 |
|
|  |  |  | 
Άνδρας που απήχθη μόλις γεννήθηκε, από πράκτορες τής χούντας
Πινοτσέτ, βρήκε τη μητέρα του 42 χρόνια μετά...
Σαντιάγο.-
Δικηγόρος 42 ετών, τον οποίο είχαν κλέψει όταν ήταν ακόμη νεογέννητο
στρατιωτικοί, την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος του Αουγούστο
Πινοτσέτ στη Χιλή, και μεγάλωσε στις ΗΠΑ, διένυσε χιλιάδες χιλιόμετρα
για να συναντήσει, για πρώτη φορά, τη βιολογική του μητέρα.
«Δεν ήξερε για μένα, με πήραν μόλις γεννήθηκα, της είπαν πως ήμουν
νεκρός», εξήγησε ο Τζίμι Λίπερτ Θάιντεν , από το αεροσκάφος με το
οποίο πήγαινε να συναντήσει αυτήν που τον έφερε στον κόσμο.
«Ποτέ δεν κρατήσαμε ο ένας τον άλλο, ποτέ δεν αγκαλιαστήκαμε», πρόσθεσε.
Αφού περπάτησε τον δρόμο όπου ζει εκείνη, στη Βαλντίβια, 740
χιλιόμετρα νότια από την πρωτεύουσα της Χιλής, το Σαντιάγο, με
λουλούδια στα χέρια, ο Λίπερτ Θάιντεν, με δάκρυα στα μάτια, μπόρεσε
εντέλει να πάρει στην αγκαλιά του τη Μαρία Ανχέλικα Γκονσάλες.
Ταξίδεψε στη Χιλή μαζί με τη σύζυγό του και τις δυο κόρες τους, που
συνάντησαν επίσης τη γιαγιά τους, όπως κι εκείνος τη μητέρα του, για
πρώτη φορά.
Κατάφερε να τη βρει χάρη σε εξετάσεις DNA, έρευνα στον ιστότοπο
MyHeritage.com και τη δουλειά της Nos Buscamos, μη κυβερνητικής
οργάνωσης που προσπαθεί να συνδέσει ξανά οικογένειες οι οποίες είχαν
χωριστεί κυρίως κατά τη διάρκεια της χούντας.
Χιλιάδες άνθρωποι εξαφανίστηκαν τα χρόνια της δικτατορίας του στρατηγού Πινοσέτ.
Η ιδρύτρια της ΜΚΟ αυτής, η Κονστάνσα ντελ Ρίο, τη δημιούργησε επειδή
δεν κατάφερνε να βρει πληροφορίες για τη δική της βιολογική
οικογένεια.
Μέχρι σήμερα, η Nos Buscamos λέει πως έχει καταφέρει να βρει και να
φέρει σε επαφή 400 ανθρώπους που είχαν χάσει τους δικούς τους.
Αυτή «είναι μια από τις εκατοντάδες, ή μάλλον χιλιάδες, υποθέσεις
εμπορίας βρεφών κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, κι ακόμη και αφού
αποκαταστάθηκε η δημοκρατία», εξήγησε η κυρία ντελ Ρίο. «Τα παιδιά
αυτά δηλώθηκε πως πέθαναν και πουλήθηκαν σε ξένους για 10 ως 15.000
δολάρια», πρόσθεσε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
