 |
|
|  |  |  | 
Το μικροσκοπικό νησί των 20.000 τάφων και οι θρύλοι που το περιβάλλουν
Ένας ιερός τόπος που θρυλείται πως θάφτηκε ο βασιλιάς Αρθούρος και που όποιος πέθαινε εκεί δεν πήγαινε στην κόλαση!
BBC
Το νησί Bardsey, στη Βρετανία, δεν έχει αυτοκίνητα, ούτε ασφαλτοστρωμένους δρόμους, ούτε καν δίκτυο ηλεκτροδότησης και τα σπίτια έχουν εξωτερικές τουαλέτες. Ο πληθυσμός του περιλαμβάνει 200 γκρίζες φώκιες, 300 πρόβατα και μόλις τέσσερις ανθρώπους που μένουν μόνιμα εκεί. Έτσι η αναλογία προβάτων ανά κάτοικο είναι μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή της Νέας Ζηλανδίας!
Σύνδεση κινητής τηλεφωνίας, αν πιάσει κανείς σήμα, γίνεται μέσω της Ιρλανδίας, που βρίσκεται περίπου 88 χιλιόμετρα στα δυτικά.
Για αιώνες ωστόσο, τα νερά αυτού του μικρού ουαλικού νησιού κάθε άλλο παρά «στάσιμα» θα τα χαρακτήριζε κανείς.
«Στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του το νησί ήταν ανώτερο της ηπειρωτικής χώρας», λέει στο BBC ο Colin Evans που κάνει τακτικά -καιρού επιτρέποντος- δρομολόγια με σκάφος προς και από το νησί, «το κέντρο της ισχύος έχει πια μετατοπιστεί». Ο ψαράς πατέρας του ήταν ο τελευταίος μαθητής του σχολείου του νησιού πριν αυτό κλείσει, τη δεκαετία του ’50.
Σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από την ακτή της χερσονήσου Llŷn, στη βόρεια Ουαλία, το Bardsey είναι σήμερα γνωστό ως «το νησί των 20.000 αγίων» ή «των 20.000 τάφων» καθώς το (πολύ) μεγαλύτερο μέρος του «πληθυσμού» του δεν βρίσκεται πάνω αλλά κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Αν ο αριθμός των 20.000 τάφων μοιάζει μάλλον υπερβολικός για ένα κομμάτι γης τόσο μικρό όσο το νησί αυτό, οι αιώνες της ιστορίας του αλλά και η σπουδαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε διαψεύδουν τις αμφιβολίες.
Ο θρύλος λέει πως το Bardsey θεωρείτο ιερό από τους Κέλτες δρυΐδες και πως ήταν το πραγματικό Avalon, όπου τάφηκε ο Βασιλιάς Αρθούρος. Τον 6ο αιώνα λέγεται πως οι Ουαλοί βασιλείς του Llŷn και του St Cadfan μαζί ίδρυσαν εκεί ένα μοναστήρι. Και μετά γεννήθηκε μια καταπληκτική ιδέα, που είχε τις ρίζες της σε μια ιστορία που αφορούσε τον διάδοχο του Cadfan, St Leuddad: πως οποιοσδήποτε πέθαινε στο νησί αυτό, δεν θα πήγαινε στην κόλαση!
Στις αρχές του Μεσαίωνα, οι παραδόσεις αυτές συνέβαλαν στο να θεωρηθεί το Bardsey ως ένα από τα ιερότερα μέρη της Βρετανίας ενώ μετά τη θρησκευτική σπουδαιότητα, ακολούθησε και η πολιτική ισχύς: ο ηγούμενος του Bardsey είχε εξουσία και διαχειριζόταν έκταση στην ηπειρωτική χώρα
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
