Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ …ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Το τελευταίο εικοσάευρο!

Γράφει απο τη Λάρισα ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας





Η ΚΥΡΙΑ, μία αδύναμη μαυροντυμένη γυναίκα, βάδιζε γερμένη στον αγκώνα της κόρης της στο πεζοδρόμιο της οδού Φαρμακίδου, μόλις δύο - τρία μέτρα το πολύ, μπροστά του… Ο γείτονας, ωτακουστής αναγκαστικά, λόγω μικρής αποστάσεως, που λίγη ώρα αργότερα διηγείτο το περιστατικό στην παρέα, την στιγμή που μιλούσε για τον διάλογο των δυο γυναικών, λίγο έλλειψε να δακρύσει. Άκουσε την γυναίκα με αδύναμη τρεμάμενη φωνή, (σαν να ένοιωθε ντροπή για κάτι που θα έκανε), απευθυνόμενη στην κορούλα της όταν εκείνη επέμενε να αγοράσουν από τον μανάβη της γειτονιάς δύο μόνο ντομάτες και λίγο τυρί, να ψιθυρίζει:

-"Όχι κορίτσι μου, μην μου το ζητάς...Δεν είπαμε ότι μέχρι την Δευτέρα δεν θα το χαλάσουμε το 20άευρο. Ένα έμεινε. Τότε θα πάρουμε ντομάτες… και τι άλλο θέλουμε".

-"Συγνώμη, αλλά να… Αν δεν τις γνώριζα από τη γειτονιά, μα την Παναγιά, θα τους πήγαινα σπίτι ένα τελάρο ντομάτες"...

Ο ευαισθητοποιημένος στην δυστυχία που συνάντησε μπροστά του μεσήλικας, πολλές φορές είπε, έλεγε και ξανάλεγε στην παρέα, ότι αυτή η σκηνή που έζησε στο πεζοδρόμιο εκείνη τη μέρα, του χάλασε από το πρωί την διάθεση...

ΥΣΤΕΡΑ, η γνωστή παρέα του «πρωινού καφέ», στην γειτονιά, το έριξε στις αναλύσεις. Τις πολιτικές κουβέντες, τις διαπιστώσεις για την δεινή θέση της χώρας, τους ανίκανους πολιτικούς που την οδήγησαν στο χάλι αυτό, ονομάτισε όσους έκλεψαν, εξόρκισε όσους κορόιδεψαν, έβαλε φυλακή όσους έπρεπε και κατέληξε όπως πάντα στο συμπέρασμα: "Όχι ένας ούτε δέκα Παπαδόπουλοι δεν μπορούν πλέον να σώσουν την Ελλάδα!". Και να σκεφτείς ότι ούτε ένας απ' την ομήγυρη δεν έχει σχέση με τον χώρο! Πασόκοι Συριζαίοι και Νεοδημοκράτες οι περισσότεροι, κανένας κρυφοακραίος, μια και την σήμερον ημέρα τους παίρνει όλους μπάλα η πολιτική και οι επιλογές της κυβέρνησης, στο τέλος παρά τις διαφωνίες τα βρίσκουν στο ανάθεμα: «Να τσακιστούν όλοι, να φύγουν να ξεκουμπιστούν, μόνο για το τομάρι τους νοιάζονται…».  

Η ΜΙΣΗ Ελλάδα, ακριβώς έτσι. Ξαπλωμένη στα καφενεία. Ένας στους δυο… συνταξιούχος! Και από τους άλλους μισούς, έξι στους δέκα άνεργοι! Και όλοι άφραγκοι! Μην ακούτε τα στατιστικά. Στο δρόμο, στη γειτονιά φαίνεται η αλήθεια. Κράτος σε κοινωνική κατάρρευση! Με προγραμματισμένη όμως πτώχευση! Χωρίς παραγωγή, δίχως ελπίδα, μόνο φόροι! Δανεικά, αξιολογήσεις, μνημόνια, θεσμοί και περικοπές. Όλα στο τραπέζι του πρωινού καφέ. Καθημερινή τροφοδοσία με επίκαιρα θέματα. «Εγώ, είπε ο πρωθυπουργός, δεν πρόκειται να ψηφίσω εργασιακό μεσαίωνα!». Η παρέα τον έκρινε άσχετο. Και πολύ επικίνδυνο!  Για να επιβεβαιώσει για ακόμα μια φορά πως δεν πρέπει να έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα, ότι δεν ζει στην χώρα που εδώ και μερικά χρόνια (με αρχή από τους προηγούμενους) έχει ήδη επιβληθεί ο εργασιακός μεσαίωνας, ότι δεν πήρε χαμπάρι για το πώς εργάζονται, (όσοι εργάζονται) οι νέοι μας, δεν άκουσε τίποτε για τα μπλοκάκια της ντροπής και την ληστρική επιδρομή των ταμείων, δεν μαθαίνει το παραμικρό για τις σχέσεις εργοδοτών και εργαζομένων, τους εκβιασμούς και τις συμβάσεις που πήγαν υπέρ πίστεως και εργοδοσίας…

ΚΑΙ καλά τα εσωτερικά μας. Τα εξωτερικά; Εκεί να δει κανείς πώς λειτουργεί το καφενείο: «Καλά, χρειάζεται να κάνει πόλεμο ο Ερντογάν; Φτάνει μόνο να μας στέλνει σε φουσκωτά καμιά 500ριά πρόσφυγες την ημέρα! Έχει στα χέρια του ισχυρότερο όπλο από αυτό; Παλεύεται η ανθρώπινη δυστυχία; Μπορείς να αρνηθείς βοήθεια σε έναν μισοπεθαμένο αν τον βρεις στο πλατύσκαλο σου; Έτσι πάθαμε κι εμείς με τους πρόσφυγες. Ποιους πρόσφυγες δηλαδή, μετανάστες πλέον. Όποια λογής καρύδια θέλει θα μας στέλνει πεσκέσι ο Τουρκαλάς...».

ΙΣΤΟΡΙΕΣ καθημερινής τρέλας. Εικόνες στους δρόμους και στη γειτονιά που φέρνουν θλίψη. Απέναντι, παρατήρησε ο άλλος, τα σκουπίδια στους κάδους μειώθηκαν. Δεν ξεχειλίζουν πλέον όπως παλιά. Τώρα και μέρες να μην τα μαζέψουν, οι κάδοι στους δρόμους μισογεμάτοι θα είναι. Ελαττώθηκε δραματικά η κατανάλωση. Η κρίση φαίνεται στους τενεκέδες! Στα περισσότερα νοικοκυριά εισχωρεί πιο εύκολα και γρήγορα πλέον η δυστυχία. Ακόμα και οι καφενέδες θα χάσουν την παλιά τους αίγλη. Σωτηρία θα υπάρξει μόνον όταν οι ανάγκες αυτής της Ελλάδας δεν θα είναι πλέον δυσανάλογες με τις δυνατότητές της…   



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία