 |
|
|  Kυριακή 27/8
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ
Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι συμμετείχαν στη διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας στη Βαρκελώνη
Reuters
Ενωμένοι υπό το σύνθημα «δεν φοβάμαι» περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι βγήκαν χθες Σάββατο στους δρόμους της Βαρκελώνης για να διαδηλώσουν κατά της τρομοκρατίας, παρουσία του βασιλιά της Ισπανίας.
Σε ένα tweet η αστυνομία της πόλης έκανε λόγο για «μισό εκατομμύριο ανθρώπους που έχουν βγει στους δρόμους» μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Καμπρίλς και τη Βαρκελώνη, από τις οποίες σκοτώθηκαν 15 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 126 στις 17 και 18 Αυγούστου.
Η διαδήλωση αυτή που διοργανώθηκε στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ισπανίας, που διεκδικεί τον τίτλο της «πόλης της ειρήνης, της υποδοχής και της συνύπαρξης», τόνιζε ότι δεν πρέπει να συγχέεται το ισλάμ με το τζιχαντισμό.
«Η καλύτερη απάντηση: η ειρήνη» και «Όχι στην ισλαμοφοβία», ήταν κάποια από τα συνθήματα στα πανό που κρατούσαν οι διαδηλωτές.
Η εκπρόσωπος ενός ιδρύματος που προάγει τη διαφορετικότητα, η Μίριαμ Χατίμπι, φορώντας μαντήλα, διάβασε ενώπιον του πλήθους ένα από τα βασικά μηνύματα: «Δεν φοβόμαστε και δεν θα επιτρέψουμε η τρομοκρατία να μας ταπεινώσει και να μας νικήσει, διότι όταν μας χτυπούν αντί να μας διχάζουν, μας βρίσκουν πιο ενωμένους από ποτέ».
Την ευθύνη για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Καταλονία ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος και διαπράχθηκαν από έξι Μαροκινούς ηλικίας 17 με 24 ετών, που είχαν μεγαλώσει μαζί στην πόλη Ρίπολ. Όλοι τους σκοτώθηκαν από την αστυνομία.
Σε αυτή την πόλη των Πυρηναίων η Χαντίφα Ουμπακίρ, αδελφή του 17χρονου τζιχαντιστή της Καμπρίλς, διάβασε με δάκρυα στα μάτια μια ομιλία με την οποία ζητούσε να «απορριφθεί το μήνυμα του τζιχαντιστμού», «μια στρεβλή ιδεολογία που δεν έχει λογική». Η ομιλία της μεταδόθηκε απευθείας από την καταλανική τηλεόραση.
Λίγες ημέρες νωρίτερα μπροστά στις κάμερες ο πατέρας ενός τρίχρονου παιδιού που σκοτώθηκε στην επίθεση στη Λας Ράμπλας αγκάλιασε τον ιμάμη της πόλης Ρούμπι. «Η αγκαλιά αυτή συμβολίζει την ήττα όσων μας έβλαψαν», σχολίασε η δήμαρχος της Βαρκελώνης Άντα Κολάου.
Στην κορυφή της πορείας βρίσκονταν οι εκπρόσωποι των υπηρεσιών και των συλλογικοτήτων που από την πρώτη στιγμή έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να βοηθήσουν τα θύματα: ένστολοι αστυνομικοί και πυροσβέστες, γιατροί με λευκές ρόμπες, οδηγοί ταξί, καταστηματάρχες, ακόμη και κάτοικοι της λεωφόρου Ράμπλα.
Όταν ολοκληρώθηκε η πορεία δύο βιολοντσελίτσες ερμήνευσαν το Cant dels ocells (Τραγούδι των πουλιών), ένα παραδοσιακό καταλανικό τραγούδι το οποίο ο Καταλανός Πάου Καζάλς είχε αναγάγει σε σύμβολο αντίστασης στη δικτατορία του Φράνκο.
Ο Φίλιππος Στ’ έγινε ο πρώτος Ισπανός βασιλιάς που συμμετείχε σε διαδήλωση μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα το 1975.
Υπουργοί, επικεφαλής κομμάτων, δήμαρχοι και νομάρχες συμμετείχαν στην πορεία.
Κατά την άφιξή τους όμως ο βασιλιάς Φίλιππος και ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έγιναν στόχος αποδοκιμασιών από το πλήθος, οι οποίες επαναλήφθηκαν αργότερα όταν εμφανίστηκαν στη γιγαντοοθόνη που μετέδιδε εικόνες από την πορεία.
Μολονότι η ένταση δεν έχει κοπάσει μεταξύ της ισπανικής κυβέρνησης και της περιφέρειας της Καταλονίας που διεκδικεί την αυτονομία της, η σημερινή πορεία της Βαρκελώνης ήταν ευκαιρία για την κήρυξη "ανακωχής". Έτσι, ο πρόεδρος της Καταλονίας Κάρλες Πουιτζδεμόν, που είναι αποφασισμένος να διοργανώσει δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση την 1η Οκτωβρίου παρά τις αντιδράσεις της Μαδρίτης, βάδιζε κοντά στον συντηρητικό πρωθυπουργό Ραχόι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
