 |
|
|  |  |  | 
Ο Ερντογάν θέλει τον Οτσαλάν διαμεσολαβητή για το Κουρδικό
Το «τέρας» που έγινε «γεφυροποιός»
Κωνσταντινούπολη-(Κείμενο Ελισάβετ Παστρικού)
Η λατρεία της κουρδικής κοινότητας προς τον ισοβίτη πρώην ηγέτη του εκτός νόμου Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) Αμπντουλάχ Οτσαλάν και η αμείωτη επιρροή του δεν αποτελούν τίποτε καινούργιο, δεν ισχύει όμως το ίδιο για το πρόσφατο «άνοιγμα» της κυβέρνησης του ισλαμιστή πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προς το μέρος του: στόχος η διαμεσολάβησή του για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Με τη βία να κλιμακώνεται τους τελευταίους μήνες και την πίεση για την επίτευξη μιας ειρηνευτικής συμφωνίας με τους κούρδους αντάρτες να αυξάνεται ολοένα, η τουρκική κυβέρνηση παρουσιάζει διακριτικά αλλά αναμφισβήτητα τον απομονωμένο στη φυλακή τού νησιού Ιμραλί «Απο» όχι πια σαν «τέρας» αλλά σαν «γεφυροποιό».
Είναι πολλοί εκείνοι που αμφιβάλλουν για την επιθυμία του Οτσαλάν να επιλυθεί το κουρδικό ζήτημα και να επιτευχθεί ειρήνη μεταξύ των δύο πλευρών, ελάχιστοι όμως εκείνοι που αμφισβητούν την επιρροή του. Ζει απομονωμένος στο νησάκι-φυλακή Ιμραλί από το 1999 και έκτοτε έχει δεχτεί μόνο τις επισκέψεις μιας χούφτας δικηγόρων, συγγενών και πολιτικών, ωστόσο συχνά μεταφέρει μηνύματα από το κελί του μέσω του αδερφού του Μεχμέτ Οτσαλάν - και εισακούεται μέχρι κεραίας.
Η τελευταία εντυπωσιακή απόδειξη της επιρροής του σημειώθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, όταν «διέταξε» εκατοντάδες μαχητές του ΡΚΚ που βρίσκονταν σε διάφορες τουρκικές φυλακές που έκαναν πολυήμερη απεργίας πείνας να σταματήσουν: υπάκουσαν αμέσως.
Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από την κυβέρνηση Ερντογάν που μάλλον συνειδητοποιεί ότι έπειτα από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες συγκρούσεων, την απώλεια περίπου 40.000 ανθρώπων, αλλά και την αδυναμία εξεύρεσης βιώσιμης λύσης - και για τις δύο πλευρές - μέσω της στρατιωτικής οδού, η «μετατροπή» του Οτσαλάν από στυγνό τρομοκράτη σε πιθανό εταίρο για συμβιβασμό αποτελεί την πλέον πραγματιστική λύση.
Ετσι τον τελευταίο έναν μήνα ο Οτσαλάν έχει δεχτεί επισκέψεις για συνομιλίες τόσο από τον ίδιο τον επικεφαλής της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών (ΜΙΤ) όσο και από δύο κορυφαία στελέχη του νόμιμου φιλοκουρδικού Κόμματος της Ειρήνης και της Δημοκρατίας (BDP).
«Οταν η κυβέρνηση επιβεβαίωσε για πρώτη φορά ότι συνομιλεί μυστικά με τον Οτσαλάν πολλοί πίστευαν ότι θα υπήρχε λαϊκή κατακραυγή. Ομως δεν συνέβη κάτι τέτοιο, διότι η πλειοψηφία παρακάμπτει το γεγονός, αν πρόκειται να δοθεί τέλος στη δράση του ΡΚΚ. Ο Ερντογάν δείχνει να κάνει ό,τι χρειάζεται για να το πετύχει αυτό. Κατ' εμέ είναι μια σοφή και ειλικρινής μέθοδος - και γι' αυτό ακόμη και οικογένειες που έχασαν κάποιον δικό τους εξαιτίας του ΡΚΚ υποστηρίζουν την ειρηνευτική διαδικασία» μας λέει η συντάκτρια της τουρκικής εφημερίδας «Zaman» Μπετούλ Ντερμιμπάς.
Είναι όμως ακριβώς έτσι; Οπως έχει δηλώσει επανειλημμένα ο Ερντογάν, «οι επιχειρήσεις εναντίον των ανταρτών του ΡΚΚ δεν θα σταματήσουν όσο διεξάγονται συνομιλίες με το Ιμραλί». Η διαδικασία είναι δύσκολη καθώς το κουρδικό κίνημα θέτει σοβαρά πολιτικά αιτήματα τα οποία η κυβέρνηση μοιάζει απρόθυμη να ικανοποιήσει. Ενα από τα σημαντικότερα είναι η δημιουργία 25 ημιαυτόνομων κουρδικών περιοχών εντός της Τουρκίας, με αυξημένες αρμοδιότητες για τις τοπικές Αρχές. Οι Κούρδοι απαιτούν επίσης περισσότερα συνταγματικά δικαιώματα, μεταξύ των οποίων και να πηγαίνουν σε σχολεία όπου θα διδάσκονται στη γλώσσα τους, αλλά και την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και καλύτερες συνθήκες κράτησης για τον ίδιο τον «Απο», όπως είναι το πολεμικό προσωνύμιο του 64χρονου Οτσαλάν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
