Πραγματικά το 2016 είναι η χρονιά των αουτσάιντερ. Αυτών που ανατρέπουν όλες τις πιθανότητες και θριαμβεύουν, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε ανάλυσή της η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera. Στο Παρίσι-συνεχίζει-, με την αποθέωση της Πορτογαλίας, επιβεβαιώνεται η αιώνια ρητορική του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, ο ηττημένος που γίνεται νικητής με λιγότερες προυποθέσεις, με μικρή συμμετοχή της εξουσίας, αλλά με το τρομερό όπλο της καρδιάς, την αίσθηση της ομαδικής εργασίας, την ταπεινοφροσύνη.

Η χρονιά των αουτσάιντερ που γελοιοποιεί το προκαθορισμένο. Από τα δάκρυα της απελπισίας του Κριστιάνο Ρονάλντο στα δάκρυα χαράς. Ο ηττημένος στον αθλητισμό όπως και στην πολιτική, βρίσκει την δική του στιγμή να αναρριχηθεί στην κορυφή.

Μέρες που φέρουν ξανά στα μάτια όλων τις εικόνες των πανηγυρισμών της Λέστερ του Κλαούντιο Ρανιέρι, που ταπείνωσε τους κορυφαίους, την πρώτη τάξη, εκείνη που πάντα κυριαρχεί στην Premier League. Δάκρυα, χαρά, αγαλλίαση. Είναι ο μύθος των φτωχών που ξεσκίζουν τους δισεκατομμυριούχους, αν και ειναι κροίσοι  και οι Ταϊλανδοί ιδιοκτήτες της Λέστερ.

Είναι η Ισλανδία, που ακριβώς σε αυτό το γαλλικό Euro,έκανε κομμάτια την πομπώδη αυτοπεποίθηση των Αγγλων με την μαγευτική κραυγή και τον χορό των Βίκινγκς. Ενας μεγάλος λαός, και δυνατός, ηττημένος στην διάρκεια της ιστορίας, που όμως βρήκε μέσα από τα γήπεδα της Γαλλίας ξανά τη νεότητά του, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά και δείχνοντας πως τίποτα δεν είναι αδύνατο.

(Ανάλογα παραδείγματα της επικράτησης των αουτσάιντερ εχουμε και  στην πολιτική, την οικονομία ακόμα και την εκκλησία. Δαβίδ και Γολιάθ.

Για παράδειγμα με τη νίκη του Brexit, όλες οι προβλέψεις έχουν ξεριζωθεί, ίσως ακόμα και με τη νίκη του μουσουλμάνου δημάρχου του Λονδίνου, Σαντίκ Καν, ένας ξένος με ένα άλμα που πριν από μερικά χρόνια θα ήταν αδιανόητο.

Είναι η χρονιά των αουτσάιντερ. Επίσης στην επικοινωνία, την τέχνη, τον κινηματογράφο. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι η μάχη του Δαβίδ εναντίον Γολιάθ, το 2016 θα ήταν πολύ πιο εύκολη).