 |
|
|  |  |  | 
Το πιο βρώμικο κράτος τής Γης
Πεκίνο
Είχαν να δουν γαλάζιο ουρανό έναν μήνα. Τους σκέπαζε ένα νέφος τόσο βαρύ κι ασήκωτο που δεν τους άφηνε να πάρουν ανάσα. Ο κόσμος στο Πεκίνο πέρασε έναν εφιάλτη: δρόμοι και αεροδρόμια έκλεισαν, σχολεία άδειασαν και όσοι έπρεπε να βγουν έξω φορούσαν μάσκα. Πώς να ζήσεις έτσι; Αν αυτό είναι το τίμημα για την ιλιγγιώδη ανάπτυξη, μήπως πρέπει να αλλάξει το μοντέλο, προτού γίνει η μόλυνση της ατμόσφαιρας η μεγαλύτερη απειλή για τη δημόσια υγεία; Προς το παρόν, η εικόνα είναι ζοφερή: η Λαϊκή Κίνα έχει θρονιαστεί για τα καλά στη θέση του υπʼ αριθμόν 1 ρυπαντή παγκοσμίως, εκεί που κάποτε κάθονταν οι ΗΠΑ. Είναι το πιο ρυπογόνο, το πιο «βρώμικο» κράτος του κόσμου.
«Μας είχαν στο σκοτάδι για πολύ καιρό. Στην κυβέρνηση είναι τόσο γραφειοκράτες που δεν τους νοιάζει αν εμείς, ο απλός κόσμος, ζούμε ή πεθαίνουμε. Εμείς, ο λαός, πρέπει να τους πιέσουμε για να κάνουν επιτέλους κάτι» λέει ο Γιου Πινγκ, πατέρας ενός επτάχρονου αγοριού, ο οποίος άρχισε δημόσια εκστρατεία για την ποιότητα του αέρα στο Πεκίνο.
Αυτή η κρίση κράτησε τόσες ημέρες και πήρε τέτοιες διαστάσεις που η Λαϊκή Ημερησία, επίσημο όργανο του ΚΚΚ, σταμάτησε να μιλάει για «ομίχλη» και «έκτακτα καιρικά φαινόμενα». Δημοσίευσε, τελικά, κύριο άρθρο υπό τον τίτλο «Η όμορφη Κίνα θα αρχίσει να αναπνέει ξανά», αναλύοντας τα μέτρα που θα ληφθούν στον δρόμο προς τον «σοσιαλιστικό οικολογικό πολιτισμό».
Στο μεταξύ, το Πεκίνο έπαθε ασφυξία. Στις 12 Ιανουαρίου, η μόλυνση της ατμόσφαιρας έσπασε το απόλυτο ρεκόρ, παγκοσμίως: ήταν 755 στην κλίμακα 0-500 που έχει σχεδιάσει η Υπηρεσία Περιβάλλοντος των ΗΠΑ. Ασφαλές ημερήσιο επίπεδο θεωρείται το 25. Τα μαγαζιά ξεπούλησαν τις μάσκες και τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων γέμισαν με κόσμο που έβηχε. Οι κινέζοι χρήστες του Internet μίλησαν για «Airpocalypse» (σ.σ.: από τη μόλυνση του αέρα και την Αποκάλυψη).
Τα αίτια είναι πολλά και διάφορα: εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, βιομηχανίες που καίνε άνθρακα, κατασκευαστικά έργα, καυσαέρια οχημάτων, κεντρικές θερμάνσεις κτιρίων, όλα εκπέμπουν ρύπους στην ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης των 22 εκατ. κατοίκων.
Στο Πεκίνο η ποιότητα του αέρα αλλάζει μαζί με τον καιρό. Οταν φυσάει βοριάς το νέφος μεταφέρεται προς τη θάλασσα. Αλλά οι νότιοι άνεμοι το παγιδεύουν ανάμεσα στα βουνά, βυθίζοντας την πρωτεύουσα σε μια σκοτεινή αιθαλομίχλη. Αυτό έγινε, επί ημέρες, τον Ιανουάριο, προκαλώντας έκρηξη οργής για τα ανεπαρκή μέτρα από τον γραφειοκρατικό και συχνά διεφθαρμένο μηχανισμό. Οι αρμόδιοι δεν έκαναν συστηματικές και αξιόπιστες μετρήσεις, ούτε ανακοίνωναν τα αποτελέσματα με διαφάνεια. Ακόμη χειρότερα: μερικές φορές τα αλλοίωναν για να ωραιοποιούν την κατάσταση.
Οι Αρχές κινητοποιήθηκαν αφότου η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Πεκίνο άρχισε να μεταδίδει στο twitter τις δικές της, καθημερινές, μετρήσεις. Φάνηκε ότι οι Κινέζοι δεν μετρούσαν καν το όζον και τα επικίνδυνα μικροσωματίδια PM2,5 που μπαίνουν βαθιά στους πνεύμονες.
Μόνο όταν οι δείκτες χτύπησαν κόκκινο το καθεστώς κάλεσε τους πολίτες να μείνουν στα σπίτια τους και απαγόρευσε την κυκλοφορία στους δρόμους. Οι πτήσεις είχαν παραλύσει, λόγω κακής ορατότητας και δυσφήμησης: «Θέλετε να έρθετε στο Πεκίνο και να γίνετε ανθρώπινες ηλεκτρικές σκούπες;» έγραφαν μπλόγκερ στο Internet.
Η αλήθεια είναι ότι το Πεκίνο πήρε μέτρα κόστους 10 δισ. δολαρίων για τη μείωση των καυσαερίων εν όψει των Ολυμπιακών, το 2008. Αλλά δεν είναι νησί και μοιράζεται τον αέρα του με έξι γειτονικές επαρχίες, που δεν ακολουθούν τις ίδιες προδιαγραφές. Τοπικοί αξιωματούχοι του Κόμματος είναι συχνά ανεξέλεγκτοι και διαπλέκονται με ισχυρά συμφέροντα από τη βιομηχανία και τις επιχειρήσεις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
