 |
|
|  |  |  | 
«Τάφοι χωρίς σύνορα» -Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στα «περάσματα» των παράνομων μεταναστών
Αθήνα-(Ανταπόκριση Γιώργος Κουβαράς)
Στο κοιμητήριο απόρων στον Άγιο Παντελεήμονα στη Μυτιλήνη η εικόνα
σοκάρει. Στη βόρεια πλευρά, κοντά στην απομακρυσμένη μάντρα, δεκάδες
χορταριασμένοι χώροι ενταφιασμού χωρίς ονόματα. Μόνο πρόχειρες, τις
περισσότερες φορές, ανορθόγραφες πινακίδες που γράφουν «Αφγανός» και
μια ημερομηνία. Άλλοι έχουν μόνο ένα νούμερο ή μια αραβική γραφή.
Είναι τάφοι ανθρώπων που κανείς συγγενής τους -στην πλειονότητά τους-
δεν θα μάθει πού είναι θαμμένοι ή την τραγωδία που αντιμετώπισαν
παλεύοντας με τα κύματα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Ίσως
να μην ήξεραν καν ότι πήγαιναν στην Ελλάδα. Οι δουλέμποροι στα
απέναντι παράλια της Τουρκίας τους δείχνουν την Λέσβο και τους λένε
«να, η Ευρώπη».
Πριν από έναν χρόνο «τα περάσματα» ήταν η Κομοτηνή και ο Έβρος,
γεγονός που είχε μειώσει τις πιέσεις στη Μυτιλήνη και σε άλλα νησιά
απέναντι από τα τουρκικά παράλια. Τα αυξημένα ηλεκτρονικά μέτρα
προστασίας της Frontex, οι περιπολίες και η προοπτική του τείχους,
επανέφεραν απότομα τις πιέσεις και πάλι στη Λέσβο. Απόδειξη η τραγωδία
της περασμένης βδομάδας με τις 21 σορούς, που ξέβρασε η θάλασσα από το
ναυάγιο στη βόρεια πλευρά του νησιού.
«Ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι, πνίγηκαν στη Λέσβο, δεν τους ξέρει κανείς,
δεν τους γνωρίζει κανείς. Εϊχαν μια θρησκεία, κάποιον Θεό, πίστευαν
κάποια ελπίδα, είχαν για μια άλλη ζωή» λέει ο παπα-Στρατής, εφημέριος
στον ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Κεράμι Καλλονής. Ο παπά-Στρατής είναι
ο «καλός Σαμαρείτης» των μεταναστών και έχει ντύσει και ταΐσει, μέσω
της ΜΚΟ «η ΑΓΚΑΛΙΑ», περισσότερους από 4.500 ανθρώπους. Σήμερα,
βλέποντας και πάλι την εικόνα της πίεσης, κάνει ό,τι μπορεί για να
συνδράμει σε άστεγους και ανήμπορους παράτυπους μετανάστες.
«Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό είναι ευρωπαϊκό» τονίζει, από την
πλευρά του, ο Αντώνης Σοφιαδέλλης, υποπλοίαρχος στο Λιμενικό και
συντονιστής των αποστολών με τις δυνάμεις της Frontex.
Ένα ρουμάνικο πλοίο στο κεντρικό λιμάνι και ένα σκάφος με φινλανδικό
πλήρωμα στον Μόλυβο. Λιμενικό και Frontex έδρασαν πρόσφατα μαζί στις
βραχονησίδες Τομάρια και πάλι βόρεια της Λέσβου, όπου δουλέμποροι
είχαν εγκαταλείψει περισσότερα από εκατό άτομα μεταξύ τους και παιδιά.
Απέναντι στο Αϊβαλί θα συναντήσουμε τον Γιλντιρίμ. Αρνείται τον όρο
«δουλέμπορος» και χρησιμοποιεί τον όρο «διακινητής ανθρώπων». «Οι
εγκέφαλοι των κυκλωμάτων είναι στην Κωνσταντινούπολη, λέει, και εκεί
βρίσκουν τα μέσα για να τους κρύψουν. Εδώ έρχονται κατά ομάδες ανάλογα
με τον καιρό. Περιμένουν την κατάλληλη ημέρα. Παλιά περνούσαν από το
Μπόντρουμ, Τσεζμέ, Κουσάντασι... αλλά τώρα η Μυτιλήνη είναι καλός
προορισμός».
Οι τιμές φτάνουν και τις 3.000 δολάρια. Πολλοί επιχειρούν να περάσουν
με πλαστικές βάρκες, τις οποίες τρυπούν για να τους μαζέψει το
Λιμενικό.
«Και αν δεν πληρώσουν, τι κάνεις;» είναι η ερώτηση στον Γιλντιμίρ.
«Τους σκοτώνεις» απαντά ατάραχος. «Στην παρανομία είμαστε».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
