Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο τετραπληγικός μουσικός από τη Θεσσαλονίκη που συνθέτει μελωδίες και
τις στέλνει σε όλο τον πλανήτη



AΠΕ-ΜΠΕ

Kάθεται καθημερινά για ώρες απέναντι από τον υπολογιστή του στο σπίτι
που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη γράφει νότα – νότα μουσική και στέλνει
τις μελωδίες του σε όλο τον πλανήτη.
Οι διαφόρων ειδών συνθέσεις του, πηγαίνουν σε μία ηλεκτρονική μουσική
βιβλιοθήκη, στην οποία απευθύνονται κυρίως επαγγελματίες του χώρου της
τηλεοπτικής βιομηχανίας, οι οποίοι επιλέγουν το μουσικό θέμα που θα
«ντύσει» σίριαλ, διαφημιστικά σποτ, εκπομπές, reality shows, δελτία
ειδήσεων ή οτιδήποτε άλλο.

Όπως λέει ο ίδιος ο Κώστας Μανίκης, ασχολείται από παιδί με τη
μουσική, μέσα από ωδεία και σχολικές μπάντες, τόσο με το αρμόνιο όσο
και με την κιθάρα, ενώ στη συνέχεια άρχισε να κάνει εμφανίσεις σε
διάφορα μαγαζιά με ζωντανή μουσική. Κάνοντας μία διαδρομή από τη rock
και τη blues μέχρι το ρεμπέτικο, κατέληξε στην Κρήτη, όπου σπούδασε
Μουσική Τεχνολογία και Ακουστική και έτσι συμπλήρωσε κάπως και
θεωρητικά -όπως λέει, τον τομέα της μουσικής παραγωγής.
Ο Κώστας είναι πλέον 40 ετών και εάν οι συνθήκες στη ζωή του ήταν
κανονικές, θα ήταν ένας επαγγελματίας μουσικός. Όπως εξηγεί οι
κανονικές συνθήκες άλλαξαν, πριν από δώδεκα χρόνια, εξαιτίας ενός
τροχαίου ατυχήματος, που τον άφησε τετραπληγικό.
«Στον γυρισμό από μία εκδρομή με την παρέα μου, βγήκαμε από τον δρόμο
με το αυτοκίνητο και τραυματίστηκα»
«Το 2010 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Ρέθυμνο και επέστρεψα στη
Θεσσαλονίκη. Εκείνη την περίοδο είχαμε φτιάξει ένα σχήμα και είχαμε
ξεκινήσει εντατικές πρόβες για να ασχοληθούμε επαγγελματικά με αυτό.
Ωστόσο, στον γυρισμό από μία εκδρομή στα λουτρά Πόζαρ με την παρέα
μου, βγήκαμε από τον δρόμο με το αυτοκίνητο και τραυματίστηκα»,
επισημαίνει ο Κώστας Μανίκης .


«Το ατύχημα αυτό με πήγε πίσω σε πολλούς τομείς της ζωής μου»


Από τότε, δεν έχει αίσθηση ούτε κίνηση από το στήθος και κάτω, ενώ
έχει μερική κίνηση στα χέρια, όμως τα δάχτυλά του δεν λειτουργούν.
Κάπως έτσι σταμάτησε να μπορεί να παίζει μουσική. «Το ατύχημα αυτό με
πήγε πίσω σε πολλούς τομείς της ζωής μου, ενώ το σημαντικότερο είναι
ότι δεν μπορούσα να εκφράσω πλέον αυτό που αποτελούσε τη βασική μου
αγάπη, το να παίζω μουσική», αναφέρει ο κ. Μανίκης. «Αυτό που με
πόνεσε περισσότερο, είναι ότι δεν έχω κρατήσει ηχογραφήσεις από την
περίοδο που μπορούσα να παίζω. Είναι σκληρή η αίσθηση ότι έχεις ένα
υλικό και ξαφνικά δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό, έχει χαθεί η
δυνατότητα να το αναπαράγω», συμπληρώνει.
Μετά από μια περίοδο άρνησης της δύσκολης κατάστασης στην οποία είχε
εισέλθει, άρχισε να έρχεται η αποδοχή. «Μου πήρε κάποια χρόνια να βρω
τους ρυθμούς μου και να μικρύνω το μειονέκτημα της κινητικότητας.
Προμηθεύτηκα ειδικό εξοπλισμό και εργαλεία για τον υπολογιστή, ώστε να
μπορεί να με βοηθήσει στη δουλειά μου και να κάνω ό,τι μπορώ σε σχέση
με τη μουσική. Πλέον εισάγω τις νότες και όλα αυτά που χρειάζομαι με
τον καλύτερο δυνατό τρόπο», σημειώνει.
Ο νεαρός άνδρας με την πανίσχυρη θέληση κατάφερε να αξιοποιήσει στο
έπακρο τις περιορισμένες του δυνατότητες και πλέον παράγει μουσική που
δυνητικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέσω του «music libraries»
οπουδήποτε στον πλανήτη. «Με… όχι και τόσο καλά αποτελέσματα στην
αρχή, έγραφα ό,τι μπορούσα και ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που βρήκα μία
ενασχόληση. Μετά άρχισα να γράφω κάποια τραγούδια, για τα οποία
βρέθηκαν επαγγελματίες να τα ερμηνεύσουν κι αυτό μου επιβεβαίωσε ότι
είμαι στο σωστό δρόμο», τονίζει αλλά όπως λέει, αυτό δεν του αρκούσε.
«Στη συνέχεια δούλεψα πάνω στο όνειρό μου, που ήταν να αρχίσω να γράφω
κινηματογραφική μουσική. Ωστόσο η τετραπληγία μου με κρατά
απομονωμένο, κάτι που δεν με βοηθά στις δημόσιες σχέσεις που
απαιτούνται για να προωθήσω τη μουσική μου», συμπληρώνει και καταλήγει
λέγοντας ότι βρήκε το δρόμο του να γράφει μουσική και να την δίνει σε
εταιρείες που στη συνέχεια την προωθούν για χρήση σε διαφήμιση σήριαλ
ή οπουδήποτε αλλού. «Συνειδητοποίησα ότι η σύνθεση, μου προσφέρει
μεγάλη ικανοποίηση. Είναι μία διαφορετική προσέγγιση, πάνω στην οποία
δουλεύω καθημερινά και με τα χρόνια έγινα καλός σ’ αυτό», επισημαίνει,
λέγοντας ότι μέσω αυτού του τρόπου δέχεται την επιβεβαίωση ότι μπορεί
να είναι παραγωγικός και να είναι λειτουργική η μουσική που γράφει.
Ο Κώστας Μανίκης ασχολείται με διαφορετικά είδη μουσικής και το κάθε
άλμπουμ του αντιπροσωπεύει ένα από αυτά. «Θα μπορούσα να εστιάσω στα
πιο δημοφιλή είδη ή να ασχοληθώ μόνο με ένα και να γίνω πάρα πολύ
καλός σε αυτό. Προς το παρόν όμως ακόμη το ψάχνω, εξερευνώντας διάφορα
μουσικά μονοπάτια», δηλώνει. Όπως λέει, θα συνεχίσει να κάνει
καθημερινά τη … μοναχική του δουλειά, χωρίς να σταματά να κυνηγά το
όνειρό του.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία