 |
|
|  Τρίτη 9/5
UNICEF-ΝΟΤΙΟ ΣΟΥΔΑΝ
Πάνω από 2 εκατομμύρια παιδιά έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους εξαιτίας του πολέμου και τής πείνας!!
Τζούμπα
Ο πόλεμος και ο λιμός έχουν αναγκάσει περισσότερα από 2 εκατομμύρια παιδιά στο Νότιο Σουδάν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, προκαλώντας την πιο ανησυχητική προσφυγική κρίση στον κόσμο, ανακοίνωσε ο ΟΗΕ.
Τα παιδιά αποτελούν το 62% των 1,8 εκατομμυρίου Νοτιοσουδανών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να αναζητήσουν καταφύγιο στους καταυλισμούς προσφύγων στην Αιθιοπία, την Κένυα και την Ουγκάντα από την έναρξη του εμφυλίου το 2013, σύμφωνα με ανακοίνωση της Unicef και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR). Επιπλέον 1,4 εκατομμύριο παιδιά ζουν σε καταυλισμούς εκτοπισμένων μέσα στο Νότιο Σουδάν.
«Διακυβεύεται το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς», προειδοποίησε η Λέιλα Πακάλα διευθύντρια της Unicef για την ανατολική Αφρική και την Αυστραλία.
«Το φρικτό γεγονός ότι ένα στα πέντε παιδιά στο Νότιο Σουδάν έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι του είναι ενδεικτικό του πόσο πολύ αυτή η σύγκρουση έχει καταστροφικές επιπτώσεις στους πιο αδύναμους στη χώρα αυτή», πρόσθεσε σε ανακοίνωσή της.
Δυόμιση χρόνια αφού κέρδισε την ανεξαρτησία από το Σουδάν, ξέσπασε τον Δεκέμβριο του 2013 εμφύλιος πόλεμος στο Νότιο Σουδάν, προκαλώντας τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Ο λιμός, άμεση επίπτωση του πολέμου, πλήττει περισσότερους από 100.000 ανθρώπους σε κάποιες περιοχές της χώρας και απειλεί ένα εκατομμύριο ακόμη.
«Δεν υπάρχει σήμερα άλλη προσφυγική κρίση που να με ανησυχεί περισσότερο από αυτή στο Νότιο Σουδάν», τόνισε ο υπεύθυνος για την Αφρική της UNHCR Βαλεντίν Ταπσόμπα.
Εξάλλου σύμφωνα με τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, πάνω από 1.000 παιδιά έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί από τις συγκρούσεις.
Η Unicef ανακοίνωσε ότι έχει συγκεντρώσει λίγο πάνω από τα μισά χρήματα που είχε ζητήσει, 181 εκατομμύρια δολάρια, για φέτος, ενώ η UNHCR πρόσθεσε ότι δεν έχει λάβει παρά το 11% των 782 εκατομμυρίων δολαρίων που εκτιμά ότι είναι απαραίτητα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
