Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μέριλ Στριπ: Η βασίλισσα του Χόλιγουντ



Λος ΄Αντζελες.-

Οι ασύγκριτες υποκριτικές της ικανότητες και η δημόσια συμπεριφορά
της, την έχουν καταστήσει σύμβολο της φιλελεύθερης Αμερικής: η
σπουδαία ηθοποιός Μέριλ Στριπ έγινε 70 ετών.
Στην ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «The Post» η Μέριλ Στριπ υποδύεται
τη «μεγάλη κυρία του αμερικανικού Τύπου» την εκδότρια της «Washington
Post», Κάθριν Γκράχαμ. Σε μία κεντρική σκηνή της ταινίας πρέπει να
αποφασίσει αν η εφημερίδα της θα αποκαλύψει το περιεχόμενο των
«Pentagon Papers» τα οποία περιγράφουν την κρυμμένη εικόνα του πολέμου
του Βιετνάμ και τις τακτικές μαζικής παραπληροφόρησης και συγκάλυψης
εγκλημάτων αμερικανικών κυβερνήσεων.
Είναι μετά τα μεσάνυχτα και η Κάθριν Γκράχαμ έχει ήδη αποσυρθεί στην
κρεβατοκάμαρά της. Καθώς βγαίνει για να συζητήσει με τους συμβούλους
και τους συντάκτες της εφημερίδας, φορά ένα καφτάνι σε χρώμα μπεζ με
κεντημένο χρυσό.
Ενώ οι άνδρες της μιλούν απ’ όλες τις πλευρές, το πρόσωπο της δείχνει
την έκφραση μιας γυναίκας που βρίσκεται μεταξύ κόπωσης και πανικού.
Παρόλα αυτά, η φωνή της παραμένει απαλή, η στάση της αξιοπρεπής.
Τελικά αποφασίζει: «Πάμε. Εκτυπώνουμε».
Στο τέλος, όπως πάντα συμβαίνει με τη Μέριλ Στριπ, διατηρείται η
ισορροπία, η ψυχραιμία και το πάθος και από αυτή την ισορροπία των
δυνάμεων αναδύεται το θαύμα της κινηματογραφικής παρουσίας, της
υποκριτικής γενικά: μια φιγούρα, ένας άνθρωπος.
Η Μέριλ Στριπ στην τηλεταινία «Angels in America» εμφανίζεται ως
ραβίνος με λευκή γενειάδα, στην ταινία «Doubt» είναι η αδελφή
Αλοΐσιους, καλόγρια που διευθύνει καθολικό σχολείο στο Μπρονξ. Είναι η
ίδια που υποδύεται τη Μάργκαρετ Θάτσερ στην ταινία «The Iron Lady» και
που τραγουδάει τις επιτυχίες τον ABBA στο «Mamma Mia!», αλλά γίνεται
επίσης η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς η πιο φάλτσα σοπράνο που έχει
γνωρίσει ποτέ η μουσική σκηνή για τις ανάγκες της ταινίας «Florence
Foster Jenkins».
Έχει ερμηνεύσει τον ρόλο της νοικοκυράς, συζύγου και μητέρας δύο
παιδιών στην Αϊόβα, που γνωρίζει και ερωτεύεται έναν φωτογράφο (Κλιντ
Ίστγουντ) στην ταινία «The Bridges of Madison County» και στο φιλμ
«Out of Africa» συμπρωταγωνιστεί με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ ως
συγγραφέας από τη Δανία που ζει στην αποικιακή Κένυα. Και είναι πάντα
και παντού.
Πολλά έχουν γραφτεί για την τεχνική, την αύρα, την ιδιοφυΐα του
χαμαιλέοντα. Ένας διάσημος Αμερικανός κριτικός βρήκε τον τρόπο
ερμηνείας της τρομακτικό, ένας άλλος υποστήριξε ότι έδωσε ακόμη και
στον πιο πεζό ρόλο άγγιγμα μυστηρίου.
Η Μέριλ Στριπ έχει μοιραστεί κάποια από τα μυστικά της επιτυχίας της,
της αρέσει να παρακολουθεί ταινίες, πηγαίνει στα γυρίσματα με
συγκεκριμένες ιδέες για την εμφάνιση και τα ρούχα των χαρακτήρων της
και ετοιμάζεται για τους ρόλους της παρακολουθώντας τους ανθρώπους
στην καθημερινότητά τους, στον δρόμο, στον υπόγειο.
Όταν είδε τον Ρόμπερτ ντε Νίρο στο «Taxi Driver», σκέφτηκε: «Αυτό θέλω
να γίνω». Και όταν η Μπέτι Ντέιβις της έγραψε μια επιστολή μετά από το
Όσκαρ που κέρδισε για το «Kramer against Kramer», στην οποία την όριζε
ως διάδοχό της, ήξερε ότι τα είχε καταφέρει.
FAZ



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία