Η ΑΡΧΗ

Παιδί ακόμα…

Η έμφυτη τάση μου να τραγουδάω και η «αμοιβή» των οικείων μου για την κλίση μου, με έφερε κοντά στη μουσική.

Πριν αγαπήσω το λυρικό τραγούδι - με την έννοια του τραγουδιού που σπουδάζεται και της συνειδητής χρήσης του «φυσικού οργάνου»- αγάπησα τη μουσική, τα ηχοχρώματα, τα ματζόρε και τα μινόρε, τα κρεσέντι, τα φόρτε και τα πιανίσσιμι, τη γραφή των συνθετών, κάτι που αυτόματα με έφερε σε  επαφή και με την εξέλιξη των τεχνών μέσα στο χρόνο. Πριν αγαπήσω το θέατρο -με την έννοια των δραματουργών που μελετώνται και του «παιξίματος» επί σκηνής - αγάπησα τη λογοτεχνία και την ποίηση, αγάπησα το λόγο. Και πριν αγαπήσω όλα αυτά, εμπνεύσθηκα. Εμπνεύσθηκα και μυήθηκα από ανθρώπους που είχαν την ίδια βαθιά αγάπη για όλα αυτά που με οδήγησαν σε υπέροχα μονοπάτια και με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.

Η ΜΟΝΩΔΙΑ

Έφηβη ανακάλυψα το μάθημα της μονωδίας. Στάθηκα τυχερή, αφού με δέχτηκε ως μαθήτρια η σπουδαία μεσόφωνος Κική Μορφονιού. Με αφουγκράσθηκε συνολικά, ως μαθήτρια φωνητικής και ως άνθρωπο, με δίδαξε καλλιτεχνικό ήθος και συνέπεια. Όσο ανακάλυπτα τις δυνατότητες της φωνής, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε το πάθος μου για την καλλιτεχνική έκφραση μέσω του τραγουδιού. 

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ

Η επιτυχία στο τμήμα ελληνικής φιλολογίας της φιλοσοφικής αρχικά έμοιαζε με «δικλείδα ασφαλείας» για μια πιθανώς «πιο δρομολογημένη» επαγγελματική πορεία. Ωστόσο, η κατεύθυνση του μεσαιωνικού νεοελληνικού τμήματος που ακολούθησα, με έφερε πιο κοντά στη νεοελληνική ποίηση, στην προσωδία, στους ρυθμοτονικούς κανόνες, αλλά και πιο κοντά στο θέατρο μέσω της φιλολογικής μελέτης αρχαίων ποιητικών κειμένων, τραγωδιών, κωμωδιών. Παράλληλα, η μελοδραματική σπουδή που εξακολουθούσε, με εξοικείωνε με τις  ιστορίες που αφορούσαν στις όπερες και στα μιούζικαλ. Τότε ήταν που αγάπησα το «μύθο».

ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

Η σπουδή των παραστατικών τεχνών σε πανεπιστήμια του Λονδίνου έδωσε την απαραίτητη ώθηση στην εξέλιξη της τραγουδιστικής μου τέχνης  πέρα από μια απλή κατάκτηση τεχνικής και αρχικής εσωτερικής μου έκφρασης. Ανέπτυξα τον πληθωρικό μου χαρακτήρα που άρχισε να ξεπερνά τη μαθητική συστολή, πάτησα στο σανίδι, «ελευθέρωσα» κινησιολογικά τον εαυτό μου, αυτενέργησα, αντιλήφθηκα και «επί του πρακτέου» την έννοια της σκηνοθεσίας, της σκηνογραφίας, αλλά κυρίως έμαθα να συνεργάζομαι, να λειτουργώ στην ομάδα. Αντιλήφθηκα τη σπουδαιότητα της συλλογικότητας για έναν κοινό καλλιτεχνικό σκοπό. Τότε ήταν που αγάπησα τη «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας»  μέσα από το μουσικό θέατρο.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η καλλιτεχνική πορεία ξεκινάει το 2001 με την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Πρώτη ακρόαση την ίδια χρονιά. Πρωταγωνιστικός ρόλος στην οπερέτα «Το φιόρο του Λεβάντε», μια παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο  θέατρο Ακροπόλ. Επιτυχείς ακροάσεις και συνεργασίες με συμφωνικές ορχήστρες. Έμαθα να «ακούω» τη μουσική όχι μόνο μέσα από τις δικές μου μουσικές φράσεις, αλλά και μέσα από ένα σύνολο ηχοχρωμάτων που συν-διαλέγονταν μαζί μου. Έμαθα να «μοιράζομαι» μουσικές αισθητικές και να βιώνω το μουσικό αποτέλεσμα που «έχτιζε» ο εκάστοτε μαέστρος.   Δεκαπέντε χρόνια καλλιτεχνικής πορείας με παραστάσεις συναυλιακού χαρακτήρα ή σκηνοθετημένες, με μουσικό θέατρο, μιούζικαλ, οπερέτες.  Ακροάσεις, αγωνία, πρόβες, καινούργιοι εκφραστικοί δρόμοι, πρεμιέρες, «ταξίδια» της ψυχής, μοίρασμα, επικοινωνία…Καλλιτεχνικές «συναντήσεις» με σκηνοθέτες που μου έδωσαν τα φώτα τους, μου έδειξαν μοναδικής ομορφιάς «καλλιτεχνικά μονοπάτια» που κι αυτά στη συνέχεια μου χάριζαν μια αίσθηση πληρότητας, ευτυχίας και μια διάθεση να συνεχίζω τον «ωραίο δρόμο».

ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Η μουσική δονεί το σώμα και την ψυχή μου, είναι για μένα ό,τι είναι για ένα ζωντανό οργανισμό «οι ήχοι» μέσα στο σώμα του!!! Ο ήχος μέσα σ’ έναν ζωντανό οργανισμό δηλώνει τη ζωή. Ήχος σημαίνει δόνηση, δόνηση συνεπάγεται κίνηση και η κίνηση σημαίνει ζωή. Το αίμα ρέει, τα όργανα πάλλονται, το σώμα ζει και το «φωνάζει» μέσα από ήχους, μέσα από τη μουσική!!!

Η μουσική με παρασύρει σε κόσμους φανταστικούς, μου δημιουργεί χιλιάδες συναισθήματα, μου χαρίζει διαρκώς εσωτερικές ανατάσσεις, είναι το «χρώμα» στις χαρές μου , το βάλσαμο στις λύπες μου… είναι το μέσο επικοινωνίας μου μ’ ένα ευρύ κοινό, είναι το μέσο της ανάγκης μου να εκφραστώ και να μοιρασθώ συναισθήματα και καταστάσεις. Η μουσική είναι η δεύτερή μου φύση, άρρηκτα δεμένη με το «είναι» μου…

ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Η επαγγελματική ενασχόληση με το τραγούδι και το λυρικό θέατρο είναι ένα είδος πρωταθλητισμού, που απαιτεί  προσήλωση, αφοσίωση, φροντίδα, στερήσεις, υπομονή, επιμονή. Ωστόσο, όλα αυτά μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στην αγάπη και το πάθος μου να εκφράζομαι μέσω αυτού...

Η σπουδή της τεχνικής δεν σημαίνει για μένα αυτόματο περιορισμό από είδη πέραν του λυρικού ρεπερτορίου. Η μεγάλη μου αγάπη είναι το μουσικό θέατρο, είτε πρόκειται για όπερα, είτε για οπερέτα, είτε για μιούζικαλ. Δεν διαχωρίζω είδη σε «εύκολα» ή «δύσκολα», αντιμετωπίζω κάθε ένα χωριστά με την ίδια σοβαρότητα και αφοσίωση. Το τραγούδι γενικότερα, κι αν ακόμα αυτό δεν υπηρετεί το θέατρο, το αγκαλιάζω ηχοχρωματικά και εκφραστικά με τη δική μου αισθητική, ώστε να το κάνω δικό μου και να το επικοινωνήσω. 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Μέσα από τις τέχνες λυτρώνονται όλοι , από τη μια οι καλλιτέχνες που έχουν ανάγκη να εκφραστούν , να καταθέσουν , να επικοινωνήσουν αλλά και από την άλλη οι αποδέκτες αυτών, που επίσης έχουν ανάγκη να μοιραστούν, να επικοινωνήσουν, να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν ακόμα… η τέχνη είναι αυτή που οδηγεί σε ψυχικές ανατάσεις, σε διεξόδους, σε φως, σε αξιολόγηση των ουσιαστικών πραγμάτων στη ζωή…

Η τέχνη, με το μαγικό της ραβδί, με εξελίσσει ως προσωπικότητα, είτε όταν εκφράζομαι μέσω αυτής, είτε όταν παρακολουθώ τα έργα άλλων ανθρώπων που εμπλέκονται με αυτή. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μου δόθηκαν τα κίνητρα από τη οικογένειά μου, ώστε να μαγευτώ , να προσηλωθώ και να μπορώ τώρα να πετάω και να γεύομαι καρπούς εσωτερικής πληρότητας και ευτυχίας.

ΜΙΑ ΕΥΧΗ

Να μπορώ να εκφράζομαι, να επικοινωνώ συναισθήματα, να αγαπώ και να αγαπιέμαι, να συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους,  να δημιουργώ ωραίες ομάδες με κοινούς στόχους για «ωραία και υψηλά»…

ΤΖΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΥ (σοπράνο)

Η Τζίνα Φωτεινοπούλου είναι υψίφωνος και πτυχιούχος ελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε κλασικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών (δίπλωμα μονωδίας με άριστα παμψηφεί, τάξη κ.Κικής Μορφονιού), σύγχρονες μουσικές  σπουδές (παραστατικές τέχνες: μουσική-υποκριτική-χορό, με ειδίκευση στο μιούζικαλ) στο Middlesex university του Λονδίνου (δίπλωμα ΒΑ Honors in Performing Arts) ενώ  έκανε μαθήματα φωνητικής στη τζαζ  με την κ.Angella Elliot (υπεύθυνη φωνητικών σπουδών τζαζ στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου).

Έχει συνεργαστεί με συμφωνικές ορχήστρες και μικρότερα μουσικά σύνολα παρουσιάζοντας ρεσιτάλ σε θέατρα και μουσικές σκηνές εντός και εκτός Ελλάδας (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Μικρό θέατρο Επιδαύρου, Ρωμαϊκή Αγορά Δελφών, Kennedy Center Ουάσιγκτον κ.α.).

Το 2004 τραγούδησε τον ύμνο των Special Olympics στην τελετή έναρξης των αγώνων, ενώ την ίδια χρονιά ηχογράφησε το CD «Χρώματα του ανέμου» τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν στους σκοπούς των Special Olympics Hellas. Το 2006 τραγούδησε στην τελετή λήξης του Φεστιβάλ Ελληνικού κινηματογράφου (Θέατρο Ολύμπιον Θεσσαλονίκης). Το 2013 πρωταγωνίστησε ως πρωθιέρεια «Νίκη» στην αναβίωση των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων της Ελλάδος που έγινε στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, παρουσία 40.000 παιδιών, υπό την αιγίδα της Ολυμπιακής Ακαδημίας της Ελλάδος, ενώ την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στα εγκαίνια του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο επίσης, τον Ιούνιο 2017 έλαβε το ρόλο της υψιφώνου στην ιστορικής σημασίας συναυλία «Όλη η Ελλάδα για το Μίκη»  που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος παρευρέθη και διηύθυνε μέρος της συναυλίας.

Πρωταγωνίστησε σε παραστάσεις όπως:
«Μυθ-ιστορίες γυναικών» (2014, Badminton, σκηνοθεσία: Φωκάς Ευαγγελινός / 2013, πολιτιστικός χώρος «Αθηναΐς», σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ) «Ο Βαφτιστικός» (ως Βιβίκα/ 2012, αίθουσα «Τριάντη» Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, συμπαραγωγή του ΜΜΑ και του Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου), «Annie»(ως Γκρέις Φάρελ/2006, Θέατρο Μπρόντγουαιη, σκηνοθεσία: Μαριάννα Τόλη),«Στο φως της νύχτας» (2005, Μικρό Θέατρο Επιδαύρου).

καθώς και σε παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής όπως:
«Καρμενσίτας» (ως Μικαέλα /2016, σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ευκλείδης)
« Η πονηρή αλεπουδίτσα» (ως αλεπού/ 2015, σκηνοθεσία: David Pauntny)
«Η Χαλιμά»(ως Χαλιμά / 2013) σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας)
«Η εύθυμη χήρα» (ως Βαλεντίνη/ 2012) σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης)
«Το μαγικό βιολί» (ως πριγκίπισσα Ρόζα/ 2011, σκηνοθεσία: Λένα Γραμματικάκη) 
«Το μικρόβιο του έρωτα» (ως Ηδονή/ 2010, σκηνοθεσία: Σοφία Σπυράτου)
«Το φιόρο του Λεβάντε»(ως Λιλλύ Σουρμελή /2002, σκηνοθεσία:Γιώργος Ρεμούνδος)

Το Μάιο 2017 πρωταγωνίστησε ως Μουζέττα (Boheme, G.Puccini) στην όπερα της πόλης Πέρμ (Ρωσία) υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Κουρεντζή και σε σκηνοθεσία Philipp Himmelmann.

Το 2008 ίδρυσε το «Στέκι μελέτης-μόρφωσης-πολιτισμού» στη Νέα Σμύρνη και την παιδική χορωδία «Ευμέλεια».

site: www.ginafotinopoulou.com