Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η πρώτη μεταμόσχευση ανθρώπινου κεφαλιού μπορεί να γίνει σε δύο χρόνια



Τορίνο

Η πρώτη επιτυχής μεταμόσχευση ανθρωπίνου κεφαλιού σε ένα σώμα μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσα στην επόμενη διετία. Αν το δει κανείς από την αντίστροφη οπτική γωνία, θα πρόκειται για την πρώτη μεταμόσχευση ενός ολόκληρου ακέφαλου σώματος σε ένα κεφάλι. Αυτό είναι το τολμηρό σχέδιο του ιταλού χειρούργου Σέρτζιο Καναβέρο, ο οποίος ήδη προγραμματίζει να πάρει το κεφάλι ενός ζωντανού ανθρώπου και να το τοποθετήσει στο σώμα ενός δωρητή.

Ο γιατρός από το Τορίνο ισχυρίζεται ότι, από τεχνικής πλευράς, οι δυνατότητες για μια τέτοια επέμβαση σχεδόν υπάρχουν. Ο ίδιος σκοπεύει να δημιουργήσει μια ερευνητική ομάδα, ξεκινώντας από το ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευροχειρουργών στις ΗΠΑ τον Ιούνιο, σύμφωνα με το "New Scientist" και τις βρετανικές «Ιντιπέντεντ» και «Γκάρντιαν».

Ο Σέρτζιο Καναβέρο εδώ και χρόνια έχει δηλώσει ότι θέλει να προχωρήσει σε μια τέτοια θεαματική μεταμόσχευση, αλλά πολλοί συνάδελφοί του βλέπουν τις ιδέες του με δυσπιστία, αν όχι τρόμο. Ο ίδιος όμως επιμένει και φαίνεται αποφασισμένος να βάλει τις ιδέες του σε εφαρμογή.

Ο στόχος του είναι ηθικός, όπως λέει, καθώς αποσκοπεί στο να χαρίσει τη ζωή σε ανθρώπους που είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν λόγω κάποιας ασθένειας όπως ο καρκίνος ή που είναι παράλυτοι από τον λαιμό και κάτω. Στην περίπτωσή τους, το κεφάλι του ασθενούς θα μπορούσε να αποκοπεί και να προσκολληθεί στο νεκρό (αλλά κατά άλλα υγιές) σώμα κάποιου άλλου δότη.

«Αν η κοινωνία δεν θέλει κάτι τέτοιο, δεν θα το κάνω. Αλλά, αν οι άνθρωποι δεν το θέλουν στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα γίνει κάπου αλλού. Προσπαθώ να το κάνω με τον σωστό τρόπο, αλλά προτού πας στο φεγγάρι, θέλεις να σιγουρευτείς ότι οι άνθρωποι θα σε ακολουθήσουν», δήλωσε ο Σέρτζιο Καναβέρο.

Πέρα από τις όχι αμελητέες δυσκολίες να διατηρηθεί σώος ο εγκέφαλος σε ένα αποκομμένο κεφάλι, το οποίο μετά θα πρέπει να «συναρμολογηθεί» σωστά σε ένα ξένο σώμα, ανακύπτουν ουκ ολίγα ζητήματα βιοηθικής. Είναι πολύ αμφίβολο, κατ’ αρχήν, αν θα δινόταν ποτέ η άδεια να γίνουν τέτοια πειράματα με κομμένα κεφάλια σε πιθήκους (πολύ περισσότερο σε ανθρώπους...)

Επίσης, αποτελεί ασφαλώς αχαρτογράφητη περιοχή από ψυχολογική πλευρά, το πώς θα μπορούσε να νιώσει ένας άνθρωπος, όταν ξυπνήσει από την αναισθησία του χειρουργείου και δει το κεφάλι του πάνω σε ένα άγνωστο σώμα.

Όμως, ο τολμηρός (αν αυτή είναι η σωστή λέξη) ιταλός γιατρός επιδιώκει να πυροδοτήσει ένα δημόσιο διάλογο πάνω στην πρότασή του, επισημαίνοντας πως «το πραγματικό εμπόδιο είναι ηθικής φύσης».

Ένα σχετικό πείραμα είχε αποτολμηθεί από τον Ρόμπερτ Γουάιτ το 1970, στο Πανεπιστήμιο Case Western Reserve του Κλίβελαντ των ΗΠΑ, όπου είχε επιχειρηθεί η μεταμόσχευση του κεφαλιού μιας μαϊμούς στο σώμα μιας άλλης. Όμως η προσπάθεια είχε μείνει ημιτελής, καθώς δεν κατέστη δυνατή η μεταφορά του νωτιαίου μυελού, με συνέπεια το άτυχο πειραματόζωο να μην μπορεί να κινήσει το σώμα του. Σε εννέα ημέρες το ζώο πέθανε, καθώς το κεφάλι απορρίφθηκε από το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος.

Πέρυσι, εξάλλου, ερευνητές στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο Χαρμπίν της Κίνας άρχισαν παρόμοια πειράματα με ποντίκια, με την ελπίδα, όπως είπαν, να τελειοποιήσουν τη διαδικασία «για να σώσουν εκατομμύρια ανθρώπους».

Όμως, πολλοί νευροεπιστήμονες θεωρούν ότι υπάρχουν αξεπέραστες δυσκολίες, προς το παρόν τουλάχιστον, για να γίνει επιτυχής μεταμόσχευση κεφαλιού ή ολόκληρου σώματος. Το κυριότερο εμπόδιο είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακόμη πως να συνδέσει σωστά τα νεύρα της σπονδυλικής στήλης με το κεφάλι, ώστε να λειτουργούν κανονικά. Ο Σέρτζιο Καναβέρο πάντως αισιοδοξεί ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία