 |
|
|  Κυριακή 29/10
ΡΕΚΟΡ ΣΕ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ
Ένα Rolex του Πολ Νιούμαν πωλήθηκε σε δημοπρασία στην τιμή ρεκόρ των...17,8 εκατομμυρίων δολαρίων
AFP
Ένα Rolex που ανήκε στον ηθοποιό Πολ Νιούμαν πωλήθηκε στην τιμή ρεκόρ των 17,8 εκατομμυρίων δολαρίων στη Νέα Υόρκη, ένα παγκόσμιο ρεκόρ για ένα ρολόι χειρός που δημοπρατήθηκε, σύμφωνα με τον οίκο Phillips, που οργάνωσε τη δημοπρασία.
Αυτό το Rolex Daytona το είχε κάνει δώρο στον Αμερικανό ηθοποιό το 1969 η σύζυγός του Τζόαν Γουντγουόρντ, την περίοδο που γύριζε την ταινία "Άσσοι της Ταχύτητας και του Ιλίγγου", υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τζέιμς Γκόλντστον, όπου υποδυόταν έναν οδηγό αγώνων ταχύτητας.
Ο Νιούμαν ήταν κι ο ίδιος οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων και λάτρης της ταχύτητας κι είχε ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα το 1965. Η σύζυγός του είχε γράψει στο πίσω μέρος του ρολογιού το μήνυμα «DRIVE CAREFULLY ME» (σ.σ να οδηγείς προσεκτικά, υπογραφή: εγώ).
Το ρολόι κατοχυρώθηκε στη δημοπρασία που έγινε την Πέμπτη το βράδυ σε έναν αγοραστή, ο οποίος δεν θέλησε να αποκαλυφθεί, έπειτα από μια διαδικασία που διήρκησε 12 λεπτά, επισήμανε ο οίκος Phillips, ο οποίος εξειδικεύεται στην ωρολογοποιία.
Το προηγούμενο ρεκόρ για ένα ρολόι χειρός χρονολογείται από το Νοέμβριο του 2016 όταν ένα ρολόι Patek Philippe πωλήθηκε στο ποσό των 11,1 εκατομμυρίων δολαρίων στη Γενεύη.
Ο ηθοποιός θρύλος της μεγάλης οθόνης, που βραβεύτηκε με Όσκαρ για την ταινία το «Χρώμα του Χρήματος» απεβίωσε το 2008, από καρκίνο στον πνεύμονα, σε ηλικία 83 ετών. Φορούσε το Rolex Daytona σε καθημερινή βάση έως το 1984 και καυχιόταν συχνά για την ακρίβειά του, σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών Phillips.
Το ρολόι «εξαφανίστηκε» από το χέρι του αφού ο Νιούμαν έλαβε ως δώρο από τη σύζυγό του ένα άλλο Daytona. Το χάρισε με τη σειρά του στον Τζέιμς Κοξ, τον σύντροφο για πολλά χρόνια της μεγαλύτερης κόρης του ηθοποιού, της Έλινορ «Νελ» Νιούμαν, ο οποίος τελικά αποφάσισε να το βγάλει στο «σφυρί».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
