Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πολλά υποσχόμενη επιτυχία βρετανών επιστημόνων

Η πρώτη στον κόσμο ανάσχεση επιθετικής παιδικής λευχαιμίας με πειραματική γονιδιακή ανοσοθεραπεία



Nοσοκομείο Γκρέιτ Όρμοντ Στριτ/Λονδίνο

  Ένα κοριτσάκι ενός έτους από τη Βρετανία είναι ο πρώτος ασθενής στον κόσμο, όπου επιτεύχθηκε ανάσχεση της λευχαιμίας του χάρη σε μια νέα πειραματική θεραπεία με ανοσοποιητικά κύτταρα από δότη, τα οποία είχαν υποστεί την κατάλληλη γενετική τροποποίηση, ώστε να καταστρέφουν τα καρκινικά κύτταρα.

     Αν και οι γιατροί θεωρούν ότι είναι ακόμη νωρίς να μιλήσουν για οριστική θεραπεία (θα πρέπει να περάσουν ένα έως δύο χρόνια ακόμη για να είναι σίγουροι), παρόλα αυτά θεωρούν ήδη «σχεδόν θαύμα», όπως είπαν, αυτό που συνέβη, με δεδομένο ότι ο καρκίνος της μικρής Λάϊλα Ρίτσαρντς ήταν πολύ επιθετικός.

   Η πρωτοποριακή θεραπεία, με επικεφαλής τον καθηγητή Πολ Βέις, πραγματοποιήθηκε στο νοσοκομείο Γκρέιτ Όρμοντ Στριτ του Λονδίνου, σύμφωνα με το BBC και τα πρακτορεία Ρόιτερς και Γαλλικό. Συνεργάσθηκαν επιστήμονες του University College του Λονδίνου (UCL) και της γαλλικής εταιρείας βιοτεχνολογίας Cellectis, η οποία δημιουργεί τα μεταλλαγμένα ανοσοποιητικά κύτταρα και ήδη χρηματοδοτεί μια ολοκληρωμένη κλινική δοκιμή της θεραπείας, που θα αρχίσει το 2016.

         Το κορίτσι είχε διαγνωσθεί με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία, την πιο συχνή μορφή παιδικής λευχαιμίας, όταν ήταν μόλις τριών μηνών. Έκανε χημειοθεραπεία και μεταμόσχευση μυελού των οστών (όπου παράγεται το αίμα), αλλά ο καρκίνος, μετά από την υποχώρησή του, επανεμφανίσθηκε και οι γιατροί αρχικά προετοίμασαν τους γονείς για το μοιραίο.

         Όμως, στη συνέχεια, προτάθηκε στους γονείς μια πειραματική θεραπεία που είχε δοκιμασθεί μόνο σε ποντίκια και βρισκόταν υπό ανάπτυξη στο νοσοκομείο. Στη θεραπεία αυτή οι γιατροί τροποποιούν με μια γενετική μέθοδο (λέγεται TALEN) Τ-κύτταρα που έχουν πάρει από υγιή δότη, ώστε στη συνέχεια αυτά να εισαχθούν με ενδοφλέβια ένεση στον ασθενή για να καταστρέψουν αποκλειστικά τα κύτταρα της λευχαιμίας.

   Δεν υπήρχε καμία εγγύηση ότι η θεραπεία θα απέβαινε επιτυχής. Όμως δύο μήνες μετά, η Λάιλα δεν είχε ίχνη καρκίνου στο αίμα της και έχει πλέον επιστρέψει στο σπίτι της. Οι βρετανοί γιατροί επεσήμαναν πως, μετά την πρώτη αυτή επιτυχία, η θεραπεία πρέπει να επαναληφθεί και σε άλλους ασθενείς, αλλά ήδη δείχνει πολλά υποσχόμενη.

   «Εφαρμόσαμε τη νέα θεραπεία μόνο σε ένα μικρό δυνατό κοριτσάκι και πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί κατά πόσο θα αποτελεί την κατάλληλη θεραπευτική επιλογή για όλα τα παιδιά», δήλωσε ο καθηγητής του UCL Γουασίμ Κασίμ. «Αν όμως η επιτυχία επαναληφθεί, θα πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα για τη θεραπεία της λευχαιμίας και άλλων καρκίνων», πρόσθεσε.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία