Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Για ηθική δικαίωση και επιστροφή των λύτρων που κατέβαλε μέχρι το 1943 στις γερμανικές δυνάμεις κατοχής

Αίτηση στο ΕΔΑΔ κατά της Γερμανίας  κατέθεσε η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης



Θεσσαλονίκη

Στην κατάθεση αίτησης στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας προχώρησε η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, πριν από μερικές ημέρες (στις 19/2), για ηθική δικαίωση και επιστροφή των λύτρων που κατέβαλε μέχρι το 1943 στις γερμανικές δυνάμεις κατοχής για την απελευθέρωση των μελών της Κοινότητας, που υποχρεώθηκαν, διά της βίας, να εργαστούν σε καταναγκαστικά έργα σε όλη την Ελλάδα.

   Στις 11 Ιουλίου του 1942, τα άρρενα μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης, από 18-45 ετών, διατάσσονται να συγκεντρωθούν στην πλατεία Ελευθερίας, με πρόσχημα την καταγραφή τους. Εκεί, οι Ναζί, υποχρεώνοντάς τους σε πολύωρη ορθοστασία, κάτω από τον ήλιο και υποβάλλοντάς τους σε εξευτελιστικές "γυμναστικές ασκήσεις", τους βασανίζουν και τους ταπεινώνουν για ώρες.

   Πολλοί οδηγούνται σε καταναγκαστικά έργα οδοποιίας, κατασκευής οχυρωματικών έργων ή συντήρησης των σιδηροδρομικών γραμμών, στη βόρεια, την κεντρική και τη νότια Ελλάδα. Η καταγραφή των μελών της Κοινότητας συνεχίζεται και στις 13, 14, 15 και 16 Ιουλίου. Όσοι μεταφέρονται στις τοποθεσίες των έργων αναγκάζονται να εργαστούν σε βάρδιες 10-12 ωρών, υπό απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Το ποσοστό θνησιμότητας, μέσα στους πρώτους 2,5 μήνες, φτάνει το 12%.

   Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής αρνούνται να απελευθερώσουν τα κρατούμενα μέλη της Κοινότητας και προκειμένου να αποφευχθεί ο βέβαιος θάνατος των υπολοίπων, λόγω των απάνθρωπων συνθηκών και των ασθενειών, η Κοινότητα αναγκάζεται να έρθει σε συμφωνία με τον ανώτερο στρατιωτικό διοικητή Μακεδονίας και Αιγαίου του Γ΄Ράιχ Μαξ Μέρτεν, για την καταβολή λύτρων ύψους 2,5 δισ. δραχμών.

   Καθώς επρόκειτο για ένα αστρονομικό, για τα δεδομένα της εποχής, χρηματικό ποσό, η Κοινότητα αποφασίζει να εκποιήσει περιουσιακά της στοιχεία αναζητώντας, ταυτόχρονα, δωρεές από το σύνολο των μελών της και εβραϊκούς οργανισμούς στην Αθήνα και το εξωτερικό.

   Ο δικαστικός αγώνας για την ηθική δικαίωση και την επιστροφή των λύτρων ξεκινά το 1997, μέσω των ελληνικών δικαστηρίων. Η όλη διαδικασία διαρκεί 17 χρόνια και τελικά, τον περσινό Δεκέμβριο (2013), το αίτημα της Κοινότητας απορρίπτεται από τον ¶ρειο Πάγο, λόγω δωσιδικίας.

   Όπως αναφέρει στη σχετική ανακοίνωσή της η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, κατόπιν δικών της ενεργειών και έρευνας στα αρχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, εντοπίστηκαν επτά από τις επιταγές με τις οποίες έγινε η αποπληρωμή των λύτρων, από τον Νοέμβριο του 1942 μέχρι και τον Ιανουάριο του 1943, ύψους 1,036,000,000 δραχμών. Οι εξοφληθείσες επιταγές φέρουν, στην πίσω όψη τους, την υπογραφή του Μαξ Μέρτεν και των εντολοδόχων του.

   "Οι Γερμανικές Δυνάμεις Κατοχής απελευθέρωσαν τα μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης που επέζησαν των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, πριν τον εκτοπισμό τους στο στρατόπεδο θανάτου του ¶ουσβιτς Μπίρκενάου, γεγονός που καταδεικνύει πως απώτερος στόχος ήταν η απόλυτη οικονομική αφαίμαξη της Ισραηλιτικής Κοινότητας πριν τη βέβαιη και προ-μεθοδευμένη εξόντωση των μελών της" επισημαίνεται σε σημερινή ανακοίνωση της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, που υπογράφει ο πρόεδρός της και πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Δαυίδ Σαλτιέλ.

   "Για την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, η αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας και η δικαίωση αποτελεί ένα κυρίαρχο ηθικό ζήτημα" υπογραμμίζεται.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία