 |
|
|  Πέμπτη Ωρα 9.46πμ
----------------------------------------
Νύχτες Πρεμιέρας
----------------------------------------
Τη Χρυσή Αθηνά απέσπασε η ταινία του Γιαν Γκονζάλες «Ραντεβού μετά τα μεσάνυχτα»
----------------------------------------
ΑΘΗΝΑ.-(Ανταπόκριση)
Με τη φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων να υποδέχεται το κοινό έξω από το Θέατρο Παλλάς με κλασικές κινηματογραφικές μελωδίες, το 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας, έριξε αυλαία με την απονομή των βραβείων και την προβολή της βραβευμένης με το Χρυσό Φοίνικα ταινίας του Αμπντελαντίφ Κεσίς η «Ζωή της Αντέλ», παρουσία της πρωταγωνίστριας Αντέλ Εξαρχόπουλος.
Το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ, τη «Χρυσή Αθηνά», απέσπασε η ταινία «Ραντεβού μετά τα μεσάνυχτα» (Les Rencontres d'Apres Minuit) του Γιαν Γκονζάλες. Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο Γάλλος σκηνοθέτης επιχειρεί την αφήγηση μιας νέας «Φιλοσοφίας στο Μπουντουάρ», μπλέκοντας την κλασική γαλλική διανόηση με τα ανατολίτικα παραμύθια και τη σεξουαλική λογοτεχνία υπό τους ήχους των Μ83.
Το βραβείο Σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στο Σαμ Φλάισνερ για την ταινία «Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας» (Stand Clear of the Closing Doors), που περιγράφει το δαιδαλώδες ταξίδι του 13χρονου αυτιστικού Ρίκι στα σπλάχνα της χαοτικής Νέας Υόρκης, τη στιγμή που ο τυφώνας Σάντι απειλεί να σαρώσει τα πάντα.
Το Βραβείο Σεναρίου δόθηκε στον σκηνοθέτη της γαλλικής κωμωδίας «Το Κορίτσι της Επανάστασης» (La Fille de 14 Juillet) Αντονίν Περετζατκό που κέρδισε τις εντυπώσεις στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών. Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Περετζατκό καυτηριάζει με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα την κρίση χρέους των τραπεζών, την επίπλαστη ευμάρεια των Γάλλων και τον εκμαυλισμό της Ευρώπης από τον καπιταλισμό.
Γλυκόπικρο και αφοπλιστικά ειλικρινές, το «Short Term 12» του Ντέστιν Ντάνιελ Κρίτον κατάφερε να κλέψει τις καρδιές των θεατών του 19ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και απέσπασε το Βραβείο Κοινού. Μια ταινία βαθιά επιδραστική που αφενός συγκινεί αλλά αφετέρου θυμίζει πως το χιούμορ και η αισιοδοξία φωλιάζουν ακόμα και στα πιο απρόσμενα μέρη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
