μας, της Ελλάδος», όπως τα αποκαλούσε και τα πίστευε ο ίδιος ο Καποδίστριας.  

Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου

Αδριανού 3,  154 51 Ν. Ψυχικό

Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F 

info@elbi.gr  www.elbi.gr,