 |
|
|  Σάββατο 2/12
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ
Ισόβια στην Βρετανία για έναν άνδρα που σκότωσε το γιο της φίλης του πριν από 49 χρόνια!!
Reuters
Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε σήμερα από αγγλικό δικαστήριο ένας άνδρας που πριν από 49 χρόνια σκότωσε τον γιο της συντρόφου του, ένα αγοράκι ηλικίας μόλις 19 μηνών.
Ο μικρός Πολ Μπουθ υπέκυψε λόγω σοβαρών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων το 1968.
Ο πατριός του, ο Ντέιβιντ Ντίαρλαβ, 71 ετών σήμερα, ισχυρίστηκε εκείνη την εποχή ότι το παιδί έπεσε από το κρεβάτι του και χτύπησε στο κεφάλι. Όμως πολλές δεκαετίες αργότερα, βλέποντας μια φωτογραφία της οικογένειας, ο αδελφός του Πολ, ο Πίτερ, που τότε ήταν τριών ετών, θυμήθηκε ότι είχε δει τον πατριό του να χτυπάει το κεφάλι του παιδιού στο πρέκι του τζακιού.
Η μαρτυρία του Πίτερ οδήγησε το 2015 στη σύλληψη του Ντίαρλαβ και την άσκηση δίωξης σε βάρος του για ανθρωποκτονίας. Ο κατηγορούμενος χώρισε από τη μητέρα των παιδιών –η οποία δεν ζει πλέον– δυο χρόνια μετά την τραγωδία. Αργότερα παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες.
Την μαρτυρία του Πίτερ Μπουθ επιβεβαίωναν οι εκχυμώσεις που έφερε το σώμα του θύματος, ιδίως στους αστραγάλους.
Σχεδόν μισό αιώνα μετά τον θάνατο του Πολ, ο Ντίαρλαβ, που ουδέποτε παραδέχτηκε την ενοχή του, καταδικάστηκε σήμερα σε ισόβια.
"Σήμερα ο Πολ θα ήταν ολόκληρος άνδρας, αναμφίβολα θα είχε παντρευτεί και μάλλον θα είχε αποκτήσει παιδιά. Όμως δυστυχώς ο Πολ δεν μπόρεσε να ζήσει τη ζωή του εξαιτίας της βάρβαρης πράξης του Ντέιβιντ Ντίαρλαβ, ενός άνδρα που υποτίθεται ότι τον φρόντιζε και τον πρόσεχε" ανέφερε η οικογένεια Μπουθ σε μια ανακοίνωση που εξέδωσε αφού ανακοινώθηκε η ετυμηγορία του δικαστηρίου.
Εξερχόμενος από το δικαστήριο ο αστυνομικός επιθεωρητής Μαρκ Ντίμελοου επαίνεσε την οικογένεια του Πολ και τους μάρτυρες, χαιρετίζοντας "το θάρρος που επέδειξαν ξαναζώντας τα ίδια γεγονότα 50 χρόνια μετά".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
