 |
|
|  Δευτέρα Ωρα 10.02πμ
----------------------------------------
Βρετανία
----------------------------------------
Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο ηθοποιός Πίτερ Ο' Τουλ
----------------------------------------
ΕΔΩ ΛΟΝΔΙΝΟ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Ο Ιρλανδός ηθοποιός Πίτερ Ο' Τουλ, ο κινηματογραφικός "Λόρενς της Αραβίας" άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 81 ετών, μετά από μακρά ασθένεια, ανακοίνωσε ο ατζέντης του.
Ο Ο' Τουλ πέθανε το Σάββατο σε νοσοκομείο του Λονδίνου όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα, είπε ο ατζέντης Στιβ Κένις. "Η οικογένεια ανακοινώνει ότι δυστυχώς ο Πίτερ πέθανε γαλήνια, στο νοσοκομείο. Ήταν άρρωστος για μεγάλο διάστημα", σημείωσε. "Ήταν μοναδικός, ήταν ένας γίγαντας στον τομέα του", συμπλήρωσε ο Κένις.
Ο Πίτερ Ο' Τουλ γεννήθηκε το 1932 από Ιρλανδό πατέρα και Σκωτσέζα μητέρα. Μεγάλωσε στη Βρετανία και φοίτησε σε καθολικό σχολείο. Σε νεανική ηλικία ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία αλλά καθώς το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός, φοίτησε στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής Τέχνης. Καταξιώθηκε αρχικά ως θεατρικός ηθοποιός και ασχολήθηκε ελάχιστα με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση μέχρι το 1962, όταν ο Ντέιβιντ Λιν τον επέλεξε να πρωταγωνιστήσει στο ρόλο του συνταγματάρχη Λόρενς στην ταινία "Ο Λόρενς της Αραβίας". Η ερμηνεία του αυτή τον έφερε υποψήφιο για Όσκαρ. Ακολούθησαν άλλες επτά υποψηφιότητες για Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου αλλά δεν κέρδισε ποτέ το πολυπόθητο αγαλματάκι παρά μόνο το 2003, όταν η Αμερικανική Ακαδημία τον τίμησε με ένα βραβείο για το σύνολο της καριέρας του.
Αν και αφιέρωνε πολύ χρόνο στο θέατρο, όπου ήταν καταξιωμένος σαιξπηρικός ηθοποιός, μετά τον Λόρενς γύρισε πολλές ακόμη ταινίες, όπως "Το λιοντάρι του χειμώνα", το "Αντίο κύριε Τσιπς", την "Άρχουσα τάξη",τον "Τελευταίο Αυτοκράτορα" και την "Τυχερή μου χρονιά". Για τις ερμηνείες του στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση κέρδισε συνολικά τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο Έμμυ και ένα βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Οι καταχρήσεις --αφού ήταν γνωστό ότι έπινε και κάπνιζε πολύ-- επιβάρυναν την υγεία του και τη δεκαετία του '70 έφτασε κοντά στο θάνατο και του αφαιρέθηκε μεγάλο μέρος του στομάχου καθώς διαγνώστηκε με καρκίνο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
