 |
|
|  Σάββατο 5/8
ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ
Διασχίζουν με τα ποδήλατα τους την Ελλάδα για να βοηθήσουν αθλητές ΑμεΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου
Με 40 βαθμούς Κελσίου, την κούραση να εξαντλεί τα σώματα τους και τις αντοχές τους να δοκιμάζονται συνεχώς, δυο φίλοι που ζουν στη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη, ο Γιώργος Λυπηρίδης και ο Πέτρος Παλουκίδης, εδώ και μια εβδομάδα, διασχίζουν με τα ποδήλατα τους την Ελλάδα, με σκοπό να συγκεντρώσουν χρήματα και να ενισχύσουν οικονομικά, το αθλητικό σωματείο ατόμων ΑμεΑ, «Εν Σώματι Υγιεί».
«Στη μέση του πουθενά έσπασε το τρέιλερ που κουβαλάω με το ποδήλατο, αυτό πραγματικά έριξε την ψυχολογία μου, όμως ο «πολυμήχανος» Γιώργος, βρήκε ένα σπασμένο κρεβάτι, επαναλαμβάνω στη μέση του πουθενά και πήραμε ένα ξύλο, κάναμε μια πατέντα, διορθώσαμε τη ζημιά και συνεχίσαμε?.» περιγράφει ο Πέτρος Παλουκίδης, στο ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού και Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων , «Πρακτορείο 104.9», αποδεικνύοντας τη στενή και δυνατή φιλία που συνδέει του δύο νέους ποδηλάτες, ικανή να «αντιμετωπίσει» κάθε λογής αναποδιές που εμφανίζονται στο διάβα τους.
«Βρισκόμαστε στην Αθήνα, ήδη έχουμε διανύσει τη μισή διαδρομή, περίπου 800 χλμ. σε έξι ημέρες», λέει ο Γιώργος Λυπηρίδης και αναφέρεται στη μεγαλύτερη δυσκολία που έχουν να αντιμετωπίσουν στη διαδρομή τους, «το μεσημέρι έχει αφόρητη ζέστη, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τις υψηλές θερμοκρασίες ποδηλατώντας, γι αυτό προσπαθούμε αυτές τις ώρες να κάνουμε τα μεγαλύτερα διαλείμματα».
Με το θερμόμετρο να δείχνει σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και πάνω από τους 42 βαθμούς Κελσίου και την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία να αναφέρεται με έκτακτα δελτία επιδείνωσης καιρού, σε νέο κύμα καύσωνα, η επιστροφή για τον Γιώργο και τον Πέτρο στη Βόρεια Ελλάδα, θα είναι μια δύσκολη δοκιμασία. «Η υπερβολική ζέστη είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο ταξίδι μας? τονίζει ο Πέτρος Παλουκίδης.
Οι δυσκολίες μπορεί να είναι πολλές, η ζέστη αφόρητη, ωστόσο οι δύο βορειοελλαδίτες φίλοι, έχουν πολύτιμη συντροφιά στο φιλανθρωπικό τους εγχείρημα, τα μαγευτικά τοπία της Ελλάδας. «Περάσαμε όλη την Πίνδο, από τα Τρίκαλα μέχρι την Άρτα» λέει ο Γιώργος και εκμυστηρεύεται ότι: «ήταν το καλύτερο σημείο της διαδρομής μας, μέχρι τώρα, υπέροχα τοπία, πανέμορφα μέρη. Δεν κινούμαστε στην Εθνική οδό, περνάμε από τα χωριουδάκια και αυτό μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίσουμε μοναδικά μέρη της χώρας μας».
Ξεκινώντας από τη Βέροια, οι δύο φίλοι διανύουν καθημερινά περίπου 150 χιλιόμετρα και διανυκτερεύουν σε σκηνή στην ύπαιθρο. Ήδη έχουν επισκεφθεί με τα ποδήλατα τους την Κοζάνη, τα Τρίκαλα, την Άρτα, το Αγρίνιο, την Πάτρα και την Αθήνα και ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής με επόμενους σταθμούς τη Χαλκίδα, τη Λαμία, το Βόλο, τη Λάρισα, την Κατερίνη, και τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
