Ο Τεόφιλο Στίβενσον Λόρενς, ο μεγαλύτερος ερασιτέχνης πυγμάχος του κόσμου, άφησε την τελευταία πνοή του σε ηλικία 60 ετών από καρδιακή προσβολή, όπως μετέδωσαν τα κρατικά ΜΜΕ της Κούβας. Ο «πατριώτης», όπως ήταν το προσωνύμιο που τον ακολούθησε έως την τελευταία κατοικία του, θεωρείται η κορυφαία προσωπικότητα στην ιστορία της ερασιτεχνικής πυγμαχίας, έχοντας κατακτήσει τρία χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1972, 1976, 1980), ρεκόρ που μοιράζεται με τους Λάσλο Παπ και Φέλιξ Σαβόν. Στην Κούβα θεωρείτο εθνικός ήρωας, ενώ παροιμιώδης ήταν και η φιλία του με τον Φιντέλ Κάστρο.

Ο Στίβενσον γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1952 στο Καμαγκουέι από μετανάστες γονείς. Παιδί ανήσυχο και δύσκολο, αφού δημιουργούσε φασαρίες στο σχολείο, πρωτομπήκε στην πυγμαχία σε ηλικία εννέα ετών, κρυφά από τη μητέρα του. Μάλιστα, ο ίδιος και ο πατέρας του το κρατούσαν κρυφό γι' αρκετό καιρό, ωστόσο, μόλις το έμαθε, έδωσε τη συγκατάθεσή της, με την προϋπόθεση ότι θα πηγαίνει στο γυμναστήριο ακολουθούμενος πάντα από τον πατέρα του. Το 1969, σε ηλικία 17 ετών και υπό την καθοδήγηση του Αντρέι Τσερνιοβένκο, ενός Σοβιετικού παλαίμαχου προπονητή που είχε αναλάβει αρχιπροπονητής του αναπτυξιακού προγράμματος πυγμαχίας στην Αβάνα, έκανε την πρώτη εμφάνισή του σε αγώνες ανδρών.

Η εποποιία του Στίβενσον είχε ως αφετηρία τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο, όταν ο Κουβανός πυγμάχος κατέκτησε το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιό του, νικώντας άνευ αγώνος στον τελικό τον Ρουμάνο Ιόν Αλέξε. Η πορεία του προς το χρυσό ήταν εντυπωσιακή, αφού, στον πρώτο κιόλας αγώνα της διοργάνωσης, πέτυχε νοκ-ντάουν στα 30 δευτερόλεπτα, ενώ λίγο αργότερα ο διαιτητής καταλόγισε τεχνικό νοκ-άουτ για λόγους ασφαλείας του αντιπάλου του. Τέσσερα χρόνια αργότερα επικράτησε στον τελικό του Μόντρεαλ του Ρουμάνου Μιρτσέα Σιμόν και το 1980 στη Μόσχα έκανε το «3 στα 3» επικρατώντας του Πιότρ Ζάεφ, ο οποίος εκπροσωπούσε τη Σοβιετική Ένωση. Η επίδοσή του μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν 12 νίκες, εκ των οποίων εννέα με νοκ-άουτ, δύο στα σημεία και μία άνευ αγώνος. Εκτός των τριών χρυσών μεταλλίων, του απονεμήθηκε και το Βραβείο Μπάρκερ, που αφορά στον καλύτερο πυγμάχο όλων των κατηγοριών.

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ (1976), όταν είχε ήδη κατακτήσει το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιό του και ήταν το απόλυτο αθλητικό είδωλο στην πατρίδα του, ο Κουβανός πυγμάχος έγινε το αντικείμενο του πόθου για τους Αμερικανούς οργανωτές αγώνων επαγγελματικής Πυγμαχίας. Ο στόχος ήταν η συνεύρεση του Κουβανού στο ίδιο ρινγκ με τον Μοχάμεντ ’λι με έπαθλο τον τίτλο του πρωταθλητή στα βαρέα βάρη. Η άρνηση του Στίβενσον ήταν μνημειώδης, ακόμη κι όταν οι Αμερικανοί προσπάθησαν να τον δελεάσουν προτείνοντάς του ως αμοιβή συμμετοχής 5 εκατομμύρια δολάρια, ποσό εξωφρενικό για τα δεδομένα της εποχής. «Τί αξίζουν πέντε εκατομμύρια δολάρια μπροστά στην αγάπη 5 εκατομμυρίων Κουβανών;» ήταν η αποστομωτική απάντηση του Στίβενσον, ο οποίος γύρισε την πλάτη του στην επαγγελματική πυγμαχία και δημιούργησε τη διαχρονική απορία για το πώς θα ήταν μία μονομαχία με τον ’λι.

: