"Ενώ πολλές φορές στις κοιλάδες συσσωρεύονται τα  σκοτάδια, στις κορυφές λάμπει το φως".

                        Ο Θεοδόσιος του Κιέβου θα  δώσει την ρήση αυτή στον Σέργιο του  Ραντονέζ και ο Σέργιος με τη σειρά του θα τη δώσει στον  Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος γεννήθηκε στο Κουρσκ της  Ρωσίας στις 19 Ιουλίου του 1759.

                        Ο γλυκός χαιρετισμός του προς όλους τους επισκέπτες και  προσκυνητές ήταν πάντα: "Χριστός Ανέστη χαρά μου!" Όπως  πολλοί υποστηρίζουν, όποιος δεν έχει διαβάσει τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ δεν έχει διαβάσει τίποτα!

                        Ενδιαφέρον πολύ έχει η εποχή πριν τον Άγιο Σεραφείμ και  όσο ο αναγνώστης προχωρεί, γοητεύεται φθάνοντας μπροστά στην οσία μορφή του Ασκητού της ερήμου του Σάρωφ,                         ξεκινώντας από την συγκινητική αφήγηση των πρώτων  βημάτων του με την ευλογία της μητέρας του Αγάθης.

                        Τα βαθιά λόγια που βγαίνουν από τον ευλογημένο γέροντα και ο τρόπος ζωής του, προσφέρουν στον αναγνώστη άγνωστα  αλλά υπαρκτά, σπάνια και υπέροχα βιώματα. Αυτά παρουσιάζουν ένα τρόπο ζωής που δεν συγκρίνεται με  κανέναν άλλο και που όσο προχωρεί κανείς, τόσο μαθαίνει,  ανεβαίνει, γεύεται το Θεό, κοινωνεί μ' Αυτόν και πεινά   γι' Αυτόν!

                        Μια φτωχική ίσμπα, καμωμένη από στρογγυλά κούτσουρα,  κρυμμένη μέσα στα αιωνόβια έλατα, ήταν το ερημητήριο του στάρετς Σεραφείμ. Όποιος τον επισκεπτόταν, γοητευόταν με  τα θεία λόγια που άκουγε από τον μεγάλο αυτόν ασκητή:

                        "Αν ήξερες, χαρά μου, τι γλύκα και τι ευτυχία περιμένει  στον ουρανό την ψυχή του δικαίου, θα υπέμενες με  ευγνωμοσύνη εδώ κάτω, δοκιμασίες, διώξεις και συκοφαντίες".

                        Μέσα στο χιονισμένο μαγευτικό τοπίο, καθισμένος σ' ένα κούτσουρο, δίδαξε το μοναδικό σκοπό της ζωής μας που δεν  είναι άλλος από την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.

                        Κι ενώ το χιόνι έπεφτε πυκνό, έκανε τον συνομιλητή του -  τον νεαρό Μοτοβίλοφ - να νοιώσει αισθητά την παρουσία  του Ακτίστου φωτός.

                        Συγκλονίζει η αφήγηση, καθώς και η επικοινωνία μαζί του.

"Η ζωή μας μοιάζει με μια λαμπάδα - από κερί, φυτίλι και   τη φλόγα της. "Το κερί είναι η πίστη μας. Το φυτίλι η  ελπίδα μας. Η φλόγα είναι η

                        αγάπη, που ενώνει την πίστη με την ελπίδα".                                             σ. 118

                                    "Το να διδάσκεις είναι εύκολο σαν να πετάς πέτρες πάνω  από το

καμπαναριό. Όσο για να πράττεις είναι δύσκολο  σαν να κουβαλάς πέτρες στην κορυφή του καμπαναριού. Αυτή  είναι η διαφορά ανάμεσα στη διδασκαλία και στην πράξη".                                                                                                    σ. 120 

Ελληνική Λέσχη του Βιβλίου

Δ. Σολωμού 15, Φάρος 154 51 Ν. Ψυχικό

Τ 210 646 3888 - 210 646 3263 F 

info@elbi.gr  www.elbi.gr,