 |
|
|  Σάββατο 15/4
UNICEF
Παιδιά, κυρίως κορίτσια, χρησιμοποιούνται όλο και πιο συχνά ως βομβιστές και βομβίστριες-καμικάζι από την τρομοκρατική οργάνωση Μπόκο Χαράμ
Αμπούτζα, Νιγηρία
Ο αριθμός των παιδιών που χρησιμοποιούνται από τη τζιχαντιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ για να επιθέσεις καμικάζι αυξήθηκε ραγδαία, ενώ οι στρατοί των χωρών της περιοχής της λίμνης Τσαντ (της Νιγηρίας, του Νίγηρα, του Καμερούν και του Τσαντ) συνεχίζουν να κρατούν πολλά φυλακισμένα για να τους αποσπάσουν πληροφορίες, τονίζει σε έκθεση του το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία (η UNICEF).
«Ο αριθμός των παιδιών που χρησιμοποιήθηκαν σε επιθέσεις ως βομβιστές-καμικάζι στη σύγκρουση στην περιοχή της λίμνης Τσαντ ανήλθε σε 27 το πρώτο τρίμηνο του 2017, από εννέα την αντίστοιχη περίοδο της περασμένης χρονιάς», σημειώνεται στην έκθεση. Συνολικά το 2016, 30 παιδιά χρησιμοποιήθηκαν για να διαπραχθούν επιθέσεις ως βομβιστές και βομβίστριες καμικάζι, προστίθεται· τα περισσότερα ήταν κορίτσια.
«Αυτή είναι η χειρότερη δυνατή χρήση παιδιών σε συρράξεις», τόνισε η Μαρί-Πιερ Πουαριέ, διευθύντρια της Γιούνισεφ για την περιοχή της δυτικής και κεντρικής Αφρικής, την ώρα που η Νιγηρία ετοιμάζεται να τιμήσει την τρίτη επέτειο της απαγωγής των μαθητριών στο Τσιμπόκ.
Τον Απρίλιο του 2014 περίπου διακόσιες μαθήτριες απήχθησαν από μέλη της τζιχαντιστικής οργάνωσης, εξέλιξη που προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή. Οι μαζικές απαγωγές παιδιών, γυναικών και ανδρών στα χωριά εναντίον των οποίων εξαπολύει επιθέσεις η Μπόκο Χαράμ είναι ιδιαίτερα συχνές. Κατόπιν, πολλά από τα παιδιά που απάγονται αναγκάζονται να πολεμούν στις τάξεις της οργάνωσης.
Μέχρι σήμερα, 117 παιδιά έχουν χρησιμοποιηθεί για να διαπραχθούν βομβιστικές επιθέσεις στη Νιγηρία, στο Τσαντ, στον Νίγηρα και στο Καμερούν από το 2014: τέσσερα το 2014, 56 το 2015, 30 το 2016 και 27 μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2017.
Παιδιά, έφηβοι και έφηβες, αλλά και γυναίκες με νεογέννητα στα χέρια αναγκάστηκαν να διαπράξουν τέτοιες επιθέσεις από την οργάνωση.
Η Γιούνισεφ εξάλλου εξέφρασε την έντονη ανησυχία τους για τα παιδιά που έχουν αιχμαλωτίσει οι ένοπλες δυνάμεις των τεσσάρων χωρών: το 2016 βρίσκονταν υπό κράτηση «περίπου 1.500».
«Κρατούνται μέσα σε στρατώνες, χωρισμένα από τα γονείς τους, χωρίς ιατρική παρακολούθηση, χωρίς ψυχολογική υποστήριξη, χωρίς να τους προσφέρεται μόρφωση, υπό συνθήκες και για χρονικές περιόδους που αγνοούμε», επισήμανε ο Πάτρικ Ρόουζ, περιφερειακός συντονιστής του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία. «Ανακρίνονται» για να τους αποσπαστούν στοιχεία «για το τι είδαν» από τις στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Πέρυσι η Διεθνής Αμνηστία είχε επίσης καταγγείλει τις «φρικτές» συνθήκες κράτησης, με τα πρόσωπα που τελούν υπό κράτηση να πάσχουν «από ασθένειες», να είναι αντιμέτωποι με «πείνα, αφυδάτωση και τραυματισμούς από σφαίρες». Κατά την οργάνωση 149 άνθρωποι, ανάμεσά τους 11 παιδιά μικρότερα των έξι ετών, πέθαναν στο στρατόπεδο Γκίουα στο Μαϊντουγκούρι (Πολιτεία Μπόρνο, βορειοανατολική Νιγηρία) μεταξύ του Ιανουαρίου και του Μαΐου του 2016.
Πρόσφατα η κυβέρνηση της Νιγηρίας ανακοίνωσε ότι αποφυλακίστηκαν 600 άνθρωποι, ανάμεσά τους 200 παιδιά, μια χειρονομία που για τις ανθρωπιστικές οργανώσεις φέρνει την «ελπίδα» για την καλύτερη επανένταξη των ανθρώπων που υπήρξαν όμηροι της Μπόκο Χαράμ.
Η εξέγερση της Μπόκο Χαράμ και οι επιχειρήσεις για την καταστολή της έχουν στοιχίσει από το 2009 τη ζωή σε πάνω από 20.000 ανθρώπους, ενώ οι εκτοπισμένοι εξαιτίας της σύρραξης η οποία σταδιακά εξαπλώθηκε και στις γειτονικές χώρες υπολογίζεται πως ξεπερνούν τα 2,6 εκατομμύρια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
