Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πέμπτη 12/10

ΠΡΟΣΦΓΥΓΕΣ

Δώδεκα ασυνόδευτα παιδιά αφηγούνται τις ιστορίες τους στο βιβλίο «Μέσα από τα μάτια τους», που παρουσιάστηκε χθες στην Αθήνα



ΑΠΕ-ΜΠΕ.-

«Φεύγουμε από την πατρίδα μας, γιατί παραμονεύει ο θάνατος. Συναντούμε τον θάνατο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Κόσμος πνίγεται, χάνεται προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του. Δεν είναι λύση η φυγή. Η μόνη λύση είναι να σταματήσει ο πόλεμος». Ο 18χρονος Μοχάμεντ έφυγε από τη Συρία μόνος του για να γλυτώσει από τον πόλεμο, αφήνοντας πίσω τους γονείς και τα αδέλφια του. Έπειτα από ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους και δυσκολίες έφτασε πριν από τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, όπου μένει μέχρι σήμερα, σε έναν από τους ξενώνες για ασυνόδευτα παιδιά της Praksis. Ο Μοχάμεντ είναι ένα από τα δώδεκα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που είδαν τις αφηγήσεις τους να γίνονται βιβλίο, με τίτλο «Μέσα από τα Μάτια τους». Ο ίδιος αισθάνεται χαρούμενος που βλέπει την ιστορία του σε βιβλίο, όπως εξομολογείται μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Μέσα από αυτό θέλω να μάθει ο κόσμος για τη ζωή και την κατάσταση στη Συρία. Πρέπει να στείλουμε το μήνυμα: σταματήστε τους πολέμους». Τις ιστορίες των παιδιών κατέγραψε η συγγραφέας και αστυνομικός, Φωτεινή Κωνσταντοπούλου, έπειτα από πρόσκληση του αείμνηστου προέδρου της Praksis, Τζανέτου Αντύπα, ο οποίος εμπνεόμενος από τις ιστορίες των παιδιών που μένουν στους ξενώνες της οργάνωσης, πρότεινε στη συγγραφέα να συνεργαστούν. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνοεκδοτική», σε εικονογράφηση της Μαρίας Μανουρά και φωτογραφίες του Θεόφιλου Βενάρδου. Μέρος των εσόδων θα διατεθεί για την ενίσχυση της οργάνωσης. «Δεν είναι ένα παιδικό βιβλίο, γιατί τα παιδιά αυτά έχασαν ένα μέρος της παιδικότητάς τους και εμείς πρέπει να είμαστε παρόντες για να την αναβιώσουμε», επισήμανε χαρακτηριστικά η συγγραφέας, η οποία έχει λάβει τιμητική αναγνώριση από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. «Τα παιδιά έχουν να μας διδάξουν πολλά», συνέχισε η κ. Κωνσταντοπούλου, «και αυτό που μου δίδαξαν είναι ότι σημασία έχει τι κάνω γι' αυτό τον κόσμο». «Όταν διάβασα το βιβλίο, είδα πόσο πιστά η Φωτεινή Κωνσταντοπούλου και οι συνεργάτες της έχουν αναπαραστήσει τα προβλήματα των παιδιών και τη λαχτάρα τους για ζωή, τη λαχτάρα τους για ένα καλύτερο μέλλον και πιστεύω ότι ο τόπος μας παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχει, έχει φιλοξενήσει όσο το δυνατόν καλύτερα αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους και έχει απαλύνει λίγο τη δυστυχία τους», παρατήρησε ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, προλογίζοντας την χθεσινή εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία