 |
|
|  Κυριακή 26/11
ΙΝΔΙΑ
Γυναίκες που δέχθηκαν επίθεση με οξύ και παραμορφώθηκαν, συμμετείχαν σε επίδειξη μόδας υψηλής ραπτικής
AFP
Εννέα γυναίκες που παραμορφώθηκαν, αφού τους επιτέθηκαν με οξύ, συμμετείχαν σε μια επίδειξη μόδας υψηλής ραπτικής, η οποία ήταν αφιερωμένη σε όσους κατάφεραν και επέζησαν από αυτή τη μάστιγα, που αντιπροσωπεύουν αυτού του είδους οι επιθέσεις στην Ινδία.
Αυτές οι γυναίκες, που στη συντριπτική τους πλειονότητα κακοποιήθηκαν από τους συζύγους τους ή από κάποιον στενό συγγενή τους, περπάτησαν στην πασαρέλα φορώντας φορέματα που σχεδίασαν οι διασημότεροι σχεδιαστές μόδας της Ινδίας, όπως ο Ροχίτ Μπαλ, η Ράνα Γκιλ και η Αρκάνα Κοτσάρ. Καμία από τις συμμετέχουσες δεν κάλυψε το πρόσωπό της.
«Ένιωθα μεγάλη νευρικότητα» δήλωσε η Μίνα Χατούν, αφού ολοκλήρωσε την εμφάνισή της. Ωστόσο η ίδια, μητέρα ενός αγοριού από το Νέο Δελχί, στην οποία επιτέθηκε ο πρώην σύζυγός της, επέμεινε στο γεγονός ότι έπρεπε να αποδείξει κάτι με την παρουσία της αυτή.
«Οι άνθρωποι γυρίζουν συχνά το βλέμμα τους όταν βγαίνω στο δρόμο. Αλλάξουν κατεύθυνση όταν με βλέπουν. Έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλά προβλήματα» αφηγήθηκε στο Γαλλικό Πρακτορείο.
«Όμως μια μέρα είπα στον εαυτό μου ότι… πρέπει να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, θέλω ο γιος μου να σπουδάσει και εγώ πρέπει να τον στηρίξω σε αυτό».
Σήμερα η Μίνα διευθύνει τη δική της μικρή επιχείρηση επισκευών κινητών τηλεφώνων.
Στο πλευρό της στάθηκε η οργάνωση Make Love Not Scars, η οποία οργάνωσε και την επίδειξη σήμερα. Αυτή η μκο προσφέρει βοήθεια στα θύματα επιθέσεων προκειμένου να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους και σε πολλές περιπτώσεις να υποβληθούν σε θεραπείες αποκατάστασης των τραυμάτων στο πρόσωπό τους.
Η μκο στήριξε και την 20χρονη Ρέσμα Μπάνο Κουρεσί, που εμφανίστηκε πέρυσι στην Εβδομάδα Μόδας της Νέας Υόρκης και που τώρα γράφει ένα βιβλίο.
Η νεαρή γυναίκα, στην οποία επιτέθηκε πριν από 3 χρόνια ο γαμπρός της, ο οποίος σκόπευε να ρίξει οξύ στη σύζυγό του, φοβόταν ακόμα και να βγει από το σπίτι για να μην αντιμετωπίσει τα βλέμματα των άλλων.
«Ο κόσμος έλεγε… «κανείς δεν θα σε παντρευτεί», ή «με τέτοιο παραμορφωμένο πρόσωπο δεν είσαι όμορφη», όμως εγώ είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου και έχω εμπιστοσύνη σε εμένα. Θέλω ο κόσμος να μάθει ότι δεν είναι το πρόσωπο αυτό που σε κάνει όμορφο, αλλά η καρδιά σου».
Εκατοντάδες περιστατικά επιθέσεων με οξύ καταγράφονται κάθε χρόνο στην Ινδία, ωστόσο η Τάνια Σινχ, αντιπρόεδρος της Make Love Not Scars, πιστεύει ότι πρόκειται για χιλιάδες.
Όπως σημειώνει, οι τοπικές κυβερνήσεις δεν αναφέρουν όλα τα περιστατικά. Επιπλέον, ορισμένα θύματα πεθαίνουν προτού ξεκινήσει ποινική έρευνα, ενώ άλλα αποφασίζουν να παραμείνουν με τους βίαιους συντρόφους τους.
«Είχαμε την περίπτωση μιας γυναίκας που δέχθηκε επίθεση από τον σύζυγό της τρεις φορές όμως συνεχίζει να ζει μαζί του».
Στόχος του ντεφιλέ, είναι οι γυναίκες που επέζησαν μιας επίθεσης να εμπιστευτούν και πάλι τον εαυτό τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
